Jo Blommaert Illustratie : Sandra Schrevens

D avid heeft er nooit aan getwijfeld dat hij politieman wilde worden. Wist hij veel dat dat voor een homo minder simpel was dan voor een hetero.

Dat vrouwen in het politiekorps soms met merkwaardige toestanden af te rekenen hebben, kwam onlangs nog in Groot-Brittannië aan het licht. Een van hen had namelijk klacht neergelegd omdat ze opdracht had gekregen tijdens de diensturen een kort rokje en jarretelles te dragen. Ze slaagde erin om voor deze en andere beledigingen een schadevergoeding van meer dan 100.000 pond binnen te rijven. De zaak kwam niet voor de rechtbank maar werd intern op deze manier geregeld, in de hoop dat verdere ?details? niet in de openbaarheid zouden komen. Naar aanleiding van dit geval vertelde een anonieme getuige, die we gemakkelijkheidshalve David noemen, in de Independent on Sunday hoe het hem als homoseksueel bij de Britse politie was vergaan.

Al tijdens zijn studententijd ging David als vrijwilliger werken op een politiekantoor. Daar werd niet over zijn seksuele leven gesproken, tot iemand hem opmerkte in een homobar. ?Vanaf dat ogenblik werd mijn werkomgeving een hel?, aldus David. ?Elke morgen kreeg ik grappen en grollen te horen. Men ging ervan uit dat een politieman een macho en een bruut moet zijn. Omdat ik niet aan dat beeld beantwoordde, werd ik gehaat. Men weigerde met mij te werken en zelfs tegen mij te praten. Als er een oproep binnenkwam om tussen te komen in een conflict tussen homo’s, werd de telefoon lachend aan mij doorgegeven.?

De pesterijen weerhielden David er niet van om daarna toch een politieopleiding te volgen. Omdat hij die ambitie per se wou waarmaken, durfde hij voor zijn homoseksualiteit niet uit te komen. In plaats daarvan begon hij een relatie met een meisje, met wie hij trouwplannen maakte…

Na zijn opleiding ging hij in Londen werken, in de hoop dat er in de grootstad een andere mentaliteit zou heersen. Ook al vindt David zichzelf geen verwijfd type, toch was hij beducht voor roddels over zijn seksueel leven. De grootstad viel aanvankelijk inderdaad nogal mee. Niemand vroeg hem op de man af of hij homo was, maar ze vonden wel dat hij ?anders? was, dat hij niet echt paste in het ideaalbeeld van de stoere politieman. Bovendien ondervond hij dat hij zijn werk twee keer zo goed moest doen als een ander. ?Als je het als beginneling goed doet, is dat omdat je een goede smeris bent. Als je een fout maakt, is dat omdat je zwart, vrouw of homo bent.?

Op een dag vond hij een pornografische homoadvertentie in zijn kastje en waren er homofobe graffiti op gekrabbeld. David was de wanhoop nabij, hij vreesde dat het hele gedoe van voor af aan zou herbeginnen. Hij diende geen klacht in, maar zijn baas kwam het incident toch te weten en kon de daders pakken. David wilde niet weten wie het was.

Hij woonde in die periode samen met een vrouwelijk politielid dat ook harde tijden doormaakte, en ze steunden elkaar. Na het incident met de advertentie had David het gevoel dat hij een keuze moest maken. Ofwel gaf hij zijn ontslag, ofwel bewees hij dat hij even bruut kon zijn als zijn collega’s. Hij opteerde voor het laatste. Hij slaagde erin straatgevechten op te lossen. ?Ik werd overdreven agressief, maar het was de enige manier om te overleven. Bovendien leverde die aanpak resultaat op : ik werd steeds meer gerespecteerd.?

Naarmate David zich beter aanvaard voelde, begon hij mensen in vertrouwen te nemen tot uiteindelijk al zijn collega’s op de hoogte waren. Hij had bewezen een goede agent te zijn, en zijn seksuele geaardheid was geen punt meer.

Inmiddels is hij nu zelf de vertrouwenspersoon van de nieuwelingen geworden. Volgens David gedragen zij zich in het openbaar als macho’s, maar vinden ze dat in hun hart maar een archaïsch gedoe. ?Er is een hele nieuwe generatie mannen ontstaan die het niet nodig vindt te brullen en te schreeuwen om zichzelf te bewijzen?, zegt David.

Achteraf vindt hij dat coming out het beste is wat hij ooit gedaan heeft. Hij wordt nog wel eens geplaagd, maar niet meer op een kwetsende manier. In het algemeen wordt hij met rust gelaten. ?Behalve natuurlijk door die homofobe mannen, die op een rustig moment laten verstaan dat ze wel openstaan voor een nieuwe seksuele ervaring. Als ik gewild had, had ik al met veel gehuwde mannen naar bed kunnen gaan.?

Volgens David is er de laatste jaren bij de Britse politiediensten voor minderheidsgroepen veel ten goede veranderd, maar blijft er nog heel wat werk te doen. Zelf woont hij nu samen met zijn vriend in een wijk waar ook zijn gehuwde collega’s wonen, en vorig jaar vergezelde zijn vriend hem op het personeelsfeest. ?Dat dat nu allemaal kan, heeft niet alleen met een veranderende mentaliteit te maken?, besluit David. ?Ik heb er verdomd hard voor moeten knokken.?