In de romantische komedie Notting Hill doet Hugh Grant eens te meer wat hem het best afgaat: stamelend en stuntelend het hart veroveren van een oogverblindende Amerikaanse schoonheid.

Stel: je bent Anna Scott, een oogverblindende Amerikaanse schoonheid en de meest glamoureuze actrice ter wereld. In Londen stap je incognito een obscure winkel van reisboeken binnen en de wat wereldvreemde eigenaar kiepert prompt een glas sinaasappelsap over je heen. In de film beloont Anna William – want zo heet de innemende sukkel – door hem vol op de mond te zoenen. Onwaarschijnlijk, zei u? Niet als de sukkel gespeeld wordt door Hugh Grant, Ć©Ć©n en al tobberige jongensachtige charme en met van dat haar waar je met je blote voeten doorheen zou willen waden. Grant is een Merchant-Ivory-versie van Clark Kent, het soort man dus dat je veel vergeeft. Vraag maar aan Liz Hurley, zijn eeuwige verloofde, die spitsroeden moest lopen tussen flitsende paparazzi nadat Grant het wat ongelukkige idee had om zich na een lange werkdag in Hollywood te ontspannen op de voorbank van zijn witte BMW, in het gezelschap van het Sunset Strip-hoertje Divine Brown. Een andere man zou na zo’n incident een paar maanden vakantie nemen op een onbewoond eiland. Niet zo Grant, die de ronde van de meest bekeken Amerikaanse talkshows deed en daar een nummertje boetvaardigheid weggaf waar Bill Clinton een punt aan kon zuigen. “I’m not one to go around blowing my own horn” zei hij tegen Jay Leno. Probeer dat maar eens te vertalen zonder iets van het innuendo te verliezen… Hollywood was zo geschokt dat de release van Nine Months, Grants Amerikaanse debuut, een paar maanden vooruitgeschoven werd, kwestie van zoveel mogelijk munt te slaan uit de gratis publiciteit.

Niet dat het veel uithaalde. Het bijzonder flauwe Nine Months flopte en het werd een paar jaar stil rond Grant. Hij aarzelde zich aan de zijde van Emma Thompson doorheen Sense and Sensibility en speelde de hoofdrol in de door hemzelf en Hurley geproduceerde medische thriller Extreme Measures. Maar niemand was geĆÆnteresseerd in Hugh Grant die een pistool trok en grimmige gezichten zette.

Drie jaar later doet Grant opnieuw van zich spreken. In het najaar is hij te zien in de tweede film van zijn eigen productiehuis Simian Films: de “vreemde eend in de bijt”-komedie Mickey Blue Eyes, waarin hij een kunsthandelaar speelt die erachter komt dat zijn verloofde ( Jeanne Tripplehorn) de dochter van een maffiabaas ( James Caan) is. Bij het Amerikaanse testpubliek viel de prent alvast bijzonder in de smaak. En nu is er dus Notting Hill, de eerste Britse film aller tijden die al meer dan 100 miljoen dollar opbracht aan de Amerikaanse kassa, wat betekent dat hij nog meer succes kent dan Four Weddings and a Funeral, van dezelfde scenarist en producer.

Is Notting Hill een vervolg op Four Weddings and a Funeral? Ik zou het eerder een replica noemen. Grant speelt opnieuw een aandoenlijke Britse stoethaspel die een op het eerste gezicht onbereikbare Amerikaanse verovert, en net als in Four Weddings is hij omringd door een hecht netwerk van excentrieke familieleden en vrienden, het soort mad dogs and Englishmen waarop het Amerikaanse publiek zo dol schijnt te zijn. Vooral Williams huisgenoot Spike, een Welshman met een ietwat afwijkende visie op persoonlijke hygiƫne, is goed voor een paar hilarische momenten.

Is Notting Hill een goede film? Daarvoor is het scenario misschien net iets te schraal en de humor te sitcom-achtig. Maar je moet al een totale druiloor zijn om niet gecharmeerd te zijn door Julia Roberts‘ stralende schoonheid en Grants weergaloze geblunder. In Groot-BrittanniĆ« waren de kritieken gemengd: de film zou te cute zijn, te postcard from London. Met andere woorden: te zeer gericht op de Amerikaanse markt. De grote CaraĆÆbische gemeenschap van Notting Hill protesteerde tegen de onrealistische voorstelling van hun wijk. Kleurlingen zijn inderdaad opvallend afwezig in het filmstraatbeeld. Je kunt je ook vragen stellen bij de figuur van William Thacker: de man wordt verondersteld gescheiden te zijn en een hopeloze zakenman. Maar hij woont wel in een huis vlak bij Portobello Road dat in het echte leven goed is voor een paar miljoen pond. De in de film gebruikte gevel, met de opvallende blauwe deur, was overigens die van het huis van scenarist Richard Curtis, die zijn eigendom uiteraard geheel toevallig op de markt bracht op het moment dat de film in premiĆØre ging. Van product placement gesproken… Dat alles neemt niet weg dat het publiek in grote drommen naar de film trekt en daarna naar Notting Hill, naar de echte Travel Bookshop en de blauwe voordeur en de bank in de tuin waar William en Anna hun eerste echt romantische zoen uitwisselen. Stuk voor stuk hoogtepunten op het programma van de geleide wandelingen door Notting Hill die tegenwoordig door de toeristische dienst georganiseerd worden.

