In tegenstelling tot de meeste architectenvrouwen in de Verenigde Staten richtte Diana Vignoly, vrouw van de vermaarde Rafael Vignoly, haar eigen huis in in New York en op Long Island. Op gevorderde leeftijd doet ze dat nu ook voor anderen.

Tussen het groen verscholen staat bovenaan de helling het witte huis, helemaal omringd door tuinen. Je waant je er ver van de buitenwereld. Voor Diana is het de plek waar ze met haar gezin na een hectische werkweek weer op adem kan komen. “Zelfs in de winter, als het hier bitter koud is, kom ik hier de weekends doorbrengen. Vooral omdat het huis zo fantastisch is van sfeer. Het doet me altijd denken aan een boek van Marguerite Duras, waarin ze beschrijft waarom ze zo van haar huis op het platteland houdt. Ze heeft de indruk dat ze er contact krijgt met de vrouwen die er vóór haar woonden. Hier heb ik datzelfde gevoel: hier leven goede huisgeesten.”

Terwijl Diana opgaat in haar verhaal, doet ze me denken aan Isabel Allende met haar boek Het huis van de geesten. Diana’s geloof in spirits en vibes heeft vast te maken met haar Argentijnse afkomst. Toch heeft de woning meer aantrekkingskracht dan alleen door de voorgeschiedenis.

De ligging is spectaculair. Vanop het terras kijk je over een eindeloos grasveld naar het meer. De tuin is een park met zitbanken, een boothuis en grote bloemperken. Terwijl Diana de bloemen plukt om het huis mee te versieren, wijst ze naar de andere kant van het water. In de verte staat een ander huis. “Het is identiek aan dit, alleen is het iets ouder. Het werd bewoond door twee broers, maar omdat ze ruzie kregen, besloot een van de zonen hetzelfde huis voor zijn familie aan deze kant van het meer te bouwen.”

Omdat dit buitenverblijf toch wel een eindje van de zee afligt, bouwden de Vignoli’s een zwembad in de achtertuin. Geheel verscholen doet het niets af aan de oude charme van de woning, en in de zomer kan je er lekker in afkoelen. “Het stoort mij niet dat het strand wat verderaf ligt. Het meer heeft ook zijn voordelen. Zelfs in de winter. Dan worden er ijshockeytoernooien op georganiseerd.”

Als het weer niet meezit en er niet buiten geleefd wordt, biedt de woning een knus onderkomen. In tegenstelling tot hun flat in hartje New York, die hedendaags en minimaal werd ingericht, koos Diana hier voor een gezellige landelijke stijl. “Het is niet omdat het een buitenverblijf is dat het niet huiselijk moet zijn. Integendeel, dit is een familieplek waar we heenkomen om ons te ontspannen. Daarom geen uitgesproken design, maar een praktische gezelligheid zoals in het huis van een grootmoeder.”

Op twee maanden tijd richtte Diana de villa helemaal in. “Omdat hier structureel niets moest veranderen, deed ik het allemaal zelf. Ik ben naar Maine getrokken en heb er gedurende twee weken alle rommelmarkten en yardsales afgeschuimd. Toen alles wat ik er gekocht had hier aankwam, was het een waar puzzelwerk om het op de juiste plaats te zetten en met elkaar te combineren.” Zo staan oude boerenmeubels naast waardevolle objecten die eerder in een museum horen. Ook bracht ze vanop een reis naar Marokko heel wat aardewerk mee. Achter de keuken richtte ze zelfs een Marokkaanse kamer in. “Ik hou van alles wat van Marokko komt. Maar ik moet toegeven dat mijn reis ontgoochelend was. Ik vind het een prachtige stijl om in te wonen, maar ik heb de indruk dat je in New York mooiere meubels en objecten kan kopen dan in Marrakech zelf.”

De oorspronkelijke architectuur van de woning bleef bewaard. Kamers volgen elkaar op, zowel op de gelijkvloerse als op de eerste verdieping. In elke kamer wist Diana Vignoly een andere sfeer te creëren, soms zo sober dat het iets van een Shaker-interieur heeft, dan weer rijkelijk zodat je je in een Frans kasteel waant. De keuken doet denken aan een Spaanse haciënda, de zitkamer is gemaakt om weg te dromen in de met kussens beladen sofa’s.

“Het huis is zo ingericht dat we hier met velen kunnen logeren en dat iedereen wel ergens wat privacy kan vinden. Vandaar dat er naast de slaapkamers ook meerdere zithoeken zijn. Uiteindelijk komen we naar hier om te ontspannen, en iedereen doet dat in zijn eigen tempo en in zijn favoriete ruimte.”

Hoewel Diana Vignoli van opleiding geen architecte of binnenhuisarchitecte is, krijgt ze steeds meer opdrachten om private en publieke ruimtes in te richten. “Het is begonnen met een vriendin die ging trouwen en per se wilde dat ik haar nieuwe huis decoreerde. Ze hield erg veel van onze flat in New York en van dit landhuis.” Ondertussen heeft Diana al een aantal interieurs op haar palmares, maar ook de inrichting van een trendy New Yorkse bar, waar onlangs nog Giorgio Armani zijn verjaardagsfeest gaf. “Ik denk dat mensen van mijn stijl houden omdat ze een bepaalde klasse heeft, zonder pretentieus over te komen. Ik vind dat een interieur, of het nu van een woning, een bar of een bureau is, een vriendelijkheid moet uitstralen. Een soort van gezellige huiselijkheid.”

Ondertussen is Diana zestig geworden en hoopt ze nog meer opdrachten te krijgen. “Als een mens jong is, moet hij van het leven genieten. Er is zoveel te doen en te beleven. Het lijkt mij veel interessanter om een carrière op te bouwen eens je de vijftig voorbij bent. Ik ben pas na mijn 55ste beginnen werken en ik vind het fantastisch. In de loop der tijd heb ik zoveel gezien en ervaren, en die rijkdom kan ik nu in mijn werk gebruiken. Maar uiteraard was ik altijd al geïnteresseerd in architectuur en binnenhuisinrichting. Ik heb in tegenstelling tot veel vrouwen van architecten altijd mijn eigen huis ingericht. Wat in de Verenigde Staten ongewoon is. Je zou er versteld van staan hoeveel van die dames zelfs de kleur van de zeep in het toilet niet mogen uitkiezen. Mijn man heeft mij altijd gestimuleerd om zelf met mooie dingen bezig te zijn, en nu ik ook professioneel actief ben is het handig meegenomen dat hij een architectenbureau heeft. Wanneer er plannen moeten worden getekend, laat ik dat door een van zijn assistenten doen.”

Hilde Bouchez / Foto’s Verne