Van het eerste nummer van het nieuwe mannenmagazine Men’s Health gingen in een paar weken al 40.000 exemplaren de deur uit, meldt hoofdredacteur Ron Westerhof trots in de tweede editie van het blad. Het wereldwijd verspreide tijdschrift “voor een beter mannenleven” is sinds oktober ook in onze landstaal te verkrijgen. Net zoals bij het feministische maandblad Opzij – eveneens door de Nederlandse Weekbladpers uitgegeven – is er inhoudelijk van enige belangstelling voor Vlaanderen niks te merken. Dat belet niet dat mijn jonge krantenboer enthousiast is over de nieuweling die wat wereldvreemd tussen de andere klassieke mannenlectuur (blote meiden, auto’s, sport) ligt. Nu al heeft hij besloten er een collectie van aan te leggen.

Men’s Health beweert van zichzelf dat het met geen enkel ander magazine te vergelijken is. Bij het doorbladeren krijg je inderdaad de indruk een damesblad-voor-mannen in handen te hebben en dat zijn we echt niet gewoon. Voor zover een mannelijke Libelle zou bijdragen tot het meer aan bod laten komen van de vrouwelijke kant bij mannen, lijkt dit op het eerste gezicht een niet onaardig fenomeen. De afwezigheid van sexy stoeipoezen – zelfs in advertenties – en van stoere machopraat is ook al een verademing.

Diep doorwrochte artikelen over politiek of economie – het andere uiterste van mannelijke stereotypie – hoef je evenmin te verwachten. De twee (Nederlandse) parlementsleden die in het decembernummer – heel kort – aan het woord komen, hebben het zelfs niet over politiek maar over hun sportbeoefening en voedingsgewoonten. Het blad heet niet voor niks Men’s Health.

Toch kijk je vreemd op bij wervende titels als “Een platte buik in zes weken!” of “Oefeningen om het figuur van een Griekse god te krijgen”. “Ik zou graag aankomen”, luidt dan weer de verzuchting van een man in de rubriek lezersvragen. Een ander heeft bij het trainen last van spierpijn, een derde kampt met haaruitval. Vraagjes over de G-plek en de vroegtijdige zaadlozing kunnen hier uiteraard niet ontbreken maar, het moet gezegd, de antwoorden zijn bondig en terzake.

Eigenlijk lijken de voorgelegde problemen in niets te verschillen van de vragen waarmee vrouwen zich doorgaans in dit soort rubrieken laten kennen: te dik, te dun, te groot, te klein, enz. Wat moet ik doén? Om meer te hebben van dit, minder van dat? Blijkbaar gaan ook mannen steeds meer gebukt onder complexen over hun uiterlijk en hun seksleven. Of zijn ze dat altijd geweest maar mochten of durfden ze dat niet te zeggen? Moeten we ons erover verheugen dat dit soort kleine kantjes van de man bespreekbaar wordt en dat ze aangemoedigd worden hun lichaam te soigneren? Of is het voorschotelen van een onbereikbaar ideaal (wat een spierbundels!) juist de uitgelezen manier om hen met onnodige frustraties op te zadelen? Joost mag het weten.

Wat krijgen we nog geserveerd? Massa’s praktische raad. Naast de voorspelbare opdrukoefeningen (‘pompen’) ook minder voor de hand liggende tips om te ontspannen (“Krop niet op, spreek het uit”, “Probeer de oorzaak van stress weg te nemen, stel het niet uit met alcohol, nicotine of eetbuien”). Informatie over sportdrankjes, makkelijke recepten en makkelijk te onderhouden planten (twee keer per jaar water geven volstaat voor een sanseveria) en zelfs een aanbod juiste slips (“de tijd van lullige onderbroeken is voorbij”).

De meeste artikelen zijn kort tot heel kort, eigenlijk niet meer dan “weetjes”, tot zich te nemen tijdens een verloren moment. Andere thema’s worden dan weer tot in het absurde geanalyseerd. Zo kan je in de “Survivalgids voor kroegtijgers” niet alleen lezen hoeveel calorieën een bal gehakt bevat of hoe je de hik overwint, maar ook hoe je de cafébaas te vriend houdt en zelfs hoe je zonder pijn een avond op een barkruk overleeft…

De veronderstelling dat de doelgroep van Men’s Health enkel uit softies zou bestaan, wordt op deze pagina’s duidelijk weerlegd. Een over twee bladzijden uitgesmeerde foto laat zien hoe een schreeuwend mannenhoofd door een mannenvoet tegen de grond wordt gedrukt. Bij een dreigend conflict op café wordt volgend advies gegeven: “Als praten echt niet helpt, deel dan zelf een of twee snelle tikken uit. Mik op de maag, niet op het hoofd.” Elders in het blad wordt door een bodybuilder gedemonstreerd hoe je een telefoonboek kan scheuren. Voorbeeld van “krachttraining”, schijnt het.

Dergelijke onderdelen lijken dan weer veraf te staan van de traditionele vrouwenbladen. Maar met “21 tips om je salaris aan te vullen” zouden ook vrouwen hun voordeel kunnen doen. De serie portretten van mannen die over het vadergevoel praten zou hen eveneens kunnen boeien, ware het niet dat de verhaaltjes zo oppervlakkig zijn.

Ook de teneur in bijdragen over vreemdgaan en seksualiteit valt nogal mee. Vrij genuanceerde en realistische benadering. Concreet en zonder flauwe grappen. Ongetwijfeld kunnen velen hier nog iets van opsteken. Wedden dat de vrouw hier meeleest!

Jeetje! Is Men’s Health dan misschien een mannenblad-voor-vrouwen?

Jo Blommaert / Tekening Sandra Schrevens