HANS BRUNEEL
Je kunt zoveel méér aanvangen met muziek in het theater. Die bedenking maakten muzikant Dick van der Harst en ikzelf in 1989, nadat we een aantal voorstellingen hadden gezien waarin muziek een louter illustrerende rol speelde. Op café kwamen we op het idee om zelf met muziektheater te starten. Het ging ons om de muzikaliteit van de taal en de vertelkracht van de muziek.
Al doende verfijnden we onze ideeën. Onstuimig probeerden we dingen uit. Op die manier kwamen we erachter wat werkte en wat niet.
Rebellie zette zich mettertijd om in begrip. Dat de artistieke flexibiliteit in de opera beperkt is, accepteer ik nu. Maar dat neemt niet weg dat ik blijf proberen om die grenzen wat op te schuiven.
Een producent moet nederig zijn. Het enige wat ik doe, is kwaliteit herkennen. Ik spreek kunstenaars in wie ik geloof aan, luister naar wat ze willen, en help hen de juiste keuzes te maken. Omdat ik met de jaren oog heb gekregen voor de realiseerbaarheid van projecten, vraag ik daar aandacht voor te hebben. Een kunstenaar die iets te vertellen heeft, wil toch naar een zo ruim mogelijk publiek op zoek gaan ?
Vlaanderen heeft een enorme rijkdom aan inventieve kunstenaars. Omdat Vlaanderen zo klein is, kunnen we niet anders dan onze ogen ook richten op wat er buiten onze gemeenschap leeft. Je bent hier bovendien verplicht om allianties aan te gaan. Dat maakt ons sterk.
Het is jammer dat het artistieke middenveld vandaag weer in vraag wordt gesteld. Vergeten we dan zo snel onze geschiedenis ? Het is aan die mensen te danken dat we in het buitenland zo gewaardeerd worden. Mocht je enkel enerzijds de grote huizen en anderzijds de jonge talenten steunen, dan haal je het middenveld weg. Zo hypothekeer je je eigen toekomst, want het is net daar dat nieuwe ideeën ontstaan
De maatschappelijke rol van de kunsten wordt soms te eenduidig gedefinieerd. We mogen het niet verengen tot : de samenleving een spiegel voorhouden. Muziek kan je bijvoorbeeld ook helpen bij grote momenten. Muziek op een begrafenis kan een louterend effect hebben, het leert je met de dood om te gaan. Reflecteren over de condition humaine is dus een belangrijke taak.
Ik heb een heel vreemd traject afgelegd. Ik ben van opleiding sociaal assistent, maar van in mijn jeugd was ik al in de weer met het organiseren van vormingen, concerten, festivals en theatervoorstellingen. Eigenlijk heb ik die lijn gewoon doorgetrokken. Hoe meer we groeien, hoe meer verantwoordelijkheden je erbij moet nemen waar je oorspronkelijk niet voor had gekozen. Maar het fundament is wel gelijk gebleven : het geloof in de kracht van kunst.
Solidariteit lijkt wel een verouderd begrip. In andere Europese landen, waar drastischer maatregelen nodig waren, is het effect van de crisis op onze sector veel meer voelbaar. Op zo’n moment heb je solidariteit nodig. Helaas zie je in crisistijden eerder de reflex om op jezelf terug te vallen. Een van onze antwoorden op de crisis is dat we met Lod ook een artistiek traject uittekenen met een artiest uit Portugal. Solidariteit betekent dat niet iedereen er voordeel uit kan halen. In Europa zie je die houding wél vaak : we willen helpen, maar we moeten er zelf beter van worden.
We hebben politici nodig die vooruit denken. Toen de plannen voor het Concertgebouw in Brugge destijds bekend raakten, was heel de culturele sector ertegen. De politiek is toen bevlogen doorgegaan. Politici maakten keuzes en kregen uiteindelijk de bevolking mee. Met als gevolg dat Brugge er een kleur bij kreeg die ze nog niet had. De kleur van de actuele kunst. Vandaag hoor je niemand nog klagen over het Concertgebouw. Behalve misschien de Gentenaars, die vinden dat het gebouw in hún stad had moeten staan. Het niet realiseren van Het Forum van Gerard Mortier was een gemiste kans voor Gent. Akkoord, er waren punten van kritiek, maar het was wel een project midden in de stad dat niet enkel met cultuur, maar ook met urbanisatie te maken had.
Hans Bruneel (°1959) is oprichter en directeur van Lod Muziektheater. Dit Gentse, internationaal georiënteerde huis zette 25 jaar geleden de eerste stappen met de middagoptredens Lunch Op Donderdag, iets later gevolgd door de Vertelfestivals. Volgende stap waren eigen producties. Grote namen als Kris Defoort, Alain Platel en Guy Cassiers maakten er voorstellingen vóór ze internationaal doorbraken. Op 5 juni gaat Huis, van Josse De Pauw en Jan Kuijken, in première in deSingel in Antwerpen, in juli staat het op het Festival d’Avignon. Meer info : www.lod.be
DOOR PETER VAN DYCK & FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier