Ik loop met dochter aan de hand, zij die olie in een plas water zo mooi vindt, met al die kleuren van de regenboog. Ik hoor mezelf zeggen dat dat niet mooi is maar viés, zoals ze vroeger tegen mij zeiden toen ik olie in een plas water mooi vond. Ergens onderweg verleren wij die kunst, zoals wij ook verleren om een T-shirt met konijnen te dragen met gepaste trots.

Intussen zijn het vreemde dagen, met coïncidenties die je als nuchtere burger liever zou verwijzen naar het rijk der fabelen. Ik denk aan een Isabel, voor de eerste keer in jaren, terwijl ik de koffie-kamer op het werk binnenloop en daar zo’n pompje met handzeep zie staan. Mijn oog valt op het merk : Isabel.

Van de twee mensen die ik in een stad ken, gaat de ene pal naast de andere wonen, op dezelfde verdieping van hetzelfde appartement, toevallig en zonder dat zij ooit met elkaar in contact zijn gebracht. Hoe klein is die kans, in een stad met zeventigduizend inwoners en tienduizenden huizen ?

Dan is er nog de langharige man van middelbare leeftijd, die op de autostrade in een aftandse Peugeot 205 rijdt met het raam volledig open. Twee opeenvolgende dagen haal ik hem in, de ene dag op de E17 en de andere op de E40 – daarna nooit meer. Hoe klein is die kans, op elf miljoen Vlamingen ?

Vingerwijzingen, lijken het, maar nooit kom je erachter waar de vinger precies naar wijst. Je hebt de indruk dat de Regisseur zijn aanwezigheid verraadt, dat je enige ogenblikken lang zicht krijgt in de coulissen van de theatervoorstelling. Maar altijd zijn het van die nietszeggende, hooguit grappige coïncidenties. Nooit lijken zij praktisch nut te hebben. Als er dan toch tekens worden gegeven, kunnen die dan niet duidelijk zijn zodat je er je leven naar kunt inrichten ? Wat heb je aan de vage indicatie dat er méér is tussen hemel en aarde, als dat méér zich niet helder wil openbaren, maar als een soort getreiter dat grenst aan het griezelige ?

Vreemde dagen blijven het intussen, met ongewone activiteit op de zon, afluisterschandalen die Watergate doen verbleken en Zwarte Piet die belaagd wordt. Gelukkig bijt hij fel van zich af. In de krant lees ik iets waarvan de haren op mijn arm alsnog overeind gaan staan, ondanks een zekere gewenning aan het leed van deze aarde. Scherpschutters in Syrië bewijzen hun vaardigheid door te wedden voor een pakje sigaretten dat zij hun slachtoffers in een welbepaald lichaamsdeel kunnen treffen. De ene keer krijgen de spoedartsen in de ziekenhuizen reeksen mensen binnen die in de nek zijn geschoten, de volgende dag kan het de borst zijn of de linkerknieholte. Deze week werden de buiken van zwangere vrouwen opvallend vaak getroffen. Dat doet mij walgen van mijn soort, ik die dacht dat ik alles al gezien had, gelezen en gehoord.

Gelukkig komt er goed nieuws van Wonga Loan, bij wie ik Loan eerst voor een achternaam aanzag, voor ik doorkreeg dat Loan ook kan betekenen : lening. ‘Goedendag’, klinkt de mail die ongevraagd mijn inbox binnentuimelt. ‘We zijn kredietverstrekkers en vastgoed, willen we degenen die financiële hulp nodig hebben te bereiken. (…) Ook bieden wij leningen @ 3 %-tarief. Onze missie is om de behoeftigen te helpen.‘

De behoeftigen helpen. Goddank, dat tenminste Wonga Loan dat nog doet.

De volgende morgen sta ik lang te kijken naar de kleuren in een waterplas, in een poging te vergeten wat ik sinds mijn zevende geleerd heb, van woorden als ‘sluipschutter’ tot de ware identiteit van Sinterklaas.

Nestjes voor lieveheersbeestjes bouwt zij ook, met

zorg van de bolsters van tamme kastanjes gemaakt.

Jean-Paul Mulders jp.mulders@skynet.be

Vingerwijzingen, lijkt het, maar nooit kom je erachter waar de vinger precies naar wijst