GEISHA MET PARTY
Giorgio Armani tuurt geamuseerd over de modegrenzen. Over drie jaar zijn we twee Armanihotels rijker en intussen zet het Teatro Armani, de hoofdzetel in Milaan, de deuren steeds wijder open voor events zónder catwalk. Dat deed het onlangs nog voor de Europese première van de film ‘Memories of a Geisha’.
“Is Giorgio nu ook al acteur ?” De taxichauffeur schatert wanneer ik hem vraag naar het Teatro Armani te rijden. Dezelfde reactie van gniffelende receptionisten in het hotel. Of het misschien met de metro te doen was, had ik gevraagd. Ze hadden er geen idee van. “Gaat het echt niet om Armani’s boetiek en restaurant, aan de Via Manzone ? Vreemd. Teatro zelfs. Zeker dat u niet naar het Scala moet ?” Of hoe het Teatro Armani, de vier jaar jonge polyvalente hoofdzetel van het modehuis, nog altijd een goed bewaard geheim blijkt, toch zeker voor een minder modegretig publiek, zelfs in Giorgio’s eigenste Milaan. Maar daar zal volgens de heer des huizes zeer binnenkort verandering in komen. Want in het modulaire binnenwerk van zijn Teatro wil hij almaar vaker ook niet-modegebonden events laten plaatsvinden. Al zijn daar dan wel niet minder langbenige schonen te zien.
Zoals vanavond : de Europese première van Memories of a Geisha, de verfilming van Arthur Goldens bestseller over het leven van een jong Japans meisje dat, aanvankelijk tegen haar zin, gekneed wordt tot het mysterieuze en strak afgelijnde bestaan van een geisha. Met het Oosten koketteert Armani al langer, zijn gastvrijheid voor deze avond valt dus niet helemaal uit de lucht. Hij is trouwens ook dik met de hoofdrolspeelster, de frêle Chinese schoonheid Zhang Ziyi (27). Ziyi laat zich wel vaker kleden door Armani en blonk dit jaar nog als enige Aziatische op de beruchte lijst met de vijftig mooiste mensen ter wereld, opgesteld door het Amerikaanse tijdschrift People. Ze heeft sinds haar rollen in Crouching Tiger Hidden Dragon en House of Flying Daggers alvast het Oosten ingepalmd ; met haar hoofdrol in Memories of a Geisha volgt ongetwijfeld de andere helft.
Oosterse love story
De betonnen Armanitempel in een oude Nestléfabriek, in de grauwe industriële vlek bij de Porta Genova, trok voor de gelegenheid een adembenemend rijzende-zontuniekje aan. De ruimte, zelf al een ontwerp van de Japanner Tadao Ando, baadt vanavond in een lampionrode gloed, is gevuld met kniehoge bankjes met rode kussentjes, de vloer wordt doorgekliefd door een brede band weerspiegelend filmpapier met een prettige waterlook, en tegen de wanden zijn enkele filmbeelden geprojecteerd. Vrij eenvoudig, dat hoort zo, en het werkt meer dan behoorlijk. Aan het uiteinde van de rode loper begroet Armani elke gast persoonlijk, in een opvallend vaste choreografie : eerst handjes schudden, dan toch omhelzen, zelfs kussen, samen op de foto en een afsluitende aai op de wang.
Tót Zhang Ziyi eraan komt, een ontegensprekelijke natural beauty die even een hardnekkige chaos veroorzaakt ter hoogte van de fotografen. Armani kleedde haar vanavond in een eenvoudige jurk met lage rug en spaghettibandjes, strenge naaldhakken, een pelzen cape en een twenties look-baret. Haar verschijning maakt indruk en dat doet ook haar acteerprestatie, Ziyi’s bescheiden en porseleinen schoonheid blijkt overigens perfect gecast voor de oprechte maar eigenzinnige Sayuri. Na het zien van haar degelijke en mature acteerwerk is het des te harder schrikken van Ziyi’s giechelende en haast kinderlijk naïeve voorkomen tijdens ons gesprekje achteraf. Halfweg een zin begint ze bovendien enthousiast te heupwiegen wanneer Puff Daddy’s I’ll Be Missing You door de luidsprekers schalt.