Maar het echte onderwerp van de film is roem, hĆ©t trendy thema van dit fin de siĆØcle. Anna Scott mag dan al de meest beroemde actrice van haar generatie zijn, ze is ook een gewone vrouw die verliefd wordt op een gewone man. Wat geen probleem zou zijn, als de schandaalpers geen stokken in de wielen zou steken…

Ook van Hugh Grant wordt beweerd dat hij de pers niet bepaald een warm hart toedraagt. Op persconferenties pleegt hij journalisten met een opgewekt “How are you, you scum” te begroeten, wat zoveel betekent als “Hallo uitschot”. In de praktijk blijkt het met zijn journalistenhaat nogal mee te vallen. De eerste keer dat ik met Grant praatte, was een paar jaar geleden op het festival van Cannes, toen hij daar de low-budgetfilm met de onmogelijke titel The Englishman who went up a hill but came down a mountain kwam voorstellen. Bij het interview moest ik Grant delen met twee bejaarde Italiaanse journalistes die hem zowat onderkwijlden, en in puur Shut uppe yer face-Engels informeerden of hij van spaghetti en Versace-pakken hield en plannen had om eerstdaags een bezoek aan Rome te brengen. Ik moest de neiging onderdrukken om het duo met fysiek geweld te bedreigen, maar Grant haalde zijn beste Queens English uit de kast en was Ć©Ć©n en al slungelachtige charme.

De Hugh Grant van Notting Hill is wat ouder en melancholischer en minder gemaniĆ«reerd dan vroeger, maar hij maakt nog altijd met evenveel verve grapjes ten koste van zichzelf: zijn haar is floppy, hij heeft een Austin Powers-gebit, in een kilt ziet hij eruit alsof hij de rok van z’n moeder aanheeft, en het gamma rollen dat hij aankan is “griezelig beperkt”.

Of dat niet typisch Brits is: jezelf onderuithalen voor iemand anders de kans krijgt? “O ja, Engelsen doen dat voortdurend, tot in het absurde: Euh ja, ik ben een hersenchirurg. Maar totaal waardeloos, hoor. Ik knip voortdurend de verkeerde hersenlobben weg. Terwijl het in Hollywood perfect acceptabel is om te zeggen dat je jaarlijks goed bent voor zoveel miljoen dollars en dat je je daar verdomd lekker bij voelt.”

Het klinkt niet alsof Grant veel opheeft met Los Angeles, en dat blijkt aardig te kloppen. “In Los Angeles is er niets anders dan film, film en nog eens film. Daarbuiten is er geen leven, wat maakt dat mensen beginnen te imploderen. Als je met hen praat, kun je hun rottende ziel bijna ruiken, haha… Van het moment dat het vliegtuig in L.A. landt, komt de rotzak in mij tot leven.”

Hoe hij zijn innerlijke rotzak het best kan beschrijven? “Ik denk dat hij eigenlijk studiobaas zou willen zijn en elke morgen een eiwitomelet eten in het Four Seasons en zich alleen maar zorgen maken om dingen als omzet en marketingstrategieĆ«n en uitbrengdata. Een week lang amuseert de schobbejak in mij zich daar kostelijk en dan voel ik de aandrang om de benen te nemen. Voor ook ik muteer in zo’n gladakker in witte sportschoenen, bedoel ik…” In dat opzicht was het draaien van Notting Hill een verademing. “Het leuke aan Britse crews is dat ze niet om het uur Heyyy! Are we having fun here? roepen en hun handpalmen tegen elkaar kletsen. Hier kun je rustig in een hoekje zitten en een corned beef sandwich eten.”

