Het decennium van de decadentie
Er lijkt geen einde te komen aan de eighties-revival. Maar hoe is het de popsterren van toen vergaan ? Velen zitten met een kater, anderen wisten zichzelf heruit te vinden. Tot tuinspecialist, manager van nieuwe idolen of milieuactivist.
De Duitse eighties-ster Nena (nog slanker dan 20 jaar na haar grootste successen) en de Britse Kim Wilde (iets molliger dan voorheen) brachten vorig jaar de hitsingle Anyplace, anywhere, anytime uit. “De eighties zijn weer helemaal in, laten we daar een graantje van meepikken”, moeten de twee vroege veertigsters gedacht hebben. Ondertussen kent Groot-Brittannië Kim ‘ Cambodia’ Wilde vooral als tuinspecialiste. Wilde ontdekte haar groene vingers zo’n acht jaar geleden, toen ze een boerderij kocht met een flinke lap grond. Uit verveling sloeg ze aan het tuinieren. Dat beviel haar zo dat ze naar de tuinbouwschool in Hertfordshire trok. Ze kreeg prompt een tuincolumn in The Guardian ( Wilde side) en een tuinshow bij de commerciële zender ITV. Tot groot ongenoegen van heel wat tuinspecialisten en de BBC. Muzikaal was het de laatste tien jaar erg stil rond Kim. Nena daarentegen is altijd blijven zingen. In 1987 ging ze solo, toen ze moeder was van vier kinderen stortte ze zich op de kindermuziek. Ze ziet er beter uit dan ooit (haar vriend is twaalf jaar jonger) en haar duet met Kim bracht haar in Duitsland weer aan de top.
Carlo Karges, de componist van Irgendwie, irgendwo, irgendwann én van 99 Luftballons, Nena’s monsterhit uit 1983, mag het allemaal niet meer meemaken. Hij stierf in januari 2002 aan een leverkwaal, het gevolg van jarenlang drankmisbruik. En hij is lang niet de enige tachtiger die na zijn gloriedagen wegkwijnde. De Oostenrijkse Falco scoorde in 1985 twee hits : Rock Me Amadeus en Jeanny. Nadien zonk hij weg in een depressie, die hij bestreed met drank en drugs. Hij plande naar verluidt nog een comeback, maar op 6 februari 1998 kwam hij om in een auto-ongeluk. In datzelfde jaar stierf ook Rob Pilatus, waarschijnlijk aan een overdosis. Pilatus was eind jaren tachtig de helft van Milli Vanilli, het fake duo bedacht door de Duitse producer Frank Farian. Die maakte in 1990 bekend dat Milli Vanilli-hits als Blame it on the Rain en Girl you Know it’s True waren ingezongen door illustere onbekenden. De fotogenieke Pilatus en zijn maatje Fabrice Morvan mochten prompt hun Grammy Awards inleveren. Farian plant nu een film over opkomst en ondergang van Milli Vanilli.
Gestolen Teletubbie
Onder de nog in leven zijnde eighties-slachtoffers tellen we Adam Ant. ” Ridicule is nothing to be scared of”zong de dandypiraat destijds in zijn hit Prince Charming. De afgelopen jaren werd hij verscheidene keren geïnterneerd. Omdat hij iemands ramen had ingegooid, barpersoneel met een speelgoedpistool had bedreigd en naakt op café ging. Intriest is ook het verhaal van Steve Strange van Visage, de beschilderde pierrot van Fade to Grey. In 1982 had hij verschillende clubs in Londen, waaronder Camden Palace, waar de donkere glamour van de New Romantics (de Britse synthpop-beweging met o.a. Spandau Ballet, ABC, Human League) vorm kreeg, maar midden jaren tachtig raakte hij verslaafd aan heroïne. In 1997 stierf zijn beste vriend Michael Hutchence en werd hij depressief. Hij verbrak alle contact met de buitenwereld, maar in april 2000 haalde hij opnieuw de Britse krantenkoppen. Want toen kreeg hij drie maanden voorwaardelijk voor het stelen van een Teletubbie-pop.
