Achterin de toerbus laat Gabrielle “Gabby” Glaser, gitariste van Luscious Jackson, zich vallen en randt ogenblikkelijk een doos koekjes aan. “Dit is échte rock’n’roll, ” zegt ze. “Was dit het leven dat ik me gedroomd had ? Gedeeltelijk. Songs schrijven, ze spelen, dàt is aardig. Maar het wachten is een sleur. Je hebt dozen boeken nodig om deze ellende door te komen. ” Wat verderop schransen de Beastie Boys de beschermheren/platenbazen van Luscious Jackson zich vol.

Eigenlijk wilde Glaser niet eens in een bandje zitten. “Toen ik dertien was, kreeg ik een gitaar. Ik oefende me rot, maar ik was te bang om in een groep te spelen. Het heeft lang geduurd voor ik daar over was. Zelfs Luscious Jackson was oorspronkelijk alleen maar bedoeld als een studio-projekt. Het ging om Jill, ik en een machine. Alleen toen we zin kregen om onze stuff live te brengen, begrepen we dat een tape niet het opwindendste is om mee op te treden. Vandaar dat de andere meisjes er bijgekomen zijn. Het was hoe dan ook een revelatie voor me om op een podium te staan. Dat is het nog altijd trouwens. Na de eerste song weet je : ofwel zijn de mensen gekomen om zich te amuseren, ofwel gaat het mis en verspreidt de ellende zich als een kankergezwel waar je uiteindelijk gelukkig figuurlijk ook dood aan gaat. “

Opvallendst aan de sound van Luscious Jackson (zowel op het relatief onbespoten debuut “In search of Manny” uit ’92 als op “Natural Ingredients” van eind vorig jaar) is het eklekticisme : ze putten gewoon uit elk muziekgenre dat ze leuk vinden. “Zoiets heeft met je opvoeding te maken. Mijn moeder had elke plaat van Neil Young, Stevie Wonder, de Rolling Stones en Bob Dylan. Zelfs Dave Mason, kun je dat geloven ? En toen Gabby bij mijn moeder kwam inwonen, bracht hij ook nog eens zijn kollektie mee. Dat vormt je. Een schoolvriendinnetje leerde me The Clash en Patti Smith appreciëren. En toen ik dertien, veertien was, liep ik de Newyorkse klubs af, de Dancetaria voorop, waar men in die dagen nog de vreemdste, heerlijkste kombinaties van muziek draaide. Hiphop, disko, noem maar op. “

Luscious Jackson bestaat uit vier vrouwen. Het is evenwel niet duidelijk of dat voor hen belangrijk is. In interviews laten ze enerzijds weten als artiesten en/of mensen te willen worden beschouwd, maar anderzijds zijn hun teksten bewust vanuit de positie van de vrouw geschreven. “Confused ? Dat zijn wij ook. Ik kan niet voor Jill spreken, maar de schaarse teksten die ik schrijf, zijn beïnvloed door mijn voorbeelden. De Stones schreven over drugs, vrouwen en seks. Wij dus ook. Je moet maar eens luisteren naar “Life of Leisure” op de eerste plaat, die verklaart veel : da’s een song over jongens die te lui zijn om recht te staan. Zouden wij met mannen in een groep kunnen spelen ? Dat hebben we al gedaan en ja, het is anders. Maar een van de belangrijkste elementen van Luscious Jackson is dan weer Tony Mangurian, onze co-producer. En da’s een man. Laten we het erop houden dat het belangrijk is dat we een vrouwelijke band zijn, maar niet levensnoodzakelijk. “

“Natural Ingredients” is verschenen op Grand Royal.

Luscious Jackson :Beastie Boys-protégées.