GROEPSSEKS ?

Op de website van de krant staat een opiniestuk waarin de auteur betoogt dat de rijkdom op deze planeet dringend wat beter verdeeld zou mogen worden. Niet veel spelden tussen te krijgen, zou je denken, in een wereld waarin één procent van de mensen volgend jaar rijker zal zijn dan de overige negenennegentig. Toch hangt er onder dat opiniestuk weer your typical lintworm van walmende, stinkende meninkjes die er het bolsjewisme en werkschuw gespuis bij sleuren. Het is een plaag van deze tijd dat iedereen er maar op los kakelt. Sommigen noemen zich zelfs opiniemaker, waarbij ik nooit goed heb begrepen of zij hun eigen opinie of die van anderen hopen te vormen. Dat laatste lijken mij kosten op het sterfhuis. Zelden las iemand een mening van iemand anders om dan achteraf te zeggen : “’t Is waar, dat had ik glad verkeerd bekeken. Vanaf nu ga ik daar anders over denken.” Mensen zitten in hun meningen verschanst als wijngaardslakken die met huisje en al de oven worden ingeschoven.

Ook over het bestaan van een leven na de dood hebben de meesten van ons wel een opinie, zij het openlijk zij het meer heimelijk. Het is ook nogal indrukwekkend, de tijd die je na je dood krijgt te doden : een eindeloos uitgestrekte periode waarvan de verveling met geen sudoku valt te verdrijven, en waarin iedereen die je hebt gekend eveneens zal sterven, de huizen waar je kwam gesloopt, de straten opgebroken – tot en met de planeet zelf die door de zon wordt geroosterd, over een paar miljard jaren, maar nog altijd in de tijd waarin je dood bent. Je zou voor minder naar een nuttige inkleuring op zoek gaan : rijstpap met gouden lepels of maagden die volgens sommige vertalingen veeleer als sappige druiven geïnterpreteerd moeten worden. Hele religies zijn gebaseerd op een leven na de dood, terwijl we vreemd genoeg nooit denken aan die even uitgestrekte periode dat we al dood geweest zijn.

Soms durf ik ook wel op redding te hopen, maar dan zie ik te veel gruwel en ongerijmdheid om in het bestaan van een goedertieren Vader te kunnen geloven. Dan liggen die figuren uit de mythologie mij beter, die hoog in de wolken met hamers zwaaien en op gezette tijden een mensenoffer niet versmaden. Twistende, dobbelende goden, behept met dezelfde karakterzwaktes die ook de mensen teisteren. Want we zijn mij toch een zootje. Nog maar pas was ik bekomen van het bericht dat de bankkaarten van de slachtoffers van de vliegramp boven de Oekraïne postuum zijn leeggehaald, of daar gaan we alweer een graadje goorder, met de Belg die van Je suis Charlie een handelsmerk wil maken voor producten variërend van bier tot kerstversieringen. Je zult altijd strijders hebben, en aasgieren die boven het slagveld cirkelen.

Gelukkig zijn er nog dingen, hoewel vaak onbedoeld, waar je jolig van kunt worden. De meisjes van Nest, zo bemerk ik in het voorbijgaan, zijn een artikel over een Vrolijke Puppymand aan het lay-outen. Een collega die doorgaans schrijft over ernstiger zaken, mailt mij dat ze dringend moet vertrekken om haar zoon op te pikken bij de jongens met wie hij een groepsseks moet maken.

“Groepsseks ?”, jen ik haar. “Een gril van de automatische spellingscorrector, of een freudiaanse verschrijving ?”

“Ik bedoelde groepswerk”, zegt ze overbodig, en er verschijnt warempel een blos op haar wangen. Naar het schijnt bestaat er in Groningen een cursus om het blozen af te leren. Doodjammer vind ik dat, in een wereld waarin de schaamteloosheid toch al hoogtij viert. Ik zie mensen steeds minder vaak kleuren, maar áls het nog eens gebeurt, dan vind ik het zonder uitzondering prachtig. Het verschaft mij hetzelfde soort genoegen als, laat ons zeggen, het bemerken van een roodborstje in je grauwe stadstuin nadat je gestructureerde mededelingen hebt ingevoerd in pc-banking.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Mensen zitten in hun meningen verschanst als wijngaardslakken die met huisje en al de oven worden ingeschoven