Carl (37) zit midden in een scheiding, maar is toch dolgelukkig. De reden ? Hij woont nu samen met Severine (23), het meisje waar hij meer dan 2 jaar een verborgen relatie mee had.

a

Liefde is een werkwoord. In een veertiendaagse reeks brengen wij verslag uit over dit work in progress. Fictieve namen beschermen de privacy.

Over twee weken :

Isabelle raakte goed tien jaar geleden bijna

volledig verlamd. Via internet kwam ze in

contact met de valide Fransman Guy. Het klikte. Kort na hun eerste ontmoeting gingen ze

samenwonen in Zuidwest-Frankrijk. Een

beslissing waarvan de twee jonge veertigers “nog geen halve seconde spijt” hebben gehad.

U kent of bent zelf een koppel met een eigenzinnig verhaal ? Laat het ons weten :

guinevere.claeys@knack.be.

Zij

Na zijn werk, over de middag, in de computerles Word voor gevorderden : natuurlijk was het spannend, al die geheime afspraakjes met Carl. Onze dates waren altijd bijzonder hartstochtelijk. Ja, zelfs wild. Hoe onstuimig ook, ik genoot van elk moment, omdat ik wist dat mijn geluk zeer snel kantelde naar twijfel. Normaal ook, als je na de roes van de liefde beseft dat Carl eigenlijk wel getrouwd is. Telkens als we afscheid namen na een van onze geheime afspraakjes, zwoer hij dat hij me graag zag. Dat hij het deed uit liefde. Dat hij niet van mijn verliefdheid profiteerde. Nadien schoten altijd diezelfde vragen door mijn hoofd : Wat voelt hij als hij me kust ? Waar loopt dit op uit ? Wil ik hem wel delen met Karen, zijn toenmalige vrouw ? Ik had nul komma nul zekerheden. Ergens voelde ik wel dat hij graag bij me was. Misschien zelfs liever dan bij zijn vrouw. Maar hij kon ze niet loslaten, zei hij. En ik wou hem ook niet voor de keuze stellen. Onze affaire bleef uiteindelijk dik twee jaar geheim. We bleven maar afspreken en onze passie groeide in mijn hoofd stilaan tot een meer standvastig gevoel. Gaandeweg voelde ik me meer op mijn gemak over de situatie. En ja, ik durfde stilletjes aan onze toekomst denken.”

“In die eerste geniepige maanden vertelde hij veel over Karen. Ik luisterde geduldig. Over hoe ze ruzie hadden over pietluttigheden als veters knopen. Over de passie die verveling geworden was. Ik hoorde vaak spijt en teleurstelling in zijn stem. Toch deden zijn verhalen me pijn : iemand die zo over zijn vrouw praat, ziet ze diep vanbinnen nog graag. Hoe langer Carl en ik elkaar kenden, hoe minder hij over Karen praatte. Had hij de liefde bij haar misschien teruggevonden ? Of was hij zijn relatie met Karen aan het opgeven ? Het bleek uiteindelijk dat laatste. Op een middag – in februari dit jaar – vertelde hij me ’s middags aan de telefoon dat hij zich vergist had in Karen. Hij klonk gelaten en teleurgesteld. Ik wist niet goed wat zeggen. Ik wou natuurlijk vragen : ‘Hoe zit het nu tussen ons ?’ Maar ik zweeg.”

“Diezelfde avond nog belde hij me opnieuw. Vanuit zijn appartementje, dat hij tot die avond met zijn vrouw deelde. Ze had haar koffers gepakt. Hij wou me gewoon horen, zei hij huilend. Ik wou hem niet gaan troosten : al die tijd had ik geweigerd om daar binnen te stappen. Uit principe. Soit, een kleine week nadat zijn vrouw weggegaan was, stond hij plots aan mijn deur. Hij had zijn huurcontract opgezegd, want hij wou niet in zijn appartementje blijven wonen. En hij kon de huur natuurlijk ook alleen niet betalen. Hij vroeg me of ik mee wou zoeken naar een nieuw appartementje. ‘Voor jou ?’ vroeg ik stommelings. ‘Voor ons’, zei hij. Ik slikte. Weg waren we, op naar onze toekomst ! Nu wonen we een dik half jaar samen, in een klein huisje aan de rand van Gent. Ik ben overgelukkig, want dit is uiteindelijk wat ik al meer dan twee jaar stilletjes gehoopt had. Ach, misschien zal heel diep vanbinnen wel de vrees blijven hangen dat Carl me evengoed kan bedriegen als Karen. Ik denk daar niet elke dag aan, hoor. Integendeel, ik maak me sterk dat ik het zou aanvoelen, mocht hij vreemdgaan.”

