MALSE ALPENWEIDEN, ROZE BERGTOPPEN EN LACHENDE KOEIEN. ZWITSERLAND IS NIET ALLEEN TIJDENS DE WITTE WINTER EEN GEDROOMD BERGDECOR, OOK TIJDENS DE ZOMERMAANDEN BIEDT HET KINDVRIENDELIJKE LAND AARDIGE TROEVEN.
Of we de volgende keer stipt op tijd kunnen zijn ?” vraagt berggids Anne Linder ons gereserveerd in zangerig Zwitsers-Frans. Het blijft wennen, maar als een wandeling in Zwitserland staat aangekondigd om negen uur dan vertrekt ze ook om klokslag negen uur, daar kan je donder op zeggen. Je kunt dus maar beter vijf minuten vroeger opstaan, zeker met kinderen. Net op tijd springen we met z’n allen in het bergtreintje van Villars-sur-Ollon dat ons steil naar boven trekt, tot aan de Auberge du Col de Soud. Compleet met houten puntdak, rode geraniums en parasols. Anne toont ons het hoogste punt van die dag : een grijze rots bovenaan het topje van de berg. “Moeten we daar helemaal naartoe ?”, vraagt Felix, onze zoon van negen zich verbijsterd af. Maar hij heeft al snel andere zorgen : een piepklein sneetje in zijn wijsvinger, veroorzaakt door een knoestige wandelstok. Kruidenvrouw Anne weet raad. De vinger wordt vakkundig afgebonden met een natuurlijke pleister van een plantenblad geplukt in de wegkant en vastgestrikt met een grassprietje. Arnica is heilzaam tegen allerlei kneu- zingen, ook die van het hart, weet onze gids. Onze tocht gaat verder over een smal paadje door het woud, in de winter een sneeuwschoenenparcours. Vandaag weerklinken er drie typisch Zwitserse zomergeluiden : het klokkenspel van grazende koeien, een overweldigend gezoem van bijen en het wieken van een helikopter in volle vlucht.
Na het woud komen we in de eerste alpages, de hooggelegen zomerweiden voor de koeien. Daar worden we verwelkomd door Carmen, een goedlachse Spaanse die in Zwitserland is neergestreken en nu haar handen vol heeft met een hele veestapel. Een koppel paarden, poedelnaakte hoopjes konijn van nog geen week oud, een koppig varken dat in onze schoenen bijt en een troep donkerbruine berggeiten, het wacht ons allemaal op in de landelijke Chalet de la Saussaz. We proeven er een overheerlijke tomme de chèvre, een door Carmen zelf gemaakt geitenkaasje natuur. Verser kan niet meer, bevestigt ook Felix, die royaal partjes bijneemt.
BERGEN ALS TONEELDECOR
Na het afscheid lopen de geiten ons klingelend voor op onze weg. Vanaf nu gaat het gestaag omhoog, zo’n vierhonderd meter stijgen, in alle stilte en elk op ons eigen ritme. Als we puffend op de bergtop aankomen, staat de helikopter die we hoorden overvliegen netjes geparkeerd naast een eenzame buvette. De bemanning blijkt vandaag gelukkig enkel geland voor een drankje, niet om onze levens te redden. We vervolgen onze weg horizontaal over de bergkam. Het panoramisch uitzicht daar lijkt wel een bordkartonnen toneeldecor : groene alpenweiden omringd door grillig grijze bergtoppen zoals de Mont Blanc en de Dents du Midi. Adembenemend. In het benedendal zien we heel ver weg de Rhône glinsteren. Anne heeft nog een verrassing : picknick in haar eigen vakantiechalet La Truche, die ze samen met haar man heeft opgeknapt. Een pareltje, zo blijkt. Het verwerven en verbouwen van een authentieke chalet d’alpage, een voormalige koeienstal, is in Zwitserland aan strenge regels onderworpen, aldus onze gids. Een commissie ziet erop toe dat er geen exuberante prijzen voor betaald worden en de boeren zelf hebben altijd voorrang. Ook vastgoed kopen in het dal is niet evident, zeker niet voor buitenlanders. Daar worden jaarlijks maar een beperkt aantal vergunningen voor uitgereikt.
Weer op krachten gekomen, tekenen we het gastenboek. Vanaf nu gaat het bergafwaarts, langs Les Ecovets, richting Villars-sur-Ollon. In het dal wijst Anne ons op een reusachtige nieuwe chalet, met overdekt tennisveld en parking voor vijftig wagens. Of hoe de Russen de Zwitserse vastgoedmarkt toch weten te penetreren.
DRIE EZELTJES
Na een snelle douche gaat het richting Gryon voor een apéro in de laatste nieuwe hot-spot in de bergen : het splinternieuwe café-restaurant L’Etable van de familie Gruaz, waar le fils de koksscepter zwaait en maman en papa voor de bediening zorgen. Op de plank komt een bonte verzameling van smaakvolle produits frais du terroir. Marie van zeven is meteen al beste maatjes met Sancho, Mélusine en Tempête, de drie ezeltjes van het huis. Er zijn ook schapen met een zwarte snoet ( nez noir), maar die staan in de oude stallingen en zijn alleen te bewonderen vanachter een glasplaat in het knap gerestaureerde restaurant. Jammer dat we er vanavond niet kunnen dineren : de Cassolette de champignons sur petit nid de rösti en de Jambonneau rôti au miel des Alpes klinken overheerlijk in de oren. Maar het rode wijntje Gamaret van plaatselijke wijnboer Bernard Cavé maakt veel goed. Dat we zestig euro moeten neertellen voor een fles nemen we er graag bij. We zijn tenslotte in Zwitserland.
