Twee verwante zielen : Guy (45), een sportieve Fransman én verstokte vrijgezel, en Isabelle (42), een vrije geest die aan een rolstoel gekluisterd zit. Luttele maanden na hun eerste – toevallige – ontmoeting op het internet gingen ze samenwonen. En zijn gelukkiger dan ooit.

Liefde is een werkwoord. In een veertiendaagse reeks brengen wij verslag uit over dit work in progress. Fictieve namen beschermen de privacy.

Over twee weken :

Sonja was meer dan tien jaar ouder toen ze verliefd werd op Bruno. Talrijk waren de sceptici bij het begin van hun relatie. Al was het parcours niet altijd eenvoudig – door de negatieve reacties, de twijfels en de moeilijke beslissing om kinderloos te blijven -, de criticasters kregen geen gelijk : intussen zijn ze al zo’n twintig jaar gelukkig samen.

U kent of bent zelf een koppel met een eigenzinnig verhaal ? Laat het ons weten :

guinevere.claeys@knack.be.

ZIJ

“Sinds een jaar of tien zit ik in een rolstoel en ben ik volledig afhankelijk. Een neef had ooit gezegd dat ik misschien eens contact moest zoeken met andere gehandicapten. Maar daar had ik geen zin in. Ik was tevreden met mijn leven zoals het was, met vrienden en familie. Toen ik enkele jaren geleden op een contactsite terechtkwam voor valide en invalide mensen – toevallig, ik was eigenlijk op zoek naar informatie over aangepaste reizen – heb ik toch een kort berichtje gepost. Waarom ook niet, dacht ik. In de loop van de volgende dagen merkte ik dat iemand herhaaldelijk mijn profiel bezocht, maar nooit een boodschap achterliet. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.”

“Toen ik op mijn beurt zijn profiel las, vond ik hem meteen een grappige kerel en besloot hem een mailtje te sturen. Het klikte. En hoe ! Het duurde niet lang voor we bijna dagelijks mailden. Ik keek altijd reikhalzend uit naar zijn berichten. Het was heerlijk ‘praten’ met hem. Zonder het zelf te willen – ik hield me aanvankelijk met opzet zelfs nogal op de vlakte – ben ik voor Guy gevallen. En hij ook voor mij. Zelfs al benadrukte ik geregeld dat ik wel erg zwaar gehandicapt ben, hij liet zich niet ontmoedigen.”

“Ik was vreselijk nerveus de dag van onze eerste ‘echte’ ontmoeting. We kenden elkaar immers alleen maar via e-mail, en hadden zelfs elkaars stem nog nooit gehoord. Maar het was geweldig. En toen hij wegging, testte ik hem een beetje door te vragen of we elkaar misschien ‘volgend nieuwjaar’ terug konden zien, terwijl we pas in januari waren. Zo lang heeft het natuurlijk niet geduurd : enkele weken later was hij er weer. En hij bleef komen. Toen hij voor de derde keer op bezoek was, vroeg hij me bij hem te komen wonen. Zonder ook maar één moment te aarzelen heb ik ja gezegd. Vrienden en familie verklaarden me voor gek. Ik was nog nooit bij hem geweest, en ik was ook altijd de eerste om te zeggen dat het in België zo goed leven is. Maar het doet er voor mij niet toe waar ik woon. Ik ben niet zo gehecht aan een plaats, als ik maar bij Guy ben.”

“In maart hebben we de beslissing genomen en in mei ben ik vertrokken. Intussen had Guy ter plekke alles praktisch en medisch gezien prima geregeld. Op dat gebied mogen we niets aan het toeval overlaten. Van in het begin is het samenwonen dan heel natuurlijk gegaan. Alsof we elkaar al jaren kennen. Overdag gaat Guy werken, en zorg ik voor het huishouden : ik instrueer de schoonmaakster, beslis welke boodschappen er moeten worden gedaan, doe de administratie enzovoorts. ‘Je ziet gewoon dat jullie het goed hebben samen’, zei een vriendin onlangs nog. ‘Het straalt ervan af. Als jullie ergens binnenkomen, is iedereen meteen goed gezind.’ We zeggen het vaak tegen elkaar : wat een mooi verhaal beleven we toch. Als we bij elkaar zijn, vergeet ik soms zelfs dat ik gehandicapt ben, en wil ik bijvoorbeeld opstaan om iets te gaan halen.”