Hij

Maandenlang heb ik getobd, getwijfeld tussen Karen en Severine. Ik stond voor de keuze, terwijl ik eigenlijk helemaal niet zou moeten kiezen, want Karen was mijn engagement voor het leven. Het kon allemaal zeer simpel gebleven zijn : ik kon Severine gewoon laten vallen en mijn huwelijk in stilte voortzetten met Karen. Mijn hoofd zei ja, mijn hart nee. De affaire reet me uiteen. Weet je, het ergste is dat je er met niemand over kunt praten. Ik sleurde een geheim mee waar ik niet direct iets wist mee aan te vangen. Ik weet niet of Karen ooit iets gemerkt heeft van onze affaire. Ik denk het wel, ik zag de verslagenheid in haar ogen, ze was compleet teleurgesteld in ons huwelijksleven. We waren zes jaar getrouwd toen ik Severine leerde kennen. De swing was uit onze relatie en op zo’n moment is het gras nogal snel groener aan de overkant. Al praat dat niks goed, natuurlijk, I know.”

“Ik leerde Severine kennen via een chatbox. We flirtten eerst wekenlang, en hielden speels contact. Ze woonde vlak bij het kantoor waar ik werkte, een gelukkig toeval. Zij schrok toen ik vertelde dat ik getrouwd was. Ik schrok toen ze haar leeftijd bekendmaakte : veertien jaar verschil was wel behoorlijk veel. Maar dat merk je niet als je aan je toetsenbord zit. We merkten het wel toen we na twee maanden voor het eerst echt afspraken in een trendy eetcafé, bij mijn werk, op een woensdagmiddag. Bijzonder spannend was die date. Ik was opgewonden, zij was duidelijk verliefd. In de wagen hebben we elkaar die middag vurig gekust. Het was het begin van een reeks afspraakjes, waar stilaan regelmaat in kwam. Het probleem was altijd de locatie. Bij Severine thuis konden we niet terecht, want dan zou alles heel snel uitgelekt zijn. En in mijn appartement – sorry, het appartement van Karen en mij – wou Severine nooit binnenstappen. Echt vaak zagen we elkaar niet, en daarom schreven we ons samen in voor de avondles computer. Natuurlijk gingen we naar geen enkele les, maar het was een goed excuus. Onze affaire was een regelrecht spelletje verstoppertje, als ik er nu over nadenk. Een beetje puberaal eigenlijk.”

“Ik geef toe : in het begin wist ik niet goed of ik mijn hart of mijn hormonen volgde. Het heeft nogal lang geduurd voor ik ‘iets standvastigs’ voelde voor Severine. Ze was lange tijd mijn uitvlucht, mijn achterpoortje. Karen opgeven was wel een lastige beslissing. Ik kon niet zomaar een deel van mijn leven overboord gooien. De concrete aanleiding waarom Karen wegging, vertel ik liever niet. We zitten momenteel nog midden onze scheiding, dat is lastig genoeg. Ook voor Severine, want dat herinnert haar dagelijks aan mijn ‘eerste liefde van mijn leven’. Dat er zo’n snelle kentering zou komen in mijn liefdesleven, had ik zeker niet verwacht. Ik ben gelukkig geweest met Karen, maar nu voel ik me beter. Severine en ik stellen het zeer goed samen in ons huisje. We zijn het volop aan het oplappen en elke dag krijgt ons leven samen een vastere vorm. Ik heb dit prille begin allemaal al eens meegemaakt, dat wel. Maar ik zie Severine elke dag genieten van wat we verwezenlijken. En dat geluk wil ik haar zeker niet afnemen.”

Door Thijs Demeulemeester