Over de doden geen kwaad woord, maar Hutchence zou ook de oorzaak zijn van de neergang van Jason Donovan. Scott uit Neighbours scoorde eind jaren tachtig samen met zijn vriendinnetje (in én buiten de serie) Kylie ‘Charlene’ Minogue de hit Especially for You. Een braakbal van een song, geproducet door het wondertrio Stock, Aitken & Waterman. Maar toen schaakte de INXS-zanger Kylie weg bij Jason. Kylie ging solo, en Jason ook. Tien jaar later is Kylie populairder dan ooit en kan het niemand een zier schelen waar Jason uithangt. “Het is allemaal misgelopen die avond in ’88. Toen Michael Kylie versierde in een club in Sidney. Zonder Kylie was ik niets”, aldus Jason. Na de breuk ging hij aan het drinken en snuiven, zijn nachtelijke escapades werden breed uitgesmeerd in de roddelpers en Jason mocht een streep trekken onder zijn carrière. Pikant detail : in 1992 daagde hij het Britse magazine The Face voor de rechter omdat het insinueerde dat hij homo was. Hij won de zaak, maar toen het duidelijk werd dat zijn succesjaren voorbij waren, zag Donovan er geen graten in verscheidene keren de Mr Gay Uk Awards te presenteren.
Stadsvlucht
Ook de andere prefab sterren uit de Stock, Aitken & Waterman-stal verging het na ’89 niet al te best. Met Never Gonna Give You Up was Rick Astley de ster van 1987. In de tweede helft van de jaren tachtig vierde de fifties-nostalgia (zie films als Back to the Future en Peggy Sue Got Married) hoogtij, en met zijn crooner-achtige stem paste Astley perfect in dat retroplaatje. Begin jaren negentig probeerde Astley het zonder SAW, maar toen kreeg hij ‘plots’ vliegangst. “Ik weet niet wat me bezielde. Ik moest mijn album promoten in Amerika, en plots besliste ik niet op het vliegtuig te stappen. Ik denk dat ik eigenlijk genoeg had van zingen.” Astley leeft nu teruggetrokken in Richmond, Surrey, met vrouw en dochter. Hij zou nog willen zingen, maar wil nooit meer populair zijn in Engeland. Het is maar de vraag of dat nog een optie is.
Een rustig leven op het platteland is trouwens vaste prik voor heel wat van de van roem afkickende eighties-sterren. Andrew Ridgeley, ooit de helft van Wham !, was amper 23 toen George Michael in 1986 besloot solo te gaan en Andy van tieneridool tot nobody werd gereduceerd. Na een mislukte carrière als autoracer en een geflopte soloplaat, huwde hij met Keren Woodward, alias de zwartharige van Bananarama. De twee verkasten naar een boerderij in een klein kustdorpje in Cornwall, waar Ridgeley zich nu inzet voor het milieu. ’t Is te zeggen : aangezien hij zijn dagen vult met surfen, ziet hij zich verplicht af en toe eens te protesteren tegen afvallozingen.
En wie kent Pepsi & Shirley nog, ooit de achtergrondzangeressen van Wham ! ? Na de Wham ! -split scoorde het duo, gehuld in ballonrokken en kniekousen, een hitje met Heartache. Begin jaren negentig probeerden ze iets te doen in de rave-scene, maar zonder succes. Shirley volgde Ridgeleys voorbeeld en trouwde dan maar met Martin Kemp, gewezen lid van Spandau Ballet. Die zagen we na de Spandau-split samen met zijn broer acteren in het uitstekende gangsterepos The Krays, terwijl Spandau-zanger Tony Hadley er niets beters op vond om in 2001 een cover uit te brengen van Save a Prayer. In 1982 was dat een monsterhit voor Duran Duran, één van de weinige eighties-popgroepen die nog bestaan. Gemiddeld om de vier jaar forceren Simon Le Bon & co een bij voorbaat verdoemde comeback (zie in deze categorie ook Human League).