“Of we vertrouwen hebben in de toekomst ? (lacht) Wel, je hebt dit in primeur : op kerstavond heeft Guy me ten huwelijk gevraagd. In 2007 gaan we trouwen.”

HIJ

“Ik werk als technisch tekenaar bij vliegtuigbouwer Dassault in de buurt van Biarritz. Ik ben er ook actief in de vakbond, waarvoor ik me bezighoud met de integratie van gehandicapten op de werkvloer. Aangezien ik mijn ideeën daarover graag wilde toetsen aan de ervaring van invaliden zelf, begon ik te zoeken op internet. Eén klein zinnetje op een contactsite trok mijn aandacht : ‘Een oprecht en verrijkend contact, waarom niet met u ?’ Van een zekere Isabelle. Niet meer dan dat, en zonder foto. Een nogal vreemd, nietszeggend bericht op een website die er speciaal voor dient om mensen te leren kennen. Maar ik werd er telkens weer naartoe gezogen.”

“Isabelle en ik begonnen uiteindelijk te mailen. In het begin nog onregelmatig en vooral over de ’technische aspecten’ van het gehandicapt-zijn. Maar geleidelijk aan werden de mails persoonlijker en slopen er meer filosofische beschouwingen in. Op bijna alle gebieden zaten we op dezelfde golflengte. En op een dag realiseerde ik me dat ik verliefd aan het worden was op een vrouw die ik nog nooit had gezien, die in een rolstoel zat en die 1200 kilometer van me vandaan woonde. Ik die zo gehecht was aan mijn vrijgezellenbestaan, mijn motortripjes, mijn boogschuttersclub.”

“Op een dag moest ik voor mijn werk naar Parijs, en ik besloot door te rijden naar Antwerpen. Toen ik daar op de drempel stond met mijn bloemen, en haar voor het eerst zag, wist ik het meteen : dit is ze ! We hebben die avond nog lange uren gepraat, alsof we vrienden waren die elkaar al jaren kenden. We hadden elkaar gevonden. Vanaf dat moment is het allemaal erg snel gegaan : nauwelijks vijf maanden later woonden we samen !”

“Ik heb me vooraf wel eens de vraag gesteld of ik sterk genoeg zou zijn om in alle noden van Isabelle te voorzien. Veel meer dan andere koppels moeten wij ons organiseren, onze tijd goed indelen, alles plannen. Maar het loopt gesmeerd. Hoe moeilijk het op praktisch gebied soms ook is, het is tegelijkertijd allemaal zo simpel en gemakkelijk, door de sterke liefde die we voor elkaar voelen.”

“Vrienden en familie waren aanvankelijk stomverbaasd. Dit hadden ze nooit verwacht van de verstokte vrijgezel die ik was. Maar ze waren tegelijkertijd ook erg blij. Een paar vrienden hebben wel slecht gereageerd. Dat kwetst, maar het brengt je als koppel ook dichter bij elkaar. En als mensen je de rug toekeren omdat je niet meer zo beschikbaar bent als vroeger, dan zijn dat ook geen echte vrienden.”

“Mijn snelle motor heb ik verkocht. Ooit heb ik daar nog mee deelgenomen aan de beruchte Tourist Trophy op het eiland Man. Maar dat soort gekkigheden is voorbij, ik ga me een kalmere machine aanschaffen. We zijn met tweeën nu, ik heb het recht niet meer om zulke risico’s te nemen.”

“Weet je, vroeger had ik een droomleven, en met de komst van Isabelle is het er alleen maar beter op geworden. Eigenlijk is het niet te geloven : zoveel mensen lijden, zijn wanhopig op zoek naar iemand, terwijl wij die niemand zochten elkaar hebben gevonden. En dat allemaal dankzij die ene kleine klik op de computer !”

Door Jan Haeverans / Illustratie Sanny Winters