Brussel. ?Ach nee,” zegt Jacky Terrasson, ?de druk van de platenfirma valt echt wel mee.” De nieuwe wonderman van de piano kijkt enthousiast naar zijn welgevuld bord, we zitten in het restaurant van het Sheraton Hotel. ?Precies daarom kozen we uiteindelijk voor Blue Note, nadat ik de Thelenious Monk Competition had gewonnen. Wij zitten op dezelfde golflengte.” Voor het prestigieuze label schoot de Frans-Amerikaanse pianist meteen raak met zijn triodebuut. Aardig, maar een beetje braaf, nee ? ?Ben ik het helemaal mee eens, ja. De nieuwe is een stuk pittiger, echt het trio zoals het is,” belooft hij. Ze namen ?Reach” op in de studio van Mark Levinson, de geluidsman over wie iedereen praat. ?Fantastische sound. Mark plaatst één microfoon op de juiste plek and that’s it. Geen headphones, geen scheidingswanden. Het leek alsof we met z’n drieën bij me thuis zaten te spelen.” Kwam hij nooit in de verleiding om, voor dat tweede album, er maar meteen een paar special guests tegenaan te gooien, of een beroemde ritmesectie ? ?Dat is een vaak gebruikte strategie in de business, ja. Maar ik wil absoluut mijn eigen trio naar voren schuiven, wij hebben nog niet gezegd wat er te zeggen valt.”

Het trio. Bassist Ugona Okegwo is er nog altijd bij wanneer ze die avond in Brussel een concert geven. Leon Parker, de man met het simpelste drumstel ter wereld, deed nog mee op de plaat. Maar live werd hij vervangen door Clarence Penn. ?Leon heeft zijn eigen band, wil zijn eigen weg gaan. We beleefden een mooie tijd samen. Maar met Clarence is het ook weer spannend. Die speelt heel anders. Moet ik opnieuw nadenken over mijn eigen pianospel.” Ik zeg hem dat ik aangenaam verrast was door de avontuurlijke aanpak van het trio bij hun vorige optreden in L’archiduc, de kleine club in de hoofdstad. ?Oja, dat was een leuke avond. Weet je, zo’n plek is ideaal om een hoop dingen uit te proberen. Maar voor grote concerten blijven we dichter bij een bepaald arrangement van een stuk.” (Dat zal die avond blijken uit de nogal demonstratieve vertoning in het Centre Senghor.)

Voor ?Reach” schreef Terrasson zelf het vrolijke en radiowaardige niemendalletje ‘Baby Plum’ en een ode aan het leven in New York, ‘The Rat Race’. Maar hij koos ook een handvol standards die hij vaak anders benadert. ?Ik kende ‘(I Love You) For Sentimental Reasons’ in de versie van Nat King Cole, een song waar ik veel van hou. Maar wij spelen hem niet als een ballad, maar als een up-temponummer.” Misschien zou het trio van Jacky Terrasson wel eens dezelfde commerciële appeal kunnen hebben als dat van Nat Cole lang geleden, wie weet ? De keurige, sportieve en lichtjes exotische jongeman lijkt in elk geval de geknipte kandidaat om de jazz-business nog eens van een sekssymbool te voorzien. ?Moet ik eens aan mijn manager vragen,” lacht hij, ?of die rol me zou passen.” Bille Evans, Ahmad Jamal, Bud Powell, al zijn idolen leefden in een tijd dat een carrière in de jazz niet zo snel ging als vandaag en lang niet zo lucratief was. Voelt hij zich niet een beetje ongemakkelijk dat het hem allemaal zomaar in de schoot valt ? ?Niet in het minst, ik geniet ervan, elk moment.” En als het Jacky Terrasson even te veel wordt, dan duikt hij onder in de wereld van de stilte. Letterlijk. ?Ik verdwijn en ga scubaduiken. Daar beneden heeft nog nooit iemand van mij gehoord.”

Jacky Terrasson ?Reach” (Blue Note/Emi).

ROB LEURENTOP

Kris Goessens, een Belgische pianist met internationale ambitie. Zijn grote voorbeelden heten Bill Evans en Paul Bley. Met trombonist Bob Brookmeyer hoorde men hem op Jazz Middelheim. Zijn trio met bassist Arnoud Reinier en drummer Nick McGuire zit op de