Veel mensen gaan ervan uit dat Grant in Four Weddings en Notting Hill gewoon zichzelf speelt, maar dat wordt tegengesproken door Liz Hurley, die beweert dat hij veel intelligenter is dan zijn film-alter ego, en door zijn vrienden, die oordelen dat hij in het echte leven veel scherper en gemener is. Wie met hem praat, heeft de neiging hen gelijk te geven… Zelf ontkent Grant dat scenarist Richard Curtis hem de rollen op het lijf schrijft. “Neenee, zo gaat het niet. Toen ik het script van Four Weddings kreeg, was ik in AustraliĆ« en ik slaagde er maar niet in om de juiste toon voor dat personage te vinden. Ik hoorde hem niet praten. En toen kwam ik naar Engeland voor de repetities, ontmoette Richard en toen ging mij een licht op: Aha, ik ben hĆ©m. Nu ken ik dat type door en door, wat het allemaal veel gemakkelijker maakt. Wat niet wegneemt dat komedie een verschrikkelijk stresserend medium is, zeker voor een neuroot als ik. Ik loop voortdurend te panikeren: O mijn God, is dit nu leuk of domweg onnozel? Zelfs als je de rushes ziet, kun je daar moeilijk over oordelen. Dat lukt pas als de hele zwik in elkaar zit en er muziek aan toegevoegd is. En dan zit je in een projectiecabine ergens in Scotsdale, een voorstad van Phoenix, Arizona, en in de zaal zitten vijfhonderd totaal willekeurige Amerikanen. Als die allemaal tegelijk hahaha doen, gaat er een ongelooflijke zucht van verlichting door je heen… Maar achteraf roepen ze daar dan twintig mensen van naar voren en stellen hen vragen zoals: En wat vindt u van Hugh Grant? Die lui weten niet dat jij achterin zit te bibberen onder een baseballpet, die zeggen dus om het even wat. Geloof me, veel erger kan het leven niet zijn.”

Waarom wordt een mens acteur als hij zo weinig zeker van zijn stuk is? “Het was donker, het was een misverstand, weet ik veel… In Oxford had ik meegewerkt aan een amateurfilm, een vreselijk pretentieus ding, realiseer ik me nu. Ik ging op de fiets naar de premiĆØre, in een smoking, wat een beetje een rare combinatie was, maar er liepen daar een paar agenten rond die beweerden dat ze van mij een ster gingen maken. Dat leek mij op dat moment spannender dan kunstgeschiedenis studeren, wat ik oorspronkelijk van plan was. Maar met het sterrendom wilde het niet zo best lukken. Ik bedoel, ik kreeg wel rollen aangeboden, maar wegens allerlei vakbondsvoorschriften mocht ik ze niet aannemen. Het beroep van komediant is hier zeer goed beschermd. En dus moest ik een acteeropleiding volgen en morrende boer, boom en wind leren spelen.”

Tot Notting Hill slaagde Grant er niet in om het succes van Four Weddings te evenaren. Is romantische komedie zijn forte? “Wel ja, daar lijkt het op. Als je een actiefilm, een thriller of een serieus drama op het oog hebt, kun je maar beter iemand anders bellen. Voor platte lol ook, ik ben geen bekkentrekker zoals Jim Carrey. Ach, eigenlijk ben ik een vreselijk beperkte vent…”

Een beperkte vent die de verleidelijkste vrouwen als tegenspeelster krijgt. “Dat is waar. Ik wou dat ik wat lelijks over Julia Roberts zou kunnen vertellen, maar zij is mijn favoriete soort Amerikaanse. Van het Zuiden, weet je wel, waar de vrouwen het beste gevoel voor humor hebben en niet van die agentenogen.” Agentenogen? “Ja, zuidelijke meisjes hebben Ć©chte ogen, niet van die harde, ambitieuze knoopjes zoals sommige vrouwen in New York en Los Angeles. En Julia heeft een goed ontwikkeld gevoel voor het onnozele, iets wat ik zeer kan appreciĆ«ren in een vrouw. Waarmee ik niet bedoel dat ze onnozel is. Toen we in New York samenkwamen voor de eerste lezing van het script, was ik nogal geĆÆntimideerd. Maar zij begon meteen al met vieze praat op mijn script te krabbelen. Het was het begin van een plagerij die weken duurde en waarbij veelvuldig met voedsel geknoeid werd.” Met voedsel knoeien? “Wel ja: als ik klaar was voor een opname duwde ze ineens een onderdeel van het ontbijt in mijn nek, of een druif in mijn oor. Of ze kneep in mijn tepels. Weet je nog wat een slangenbeet is? Dat doet ze dus ook, wat heel onfair is, want als ik een vinger naar haar uitstak, kreeg ik meteen een strenge blik van haar bodyguard.”

