Gemorste vloeistoffen

Ik zat over Puigdemont te lezen, die onuitsprekelijke kerel die vanuit het niets het nieuws kwam beheersen. Ik pakte het flesje om mijn dorst te laven, en voor ik wist wat er gebeurde – één hartenklop, een oogwenk van onachtzaamheid – gutste er spuitwater in het toetsenbord van mijn laptop. Je zit daarnaar te kijken, zoals mensen wellicht ook één surrealistische seconde lang verbaasd naar hun vinger kijken die door de lintzaag is afgereten. Dan besef je dat er moet worden ingegrepen. Je schakelt de stroom uit en draait het ding ondersteboven. Er zijn weinig troostelozer aanblikken dan water dat wegsijpelt uit een schootcomputer. Op slag ben je afgesneden van de vrolijke wereld daarbuiten.

Ik ben nogal koppig van nature. Als ze mij niet tegenhielden, dan zou ik álles zelf proberen

Een nachtje over slapen, luidt dan het advies. Je laptop in rijstkorrels leggen zodat die het vocht kunnen opslorpen. Na dagenlang uitdrogen, blijven twee rijen toetsen nog altijd hangen. De snelle bruine vos springt kreupel over de luie hond in het beroemde zinnetje waarin alle letters van het alfabet gebruikt worden.

Een normaal mens besluit dan om de computer te laten herstellen of een nieuwe te kopen. Ik ben echter nogal koppig van nature, en het type dat ze tegenwoordig DIY noemen. Als ze mij niet tegenhielden, dan zou ik álles zelf proberen. Ik vind het enorm dat op internet alle kennis van de mensheid is verenigd. Enthousiaste lieden, met nasale stem of het accent van Apu uit The Simpsons, leggen je uit hoe je de meest wilde en tamme problemen kunt oplossen: van het vervangen van de bobine in een auto tot het ontpitten van een granaatappel zonder dat de keuken eruitziet als een locus delicti. Vanzelfsprekend bestaan er ook instructiefilmpjes voor mensen met spilled liquid in hun toetsenbord – er moet in de wereld nogal wat gemorst worden met vloeistoffen allerhande.

Ik draai de laptop open, priegel aan fragiele connectoren en exotische schroefjes die ontworpen lijken om mensen zoals ik tegen te houden. Zo gelikt als hij er aan de buitenkant uitziet, zo weerbarstig en verraderlijk blijkt zo’n computer als je aan zijn ingewanden begint te morrelen. Van de ventilator tot het moederbord: alles moet eruit voor je aan dat kortgesloten toetsenbord kunt. Dat hindert mij niet. Zo’n meccano voor volwassenen kan de ziel kalmeren en de gedachten in toom houden.

Ik begin rond acht uur ’s avonds en het is kwart voor twee in de nacht als ik aan de laatste stap kom van 29. Het beste hebben ze voor het laatst gehouden: ‘verwijder’ – not kidding you – ‘de 67 schroefjes die het toetsenbord op zijn plaats houden.’ Weer een halfuur later, met kleine oogjes en Skin Deep van The Stranglers op de radio, draai ik het laatste schroefje terug vast. Het gevoel van suspense wanneer je op de knop duwt. Het gevoel van triomf wanneer het ding opstart en the quick brown fox weer feilloos over the lazy dog blijkt te springen. Mijn hart zingt en de wifi werkt weer. De wereld kan weer ongehinderd mijn huiskamer binnendringen.

Het eerste nieuwsfeit dat ik lees, is dat een man in een kerk wild om zich heen begon te schieten. Het volgende dat Nutella zonder boe noch bah zijn recept heeft veranderd, tot verontwaardiging van chocofans.

jean-paul.mulders@knack.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content