Ze is in haar nopjes hier, ten huize Armani, van wie ze “de ultieme twee-eenheid bewondert van eenvoud en somptueus vernuft”. De ex-danseres poseert in het Oosten zowat voor het prototype van de Armanivrouw. Twee jaar geleden was zij het die Giorgio Armani officieel verwelkomde op de grote opening van de shop Armani/Three on the Bund in Shanghai, zelf was ze vorige lente de eregast op de tentoonstelling Giorgio Armani : a Retrospective in het Mori Art Museum in Tokio, en op alle events van het voorbije filmfestival in Cannes hulde ze zich enkel en alleen in Armani. Laaiende wederzijdse liefde, absoluut.
Leven geven
Wat ze trouwens van de Japanse woede vindt over de Chinese hoofdrollen in deze film die een rasechte Japanse traditie behandelt ? Regisseur Robert Marshall had het net voor de aanvang van de film hoe dan ook nog trots over zijn “volledig Aziatische cast”. Chinees, Japans, Maleisisch, Taiwanees of, wat dan nog, Thais : enig verder onderscheid leek hem hoegenaamd niet te interesseren. Alle acteurs komen uit het Oosten, en dat blijkt voor de Amerikaan al een heus wapenfeit op zich. Ziyi kan uiteraard wél een Japanner van een Chinees onderscheiden, maar ook zij lacht de heisa weg. “Die wordt toch ongelooflijk overdreven, lijkt me. In Japan heb ik zelfs heel wat lovende reacties gekregen. Ja, ze vinden het misschien jammer omdat het natuurlijk de gedroomde kans was voor Japanse actrices om internationaal voor het voetlicht te komen. Meer is dat niet. Ze hebben veel respect voor ons.” Dat het echt maar om een storm in een glas water gaat, zoals ze beweert, wordt helaas toch wat ontkracht door het abrupte einde dat de bodyguard maakt aan ons gesprek, meteen na deze vraag.
Ook Peking reageert furieus en bant de film. Chinese acteurs in een Japanse rol, dat getuigt van ongevoeligheid gezien de wreedheden van de Japanners tijdens Wereldoorlog II, luidt het.
Giorgio Armani ligt er alvast duidelijk niet wakker van en slalomt soepel en zichtbaar geamuseerd door de ‘afterpartyende’ menigte. “Zo hoort het”, zegt hij met een voldane blik op de dolenthousiaste genodigden. “Ik wil dat het Teatro veel meer laat zien dan defilés alleen. Ook Martin Scorseses Il mio viaggio in Italia hebben we hier al in het Teatro voorgesteld – Martin vond het geweldig trouwens – vanavond hebben we de Europese pre- mière van Memories of a Geisha en binnenkort hoop ik hier een balletspektakel te organiseren. Danseressen zijn goddelijke wezens, bewegen als mannequins. Er is die elegantie van vormen en gebaren waar ik dol op ben – dat is overigens ook wat me zo aantrekt in Zhang Ziyi, in het Oosten, in de figuur van de geisha.”
Hij zucht even en glimlacht vastberaden. “Ja, hier moet meer leven dan alleen de mode. Ik hou ervan om dingen te doen bruisen, te doen bewegen, om mensen te laten genieten van de dingen waar ikzelf ook van geniet. Het Teatro Armani moet leven. Zoals vanavond. Leven geven, dat is tenslotte onze job, niet ?” Een nogal ambitieuze levensvisie, maar de verzamelde beau monde, die intussen vrolijk en gretig van het walking dinner plukt, hoort het hem ongetwijfeld graag zeggen.
‘Memories of a Geisha’ loopt vanaf 1 maart in de bioscoop. Over de historiek van de film, inclusief een interview met bestellerauteur Arthur Goldens, leest u meer in Focus Knack van deze week.
Guinevere Claeys
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier