HET BROEKPAK

Je kunt er niet naast kijken dit najaar : na een zomer in fleurige jurken draagt de vrouw eens te meer de broek, bij voorkeur gecombineerd met een jasje in dezelfde stof. Dat kan soepel vallende wol zijn, effen of met een prince-de-gallesmotief, voor de gestroomlijnde powerlook waarop Armani, Jil Sander en Boss al jaren het patent hebben. Nagelnieuw zijn pantsuits in gedurfde prints, denk King’s Road on acid of het staalboek van de behangwinkel, zoals ze bij uiteenlopende designers op de catwalk flaneerden, van Prada over Gaultier tot Stella McCartney.

Het broekpak heeft een dubbelzinnig imago. Sinds de jaren twintig al staat het voor emancipatie en vrijgevochtenheid. Anderzijds benadrukten sterren als Marlene Dietrich en Katharine Hepburn, die de outfit in de jaren dertig op het grote scherm introduceerden, door de gewaagde androgyne look juist hun vrouwelijkheid.

Hoe ook duurde het tot in de tweede helft van de jaren zestig tot het broekpak in het straatbeeld opdook, met dank aan ontwerpers als André Courrèges, Yves Saint Laurent en hun epigonen. Wijde broekspijpen en grote kragen droegen in de jaren zeventig bij tot het hippe imago. Ook de praktische voordelen deden en doen veel vrouwen voor de pantsuit kiezen. De totaallook maakt coördineren en getob over roklengtes overbodig, je hoeft er geen kousen onder aan, en stapt er zedig mee in en uit de auto.

Maar in het zakenleven en de politiek bleken de vooroordelen tegen de ‘manwijvenlook’ bijzonder hardnekkig. In de Amerikaanse senaat werd het verbod op het broekpak zelfs pas in de jaren negentig opgeheven. Geen wonder dat de outfit nog altijd iets van een statement heeft. Bij vrouwelijke politici als Angela Merkel en Hillary Clinton is het broekpak, al dan niet in wonderlijke tinten, hun signature look. Mooi meegenomen dat het slank afkleedt. Toen Hillary campagne voerde voor de presidentsverkiezingen, noemde ze haar team trouwens The Sisterhood of the Traveling Pantsuits.

Was het toeval dat de revival van het broekpak dit voorjaar op de catwalks samenviel met het vijfde seizoen van de wereldwijde succesreeks Mad Men ? Waar Don Draper en de andere macho’s van reclamebureau Sterling Cooper Pryce in de psychedelische jaren zestig aanbelanden. En de getalenteerde maar eeuwig miskende copywriter Peggy eindelijk de moed heeft om haar eigen weg te gaan. Naar de concurrentie nota bene. Peggy Olson in een vuurrode pantsuit, dat is pas een statement !

Laura Janssens en Wim Denolf