Je vraagt je af of Grant dit soort wilde spelletjes ook speelt met Liz Hurley, EstĆ©e Lauder-model, actrice en coproducente bij Simian Films. Voor veel mensen is hun verhouding een mysterie. Na het Divine Brown-incident zwoer Liz dat ze nooit ofte nooit met Grant zou trouwen. Tot nu hield ze woord, maar tot een scheiding kwam het nooit en intussen duurt hun relatie toch al twaalf jaar. Toen ik Grant voor het eerst ontmoette, was Hurley er ook bij. Ze droeg een witte badjas en geen spoor van make-up en zag er adembenemend uit. Het soort vrouw dus dat elke andere vrouw spontaan haat, al moet ik eerlijk bekennen dat ze op het eerste gezicht nogal aardig leek. En uit hun gezamenlijke lichaamstaal meende de amateurpsycholoog in mij te mogen afleiden dat het echt wel snor zat tussen die twee. Grant: “Liz en ik hebben heel veel gemeen: haar vader is een ex-officier, net als de mijne, en onze moeders zijn allebei lerares. We hebben hetzelfde gevoel voor humor en voor we elkaar ontmoetten, hadden we dezelfde boeken gelezen, in die mate zelfs dat het een beetje griezelig leek. Veel mensen denken dat wij meer als broer en zus met elkaar omgaan dan als geliefden, maar dat klopt niet. Alleen is er in onze relatie een soort onderliggende genegenheid zoals je die ook voor een familielid voelt.”

Als je samen een film produceert, waar ligt dan de grens tussen business en privĆ©? “Die grens is er niet, het loopt allemaal door elkaar. Wat zeg ik? Het is de hel. Want ik ben het soort mens dat ’s avonds na een bepaald uur de telefoon niet meer wil beantwoorden en niet meer over film wil praten, terwijl Elizabeth bij wijze van spreken gaat slapen met een papier spuwende fax naast haar bed. Gelukkig zijn we het in grote lijnen meestal eens. Als dat niet zo is, dan maken we creatief ruzie: luid en bij voorkeur in het openbaar. In negen van de tien gevallen krijgt zij gelijk, gewoon omdat ik te lui ben om lang voet bij stuk te houden. Heel af en toe hou ik vol, gewoon om mijn mannelijkheid niet helemaal te verliezen. Maar eigenlijk ben ik nogal blij met onze taakverdeling: Liz is bijvoorbeeld een kei in het afhandelen van lastige telefoontjes. Ze vindt het heerlijk om mensen te ontslaan. En ik zit op de achtergrond en ik roep: Ontsla die kerel, schat. Vooruit, doe het!

In essentie gaat Notting Hill over de gevolgen van beroemd zijn, een fenomeen waarmee zowel Grant als Hurley enige ervaring hebben. Maar gaan ze er ook op dezelfde manier mee om? “Ik denk dat het haar beter afgaat. Omdat ik de laatste drie jaar weinig heb uitgevoerd, heb ik niet meer zoveel last van paparazzi, ze vergeten je gelukkig heel snel. Maar in de tijd dat ons huis echt belegerd werd en er altijd wel een paar in de voortuin kampeerden, wilde ik die wel eens met een paraplu te lijf gaan. Wat nogal stom is, vooral als je de paraplu van je moeder gebruikt. Zo eentje met een eendenkop, die je achteraf in de goot moet gaan zoeken.”

Zou Hugh Grant kunnen leven zonder herkend te worden? “Wat steeds vaker gebeurt, is dat mensen beroemd zijn zonder dat daar echt een reden voor is. Ik werd beroemd na jaren in de obscuriteit gewerkt te hebben en door Four Weddings, een film die een heleboel mensen over de hele wereld leuk vonden. Dat is zo slecht nog niet en ik ben ijdel genoeg om geprikkeld te worden door bepaalde aspecten van de roem. Bekend zijn, geeft je hetzelfde soort instantvoldoening als een reep chocola: het is lekker, maar je wordt er snel misselijk van. Ooit heb ik in een interview verklaard dat ik de eerste zou zijn om een fles champagne te ontkurken als iemand een wet zou uitvaardigen dat Hugh Grant niet meer mocht acteren. Een boutade, natuurlijk, maar toch niet helemaal, vooral omdat ik met het ouder worden alsmaar banger word om te acteren. Soms ben je ongelooflijk goed tijdens de repetitie, maar eens de camera op je gericht staat, ben je nog maar half zo vrij en op je gemak. Om gek van te worden. Op zo’n moment zou ik liever achter mijn pc zitten. Ik heb vroeger nog radiospotjes geschreven en ooit ben ik aan een roman begonnen. Daar kwam toen niets van terecht, maar ik denk dat ik mij nu beter zou kunnen concentreren. Soms stel ik mij het moment voor dat ik mijn agent opbel: Goodbye, thank you very much. No more acting. Dan zou ik door L.A. kunnen lopen zoals je door je oude school loopt: niemand kan mij wat, ik hoef niet meer bang te zijn van de scheikunde- en de wiskundeleraar. Een redelijk aangenaam gevoel lijkt me dat.”

Notting Hill loopt in de zalen vanaf 11 augustus.

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content