Voor de Britse muziekpers zijn ze het nieuwe Grote Wonder. Martin Rossiter, binnenkort met Gene op Graspop, kijkt er wat verbaasd tegenaan.

JACKY HUYS

Martin Rossiter is een extreem aimabel mens, die zo timide is, dat hij driekwart van de interviews naar tafels, vloeren en plafonds staart. Z’n Oxford-Engels klinkt een beetje als dat van Hugh Grant en hij ziet er ook behoorlijk toonbaar uit. Maar er is Ć©Ć©n woord waarmee je hem door het lint kan krijgen : Morrissey. Of beter nog, twee woorden : Morrissey en The Smiths. Sinds de eerste stapjes van z’n band Gene is die vergelijking hem steevast opgedrongen en hij is het ondertussen : “Nogal beu, ja. Deze recensies maken het onmogelijk voor de neutrale luisteraar om objektief te luisteren, want je zoekt alleen nog de parallellen en je let niet meer op de manifeste tegenstellingen. Morrissey is een kruis dat ik nog een paar jaar zal moeten dragen. “

Het verhaal van hoe Rossiter als laatste overigens bij Gene kwam, is merkwaardig. Eerst was er een ander bandje, Spin, opgetrokken rond de broertjes Mason. Een truck reed op hun bestelwagentje in en een van de broers bleef hersenbeschadigd achter. De andere, Steve, zag het eerst niet meer zitten, trok dan een nieuwe bassist aan en begon audities te organizeren. Nadat vijftien CliffRichard-achtige types de revue waren gepasseerd, ging Mason in een klub z’n frustratie verdrinken. En daar zag hij Rossiter. “Hoe beschamend dat verhaal ook is, ” zegt die, “het is wel degelijk de waarheid. Ik besef nu dat het als een verzonnen verhaal klinkt en geloof me, ik wou dat ik er een ander verzonnen had, maar het is inderdaad op die manier gebeurd. In een klub zag Steve me staan, raapte zijn moed bijeen en vroeg : ‘Kun jij zingen ? ‘ Ik dacht : da’s de meest waanzinnige openingsvraag die men me ooit gesteld heeft. Zo belachelijk dat het leuk is. Ik ben dus ook een auditie gaan doen en ik ben aangenomen. “

Rossiter had overigens wel degelijk ervaring zat : “Ik heb in zoveel bandjes gezeten, dat ik de meeste namen al vergeten ben. In sommige gevallen hadden we geen songs en zelfs geen instrumenten, maar we waren een groepje en dat was belangrijker dan alles. We verzonnen titels en hele carriĆØres met optredens in Wembley toe. Da’s het soort onschuld dat je snel verliest, helaas. Ik heb vandaag een speciale neus voor oneerlijkheid en jezes, in de showbusiness heb je vrachtwagens neusknijpers nodig. Ik zal niet ontkennen dat er dagen zijn dat ik me afvraag of dit enige zin heeft en dat ik ermee wil ophouden. Maar ik wil dat we slagen vooral moreel slagen : we zijn bijvoorbeeld erg kieskeurig in de keuze met wie we willen werken en dat geeft me de kick om door te bijten. Ik wil dat mijn songs gehoord worden. Meer nog : mijn ego is helemaal ondergeschikt aan mijn songs en ik wil dat binnen tien jaar een vijftienjarige jongen of meisje naar die songs luistert en ontroerd is. Platen deden dat voor mij ook. Muziek is zo’n machtig wapen in de handen van integere artiesten. Helaas wordt het konstant misbruikt door de krachten van het slechte. “

Vreemd dat Rossiter focust op vijftienjarigen, een leeftijd die hij ondertussen ook al acht jaar geleden passeerde : “Sommige mensen slippen gelukkig door het net. De meesten onder ons verliezen evenwel niet alleen hun appetijt voor muziek als ze de twintig voorbij zijn, maar zelfs hun lust voor het leven. Ik zal die nooit kwijtraken. Ik kan nog altijd in bed liggen, naar een plaat luisteren en dat voelen in Ć©lke centimeter van mijn lichaam. Platen kunnen me nog steeds doen huilen. “

