Go West

De stad is Frans, de sfeer is Engels en de stijl is van de jaren twintig. Een zalig weekendje in Le Touquet.

In de geanimeerde bar van het Westminster hotel – habitués spreken over le West – zit een jongeman in een van de lederen zetels te slapen met een gsm aan zijn oor. Tenminste zo lijkt het, want kelners stormen voorbij met flessen champagne en in elegante glazen getapte biertjes, terwijl hij zeker een half uur lang even roerloos blijft als de nostalgische jazzfoto’s aan de muur. Slaapt zijn gesprekspartner ook?

De morgen nadien, in het zwembadje annex sauna en hammam, raak ik met de slaper/beller in gesprek. Een makelaar uit Londen, even met een vriend naar Le Touquet gereden, vandaag zullen ze hun koffer volladen met wijn, en hop opnieuw met de Astor Martin onder het kanaal door. Het pond is weer zijn volle pond waard en de chique Franse badplaats is opnieuw zeer in trek bij de betere Britten. Dat was al eens eerder zo geweest.

In 1876 was een notabele uit de streek op het idee gekomen om van het prachtige bos en de duinen een badplaats te maken. Zes jaar later waren de twee eerste villa’s klaar en was er een naam gevonden: Paris-Plage. Vooral de Engelsen geloofden en investeerden erin. Tegen de Eerste Wereldoorlog was de naam verlengd tot Le Touquet-Paris Plage; het hoogtepunt van mondaniteit werd bereikt in de jaren twintig-dertig. De hotels kregen namen als Bristol, Windsor, Victoria en Westminster.

Ze behielden hun oude glorie, maar ze beseffen dat de toerist van vandaag niet dezelfde is van een halve eeuw geleden. Toen haalde de portier van de West de bagage van het trammetje dat het station van Etaples verbond met Paris-Plage; vandaag is hij nog steeds in rok, maar hij zet op eenvoudige vraag wel een mountainbike voor je klaar. Hét ideale vervoermiddel trouwens voor een tocht langs de architecturale wondertjes van deze badplaats. De hippodroom uit 1925, de villa’s van de modernistische selfmade-architect Louis Quételart, het Vlaams aandoend gemeentehuis dat men in 1931 kon bouwen met de winst die het casino in één jaar maakte.

Op de dijk is de ravage even groot als aan onze kust: hier en daar nog een eilandje met mooie villa’s, maar voor de rest beton van het Blankenbergse type. De twee hotels die op het strand aan het thalassocentrum zijn vastgebouwd lijken dan weer eerder van Oost-Duitse inspiratie.

Terug in de West, terug in de tijd. In de oude kooilift, blinkend van koper en palissander, kunnen we het menu al bestuderen dat vanavond in Le Pavillon geserveerd wordt. Later, in het warmrood gedecoreerde restaurant, heb ik net de laatste hap binnen van een adembenemende Tourte de foie de canard et pied de porc, sauce salmis truffée of er maakt zich een heer los uit het grote gezelschap aan de andere kant van de zaal. Hij is de gouverneur van de plaatselijke Rotary en hij wil graag zijn clubgenoten toespreken. Zouden wij er bezwaar tegen hebben om mee zijn speech te aanhoren? En zo luisteren wij onder het genot van nog een stukje kaas en een Crozes-Hermitage naar het wel en wee van de Rotariens van Le Touquet. Het grappige is dat ik bijna het hele gezelschap weerspiegeld zie in de welving van een oude verzilverde eendenpers: grijze heren in blazer, de dames hebben hun sjaal kunstig over hun mantelpakje gedrapeerd.

Soms komt hier blitser volk over de vloer. De gang die ons van het restaurant naar het snookersalon leidt, hangt vol met foto’s van vedetten die de West met een bezoek vereerden. Het zal de drank wel zijn, maar bij een jeugdige Gainsbourg uit 1959 schieten de tranen bijna in de ogen.

Bij Caractère kost een standaardkamer in Hotel Westminster 5700 fr. voor 2 personen. Wie 4 nachten boekt, betaalt er slechts 3. Inlichtingen bij de reisagent.

Pol Moyaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content