Straffe metamorfose
Wat Duran Duran was voor de vroege jaren tachtig, was Bros voor de late jaren tachtig : een boysband avant la lettre, posterhelden van miljoenen tienermeisjes. De muziek van de broers Matten Luke Goss was niet half zo stoer als hun look (gescheurde jeans, leren jekkers, Doc Martens’), maar in 1988 werd hun intentieverklaring When Will I Be Famous een wereldhit. Na de split in 1990 daagde de onopvallende bassist Craig Logan de broers voor de rechter (iets met achterstallige royalty’s). Hij won, en vandaag is hij manager van onder meer Sade en Pink. Van zanger Matt hebben we niets meer gehoord, maar zijn broertje Luke konden we ‘bewonderen’ in Blade II, waarin hij de rol van oppervampier Nomak vertolkt.
Tuinspecialist, manager of acteur, geen metamorfose kan tippen aan die van Samantha Fox. Fox begon haar carrière (net als de in 1990 aan kanker overleden Melanie Appleby van het SAW-duo Mel & Kim) als Page Three Girl in de Britse tabloid The Sun. Het volumineus geproportioneerde glamourmodel sloeg ook aan het zingen (voornaamste hit : Touch Me), maar terwijl haar vader-manager met een Mercedes rondreed, moest zij het stellen met een schamele Nissan Micra. Er was duidelijk iets aan de hand. Papa Fox kon blijkbaar niet van het Boliviaanse Marcheerpoeder blijven en bleek ook nog een pak geld verduisterd te hebben. Vader de laan uit, en toen kwam er een al even perfide echtgenoot, die oprechte liefde verwisselde met persoonlijk winstbejag. Anno 2004 woont Samantha samen met een vrouw. En die is behalve haar goudeerlijke manager ook haar levenspartner. De vleesgeworden fantasie van miljoenen mannen outte zich dus als lesbienne, maar naar eigen zeggen wist Fox al in de jaren tachtig dat ze voor de vrouwen was.
Wie nooit een geheim heeft gemaakt van zijn geaardheid is de flamboyante Boy George. Mede door zijn uitspraak bij Terry Wogan “Ik prefereer een kopje thee boven seks”, was hij in de vroege jaren tachtig een absolute publiekslieveling. Toen hij verslaafd raakte aan de heroïne, werd hij echter verguisd. Nadien zocht hij zijn heil bij de hare krisjna, en enkele jaren geleden ging hij aan de slag als trance-dj. Onlangs onderging hij een even opmerkelijke als bedenkelijke gedaanteverwisseling. Hij toert tegenwoordig rond in Amerika met zijn musical Taboo, waarin de opkomst en neergang van de New Romantics-beweging centraal staat. Daarin neemt hij onder meer de gedaante aan van de in 1994 aan aids overleden performance artistLeigh Bowery. Bowery en Boy schuimden begin jaren tachtig dezelfde Londense clubs af, maar terwijl de laatste koos voor popsucces, bleef de eerste bewust underground. Bowery (vaak gehuld in nazikostuums, op zijn gezicht lag een dikke laag voodoomake-up) stak zijn misprijzen voor het commerciële Culture Club ook niet onder stoelen of banken. Wat bezielt Boy George dan om er tegenwoordig, ook buiten de musical, bij te lopen als zijn gewezen aartsvijand ? Misschien brengt de volgende uitspraak opheldering : ” Marilyn Manson zei dat de verkiezing van Bush een fantastische dag was voor de kunst. Bij ons was het in de jaren tachtig net zo met Thatcher.” Of : hoe onzekere tijden en conservatieve leiders leiden tot artistieke ‘provocatie’. Waarom daar per se een eighties-revival mee gepaard moet gaan, blijft natuurlijk de vraag.
Tekst Katia Vlerick
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier