Ik kijk heel weinig televisie. Als Tom thuis is, kijk ik met hem naar het nieuws. Als hij er niet is, dan zwijgt het flikkerding. Het nieuws via de krant en de radio volgen is al meer dan genoeg voor mij. Trouwens, mijn geheugen blokkeert elke keer als ik alleen word gelaten met de diverse afstandsbedieners die nodig zijn om leven in het toestel te krijgen.

Misschien ben ik zo’n koele kijker omdat ik ben opgegroeid in een huis zonder tv. Verder wijt ik mijn afkeer aan de vele onsympathieke figuren die de kast bevolken. Mijn norm om een televisiemens te beoordelen, is simpel: zou ik haar of hem willen verwennen met een lekker etentje bij me thuis? Het antwoord is meestal een resoluut nee. Hier in het moederland van de beeldbuis schudden ze soms meewarig het hoofd over zo’n extreem geval van televisie-analfabetisme, maar daar schep ik juist een duivels genoegen in. Wat niet wil zeggen dat ik niet in de mogelijkheden van het medium geloof. Misschien zal ik wel veel meer beginnen kijken als het havikenkanaal van start gaat.

De rand van Central Park, ter hoogte van de 74ste straat en Fifth Avenue. De zon schijnt. Ik sta in een rij aan te schuiven. Voor mij staat een Amerikaans gezinnetje van drie. Achter mij babbelen twee mooi gebronsde jonge Duitsers. Het wachten duurt lang, maar niemand mort. Eindelijk ben ik de voorlaatste.

“Do you see them daddy?” vraagt het kleine meisje voor mij opgewonden. Haar vader kijkt aandachtig door een telescoop die gericht is op het dak van een flatgebouw. “Ja hoor, ze zijn thuis”, zegt hij tevreden. Nadat vrouw en dochter ook nog op hun gemakje door de telescoop hebben getuurd, is het mijn beurt. Eindelijk zie ik ze met eigen ogen: twee wollige witte vogeljongen in hun nest, hun moeder Blue die net bezig is hun dons te fatsoeneren en hun vader Pale Male die hen aan het voeren is. De ouders zijn misschien wel het beroemdste vogelstel ter wereld. Het doorsneehavikengezin is tevreden met een nest in een ordinaire boom, maar niet meneer en mevrouw Pale Male-Blue. No way! In 1993 koos Pale Male zich een richel uit hoog boven Fifth Avenue, vlak tegenover een rij banken aan een vijver die spoedig een standplaats werd voor gepassioneerde havikenkijkers.

Het kroostrijke havikengezin werd op de poot gevolgd in de pers. Er verscheen een boek, Red-Tails in Love (Pantheon, 1998), en er is nu zelfs sprake van meerdere films. Een mogelijke versie zou een variatie op de varkensfilm Babe zijn, maar dan met pratende haviken. In een andere zouden twee mensen elkaar ontmoeten tijdens het havikenkijken en op slag verliefd worden.

Hollywood terzijde hebben de haviken nu een ander aanlokkelijk aanbod gekregen: hun eigen televisiekanaal. De dienst Stadsparken zou graag een videocamera installeren naast het nest. Daarmee zouden dan continu beelden worden gezonden naar een website en het gesloten televisiecircuit van de informatiecentra van de dienst en uiteindelijk, wie weet, naar televisiekijkers in heel Amerika. Jammer genoeg wil de eigenaar van het flatgebouw niet weten van een videocamera op zijn dak. Als hij zou zwichten, zouden de vogels een van de bekendste toeristische attracties van New York kunnen worden. Een havikenkanaal zou een gegarandeerde hit zijn.

Er zijn precedenten. Een journalist van The New York Times schreef in 1993 een nauwkeurig verslag van het slechts drie dagen durende leven van een duivenjong op de vensterbank van zijn badkamer. “Nooit kreeg ik zoveel positieve reacties op een artikel”, zei hij later. Enkele lezers vroegen hem het duivenpaar te blijven volgen door een camera te plaatsen op de vensterbank. Zo kon hij de duiven observeren op zijn televisietoestel in de woonkamer.

“Soms was het heel dramatische televisie, zoals die keer toen het vrouwtje thuiskwam terwijl het mannetje, Don Guano, aan het vrijen was met een andere duivin. De pluimen stoven in het rond! Maar zelfs als de duiven niets zaten te doen was het Pigeon Channel het meest bekeken in mijn gezin. Het beeld was zo hypnotiserend en kalmerend dat we het heel de dag lieten aanstaan.”

Daar kan ik inkomen. Reken mij dus maar bij de potentiële kijkers van Hawk TV. Ik zal lang niet de enige zijn. Een kabelnet in Massachusetts ontdekte hoe populair dit soort tv kan zijn toen het in 1989 een camera richtte op een valkennest op het dak van een kantoorgebouw. De valken hadden zo’n succes dat het station acht jaar lang een speciaal kanaal aan hen wijdde. Meer dan eens haalde het Falcon Channel het hoogste kijkcijfer van alle lokale kabelkanalen met soms meer dan 100.000 kijkers. Het valkenkanaal werd stopgezet in 1997, toen de vogels tijdens een sneeuwstorm uit hun nest wegvluchtten naar een beschut plekje onder een brug. Het kabelnet probeert de vogels nu naar hun vroeger nest terug te lokken in de hoop het Falcon Channel herop te starten. Waarom dus geen havik-tv in New York?

Jacqueline Goossens