Toen de line-up van Gene eenmaal kompleet was, begon de groep als gek te repeteren en kwamen hun invloeden naar boven : “Slade, The Jam, Elvis, Bob Marley, Pet Shop Boys, Beatles en Who. ” Rossiter schreef de teksten. Pennevruchten die aanzienlijk hoger liggen dan het moyenne. “Ik vertrek van een detail om te hinten dat er een groter geheel bestaat. This is not my crime is een song over verkrachting. Ik had pamflettair te werk kunnen gaan en roepen : verkrachting is slecht, maar het effekt is dan gewoonlijk onbestaande. Ik probeer zo’n onderwerp dus liever emotioneel en persoonlijk te tacklen. Veel songschrijvers lijden aan overcomplexiteit : ze denken dat je pas boeiend bent als je zoveel mogelijk woorden met zoveel mogelijk lettergrepen gebruikt, terwijl eenvoud dĆ© sleutel is voor diepgang. Wat mij betreft is Love me tender de diepzinnigste tekst die ooit geschreven is. “

Een andere mooie tekst is die van London can you wait, misschien wel het hoogtepunt van Olympian, hun debuut-cd. “Dat is een song over rouwen en over een verloren gegaan potentieel. Ik ben altijd bang geweest om voor mijn tijd weggenomen te worden op een futiele manier. Van de trap vallen en je nek breken bijvoorbeeld. Als je iemand verliest, is een van de gevoelens die je hebt : kwaadheid. Ik heb dat zelden in een song horen uiten. “

Van bij de eerste singles en koncerten werd Gene door de Britse muziekpers opgetild tot Great White Wonder. Rossiter zucht. “Ik sta een beetje te kijken van de wereld. Sommige dagen sta ik op, kijk in de spiegel en denk : dit is zo vreemd, ik kan me niet voorstellen dat er ook maar iemand geĆÆnteresseerd is in mij of wat ik doe. We hebben negen maanden geschreven en de plaat gemaakt, weg van de publieke opinie, en op die manier hebben we ons kunnen voorbereiden op wat komen zou. In elk artikel dat in Engeland over ons gepubliceerd is, lees ik over een hype. Maar Olympian is in de top-10 van de cd’s binnengekomen zonder dat we ook maar Ć©Ć©n televisie-optreden hadden gedaan. Ik had zeker niet op mensen gerekend die buiten zouden staan wachten om mijn handtekening te vragen. Ik wist dat dit een aardige job kon zijn, maar ik heb het aantal uren onderschat dat je er dagelijks mee bezig moet zijn. We zijn laatst naar de States geweest en Ć©lke dag waren we zestien uur in touw. Het is niet vergelijkbaar met mijn vorige jobs werken voor de post en in de beveiligingssektor maar het is niet te onderschatten. “

Of Rossiter zelf, jongen zijnde, nooit handtekeningen heeft nagejaagd ? “Ik was veel te verlegen. Er waren ongetwijfeld mensen die ik aanbad en die ik het had willen vragen, maar ik heb nooit de moed gehad. We deden onlangs een televisieshow met Bjƶrk, Shane MacGowan en Lou Reed en ik zat aan de bar, denkend : goh, daar zit Lou Reed. Maar geen haar op m’n hoofd dacht eraan hem te benaderen. “

Als Rossiter weggeroepen wordt voor een soundcheck, vraag ik hem of de kombinatie schuchterheid-sterdom voor de hand ligt. “Voor schuchtere mensen is het podium dĆ© plaats”, zegt hij. “Ik heb een hekel aan amateur-psychologen, maar dat element van ‘je duivels uitdrijven en plein public’ heeft ongetwijfeld enige zin. Natuurlijk denk je daar niet aan als je twaalf jaar bent en je eerste groepje opricht. Ik kan me nog exact het moment herinneren dat ik gegrepen ben door pop : ik was acht en zat met mijn zus naar Top of the Pops te kijken. De Sex Pistols stonden in de hitparade, maar zoals je weet, mochten ze niet optreden voor de BBC. Ze stonden trouwens ook maar op de 26ste plaats, maar voor dat achtjarig jongetje uit dat kleine dorpje in Wales was het een schok om te horen dat er een popgroepje was met de term Sex in hun naam. Ik besefte : dit is een wereld waar je vrij kan ademen, waar je kan zijn wie je wil zijn, waar je je als een kip kan verkleden als je daar zin in mocht hebben. En dat had een onvoorstelbare impact op me : ik werd ernaartoe gezogen zonder dat ik ook maar enige weerstand kon bieden. Pop is een afrodisiacum. “

“Olympian” van Gene is verschenen bij Polydor. Gene is, samen met Filter, Babes in Toyland, Clawfinger, Paradise Lost, The Jesus and Mary Chain en Simple Minds te zien op het Graspop Festival in Dessel op zaterdag 12 augustus. Info : 0900-10.333.

Martin Rossiter (tweede van rechts) : “Ik kan nog altijd naar een plaat luisteren en dat voelen in Ć©lke centimeter van mijn lichaam. “

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content