BERGKAAS
De volgende dag kruist Dominique Geissberger ons pad, de sympathieke persverantwoordelijke van Villars Tourisme. Bestemming is kaasmakerij Alpage Col de la Croix op de gelijknamige pas tussen Bex en Les Diablerets. De kinderen spelen er met hond Ben en het kleine meisje Elisa-met-de-staalblauwe-ogen. Daarna kijken ze met open mond toe hoe de man des huizes met bezweet gezicht het houtvuur hoog oppookt onder een grote koperen ketel. Met een klopper breekt hij de opwarmende melk, waardoor de massa een fijne korrelstructuur krijgt. De korrels schept hij met een zeefdoek uit in een ronde kaasvorm. De kaaswielen rijpen nadien nog minstens 135 dagen in de kelder. De kaas krijgt het label L’Etivaz, Appellation d’Origine Contrôlée, lekker in raclette maar ook heerlijk uit het vuistje, bij ons sober ontbijt in de chalet.
“De streek is al lang een kindvriendelijke bestemming, ook door de vele exclusieve internationale scholen”, vertelt Dominique. “Er zijn veel voorzieningen voor kinderen zoals schaatsbanen en zwembaden en die zijn in de zomer bijna allemaal gratis met de Free Access Card. Je kunt met die kaart ook kosteloos op de trein en in de télécabine. Dat scheelt natuurlijk een slok op de borrel, want de Zwitserse vervoersprijzen zijn niet mals. Het zomertoerisme steeg sinds de invoering van de kaart in 2006 elk jaar aanzienlijk en staat nu op 45 procent tegenover 55 procent wintertoerisme.”
ZWARTE PISTE
Een andere reden van het boomend zomersucces van de bergen ziet Henry Savioz in de overvolle stranden en de algemene trend naar een meer actieve en gezonde vakantie. Henry is de enthousiaste chef van de gebrevetteerde berggidsen Les Accompagnateurs de Villars en houdt in de zomer kantoor in de Club Med van Villars, waar wij logeren. Een interessant samenwerkingsverband, zo ondervinden we aan den lijve. Dagelijks vertrekken vanuit de Club een tiental geleide wandelingen met de berggidsen die de streek op hun duimpje kennen. Er is keuze tussen wandelingen voor een hele of een halve dag, in de voor- of namiddag. In verschillende moeilijkheidsgraden, met een knipoog naar de kleuren van de skipistes. Groen is makkelijk en ook met een buggy te bewandelen, blauw is iets zwaarder, rood is voor doorzetters en zwart voor echte diehards. Blauw kan al voor kinderen vanaf acht jaar, rood vanaf twaalf jaar. Op de zwarte pistes zijn kinderen niet toegelaten. Henry ziet ook een evolutie : “In de beginjaren werden de wandelingen voor ouders en kinderen samen georganiseerd, maar we kregen meer en meer vragen van ouders die er ook eens alleen op uit wilden trekken. Daarom zijn er nu ook wandelingen voor kinderen, met speelse elementen zoals hutten bouwen of marmotten zoeken. Daarnaast bieden we echte familiewandelingen aan, naar bijvoorbeeld een kaasboerderij. Er is ook een rando-raclette waarbij de hele familie bij aankomst getrakteerd wordt op een authentieke raclette op het houtvuur.” Henry looft zijn enthousiaste ploeg én de Club Med, die de wandelingen uitgebreid promoot. We kunnen het beamen : de wandelingen zijn een groot succes. Om negen uur ’s morgens staan er al groepjes sportievelingen klaar voor vertrek. Daardoor is Club Med Villars naar ons gevoel een beetje een atypische Club die zich sterk openstelt voor de buitenwereld. De ligging pal in het dorp geeft minder het enclavegevoel dat je bij de Club weleens overvalt. Maar wat is er prettiger dan ’s avonds op het prachtige balkonterras met zicht op de bergen aan te schuiven bij sportieve Zweden of goedlachse Lyonezen, als je samen bloed en tranen hebt gezweet op de bergflanken ?
CHOCOLA EN EDELWEISS
Koeien melken met de kinderen blijkt ook een hele belevenis : de Bella die wij ontmoetten gaf gewillig 8,2 liter melk af. Nog indrukwekkender waren de kleine witte geitjes met hun onverwachte bokkensprongen. En de rode télécabines die als paaseitjes tussen de bergtoppen zweefden. Of de steenbokken die zich vanaf een hoge rots haast loodrecht naar beneden stortten.
Memorabel was voorts onze tocht naar het dal : tien kilometer naar beneden, tien graden Celsius naar boven ! Daar bezochten we Lausanne, waar de elegante rue de Bourg imponeert na een week verblijf in de bergen. De Zwitserse symbolen zijn er alomtegenwoordig : het rood-witte kruis, horloges, zakmessen, chocola en edelweiss. En banken natuurlijk, véél banken. We hebben er ons ook in een opwelling vier nieuwe blitse zonnebrillen aangeschaft. Die zullen we vast nog nodig hebben in de bergen. Want dat we terugkeren, dàt staat zo vast als een Zwitsers huis.
TEKST EN FOTO’S KARLIJN NIJS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
