Ongeveer een eeuw geleden stopte hier de koets voor de deur en stapten elegante dames met lange rokken door de vestibule. Nu is dit een moderne woning met een zwembad in de kelder waar ooit keukenpersoneel kookte.

Begin deze eeuw hing er in deze Antwerpse woning een andere sfeer. Dit was een hôtel de maître met verguld meubilair in Franse stijl en schoorsteenmantels waarop bronzen pendules en marmeren vazen prijkten. Het was er vrij donker, omdat de bewoners zich afschermden tegen de zon met zware draperieën. Op het parket lagen kostbare oosterse karpetten, tegenwoordig een fortuin waard, waar men heel voorzichtig overliep om ze niet te verslijten.

Een eeuw later vindt interieurarchitecte Nathalie Van Reeth, die de woning herinrichtte, de slijtage juist zo spannend. Van de bibliotheek heeft ze het verschoten wandbehang zorgvuldig bewaard, alsof het ging om een relikwie. Aan haar stevige stap merk je dat ze helemaal anders omspringt met het huis dan de vroegere residenten, die waarschijnlijk zelf nauwelijks de deuren hebben aangeraakt, want er was voldoende personeel om ze open te houden.

Nathalie Van Reeth heeft deze stijve burgertempel voor haar huidige bewoners omgedoopt tot een dynamische woonmachine. Kordaat maar vol bewondering voor de volmaakte proporties van het bouwwerk en zijn decoratie. Ondanks alle oude sier, het opulente stucwerk, de hoge vleugeldeuren en rijke lambriseringen, stap je hier door een decor uit het einde van de twintigste eeuw. Want niemand haalde het vroeger in zijn hoofd om zo’n herenhuis op deze wijze uit te kleden en in te richten. Elk detail verraadt dat hier een eeuw moderne architectuur aan vooraf is gegaan. Bekijk bijvoorbeeld de monumentale keuken en de sobere lijn van de garderobe, die ook niet zouden misstaan in een Amerikaanse wolkenkrabber.

Nathalie Van Reeth richtte de woning in voor een andere manier van leven, zonder personeel. Het souterrain, waar de bedienden hokten, huisvest een groot zwembad met fitnessruimte en hammam. Ze heeft meer binnengebracht dan alleen modern comfort. De interieurarchitecte schenkt de woning een nieuwe sfeer die minder burgerlijk is dan vroeger en warmer dan in de meeste moderne woningen. “Mensen die niet echt van de hedendaagse stijl houden, beweren enthousiast dat ze hier ook zouden kunnen leven”, merkt ze op. De reden ligt voor de hand. Omdat de klassieke decoratie grotendeels bewaard is, wordt de strakheid van de moderne inbreng verzacht. Je voelt geen breuk aan tussen de ouderwetse vestibule en de grote woonkamer aan de tuinkant, die grondig werd hertekend. Daarvan zijn de kale wanden, de eenvoudige schouw en de grote keuken uitgesproken hedendaags van inspiratie. Van dit vertrek heeft Nathalie van Reeth ook alle meubilair zelf ontworpen, behalve de zetels: die zijn van de Franse designer Christian Liaigre. “Oud en nieuw met elkaar confronteren, niet aanpassen, is ook een kwestie van materiaalkeuze”, zegt Van Reeth. “Ik heb geen pretentieuze materialen gebruikt. De muren zijn gewoon gepleisterd, sober. Het parket is overal bewaard. We hebben het hout opgeschuurd en getint, met behoudt van de slijtage: dat is mooier. Ik werk vooral met materialen uit onze streken die we gewoon zijn om te zien, zoals blauwe hardsteen.” De massieve badkuip is van deze prachtige steen uit Henegouwen.

De reden waarom oud en nieuw in elkaar vervloeien, heeft ook met verhoudingen te maken. Waar de muren opnieuw doorbroken zijn, zoals in de grote woonkamer, werden de proporties rigoureus gerespecteerd. Om het harmonieus opgebouwde exterieur niet te verminken, merk je buiten niets van de aanpassingen van binnen. Bovendien bleven grote delen van het interieur onaangeroerd. In de traphal werd de originele beschildering in imitatie Franse steen hernomen. De lambrisering van de bibliotheek op het verdiep werd aangevuld omdat een deeltje vroeger ooit werd weggebroken. Hier en daar werd ook met kleur gewerkt. De zijwaartse vertrekken, zoals de slaapkamer en het bureau, zijn donker geschilderd: een extra verrassing als je van een aangrenzende ruimte, die lichter van tint is, naar binnen gluurt. Zo krijg je een woning met verschillende sferen onder één dak, en ontsnap je aan het uniforme karakter van veel moderne woningen die volstaan met designspullen. Nathalie Van Reeth nam veel vrijheid voor haar meubelkeuze. Dat wordt het best geïllustreerd met de Ethiopische stoel in de dressing: een prachtige troon gehouwen uit één boomstronk, geraffineerd van vorm, elegant van silhouet en perfect van verhoudingen.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde