Onderweg doen we wat lacherig : “Kijk ! Ons beddengoed !” als een tractor met balen stro voorbijrijdt. Of : “Zouden we individuele stallen krijgen ?” We, dat zijn een groepje onwennige journalisten uit de hele wereld, die de volgende dag minstens één ding hebben geleerd : Alle Menschen werden Brüder als ze een nachtje met elkaar in het hooi hebben gelegen.
Sinds onze aankomst op de boerderij houdt Dr. Abir uit Dubai een zakdoek voor haar gezicht. Nee, ze heeft geen bloedneus, ze vreest dat ze allergisch is. Waarvoor dan ? Voor koe, voor kip, voor ei, voor platteland kortom. Ze is vooral bang voor varkens, want ze vreest dat ze – alleen al door het aanschouwen van zo’n walgelijk creatuur – een aanval van Mexicaanse griep riskeert : “Dat heet toch niet voor niks swine flue ?”
Sergey, uit Rusland, heeft zich bij de kennismaking met een hoofse buiging voorgesteld. Nog geen dertig, maar in zijn ogen en in zijn borst ligt al die zware Russische ziel, romantisch en getormenteerd. Sergey is klein en gespierd, zoals je je een Russische circus-acrobaat inbeeldt, in een strak hemd om een stevige borstkas. Zonder dralen duikt hij in zijn hooiberg, terwijl de anderen nog besluiteloos staan te draaien. Dokter Bibber heeft allang beslist : ze wil naar een hotel. Ze blijft geen moment langer dan nodig. Maar eerst is er barbecue, aan een tafel die gedekt is met boerenborden en veldbloemen, en met uitzicht op besneeuwde bergtoppen en op wolken in het zwerk en schaduwen die over berg en dal glijden.
Vanuit de verte weerklinkt metalig geklingel. Kasemsuk maakt deel uit van wat we gemakshalve The China Gang noemen omdat de meisjes uit Singapore, Maleisië, Japan of Thailand niet uit elkaar te kennen zijn. Ze is voor het eerst buiten Azië, en ze denkt dat álle Europese koeien aanhoudend verdwalen in Europese nevelen, en dat ze daarom die bellen mee-torsen : dan vindt de eigenaar zijn beesten tenminste terug in de mist. “Zulke grote koeienbellen”, constateert ze verbaasd.”Maar dat is natuurlijk omdat die beesten zelf zo groot zijn.” Waar zij woont, zijn de koeien veel kleiner. “Ze hebben ook belletjes, maar die doen van tingelingeling.” Ernstige spleetoogjes, geishalachje.
Interessant, zo’n internationaal gezelschap, vooral als ze over drank beginnen. Wey Wen Lim (“Zeg maar Wey”), haar ogen als theeschoteltjes zo rond : “Een flesje Coca-Cola ! Dat het bestáát. Cola is toch in blik ?” Texas Jenny die Redbull vraagt bij de maaltijd, wat Sergey de opmerking ontlokt dat Redbull in Rusland vier keer duurder is dan wodka.
In Zwitserland is het schnaps als slaapmuts. Ik neem een paardendeken van de stapel en stap de donkere nacht in. Bij het licht van de maan en de sterren zoek ik een plekje in de stal. Sergey ligt licht snurkend op zijn hoop hooi. The China Gang is ook al in dromenland, zusterlijk naast elkaar in diepe rust verzonken.
Mijn kriebelige nestje is perfect : niet te hard, niet te zacht, niet te warm, niet te koud. Zelfs het hooi is Zwitsers precies. Die nacht slaap ik als een hond : totaal ontspannen en toch waakzaam. Af en toe word ik half wakker en kijk steunend op een elleboog om me heen. Ik zie het schijnsel van de maan in een schuine bundel door de openstaande schuurpoort, ik luister naar de gelijkmatige ademhaling van de anderen (of zijn het de runderen in de stal hiernaast ?) en intens tevreden draai ik me nog eens om. Half hardop droom ik de meest mysterieuze zin uit de Nederlandse taal : ” Majenaptenhoj ?” (*)
–
Franz Lüstenberger, Bärüti, +41 41 480 16 16, www.baerueti.ch
(*)”Maaien abten hooi ?”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
