EENVOUDIGE WIJNEN DIE GEEN PIJN DOEN IN DE PORTEMONNEE. DAAR WILLEN WE HET OVER HEBBEN IN DEZE RUBRIEK. CHÂTEAU SIMPLE (263), WIJN VOOR BEGINNERS, DIE OOK DE KENNERS WEL BEVALT. DEZE WEEK : NOG BORDEAUX 2005.

Niet alle bordeauxs grands crus classés komen uiteindelijk in Singapore terecht. In de eindejaarspromotie van Auchan in Tourcoing bij Rijsel kon men onlangs Château Latour 1999 kopen voor 150 euro, en Mouton 1998 en 1996 voor 170 euro. In diezelfde promotieactie kostten verscheidene droge witte bordeauxs minder dan 4 euro per fles, graves (Ch. Teigney) zelfs amper 2,75 euro.

Wijn is dus terzelfder tijd peperduur en spotgoedkoop. Exorbitante prijzen vinden we op de Amerikaanse wijnveilingen : onlangs werd een kist Mouton 1945 afgehamerd op 90.700 euro en een achtflesser (een impériale) van Pétrus 1982 op 54.000 euro. Oude wijn van grote origine en van grote jaren heeft dus een beleggingswaarde. Aan die waarde hoeven we ons echter niet te spiegelen : ze is wat artificieel, want dit type oude wijn wordt massaal vervalst, het is immers veel gemakkelijker een oude gravure van een etiket na te maken dan om een bankbriefje te drukken. Dat vervalserscircuit wordt door de grote veilinghuizen op een mild gedoogbeleid getrakteerd, omdat het ook voor hen grote winsten genereert. Van Château Pétrus zijn naar schatting tweemaal meer flessen in omloop dan er geproduceerd kunnen zijn. Die veilingvedettes worden nauwelijks gedronken, tenzij door op hol geslagen Chinese of Russische miljardairs. Voor de consumptiemarkt hebben ze nauwelijks enige betekenis. De kleine marktniche is uitsluitend speculatief en beïnvloedt de prijzen van de gewone wijnen niet. Daarom liggen onwezenlijk dure wijnen samen met hun spotgoedkope broers in dezelfde rekken van dezelfde winkel : peperduur heeft zijn gastronomische functie verloren.

Datzelfde zien we in de keuken. Te dure producten worden dikwijls vervalst of voorgewend : lompeieren voor kaviaar, turbotin voor tarbot, reuzengarnalen voor langoustines, octopusringen voor kreeft in cocktails, chemische truffelolie voor truffels… Te duur is onrealistisch voor voedingsmiddelen. De mens moet tenslotte alle dagen eten.

Château Jalousie Beaulieu,

Bordeaux Supérieur 2005

Een goede, verse kleur en een zachtaardige, fijne merlotneus, met iets onderbouw na het opschudden. Een soepele smaak, die echter wat wegvalt aan het einde. Moet passen bij geroosterde kip. (GB/Carrefour : 5,37 euro).

Château Timberlay, Bordeaux Supérieur 2005

Heel goede, compacte kleur en een gestructureerde neus met getemde merlot. De smaak vertoont een goede bitterstructuur van traditionele bordeaux : een wijn die enkele jaren kan en moet liggen om te versmelten. Moet passen bij fijn vlees zoals gestoofde geit of kapoen.

(GB/Carrefour : 6,02 euro).

Château L’Ermitage de Garenne,

Puisseguin Saint-Emilion 2005

Heel goede, compacte kleur en een stevige neus, vooral na het opschudden. De smaak is geknoopt, soepel en stevig tegelijkertijd. Klassieke rode bordeaux voor bij geroosterd vlees.

(Colruyt : 6,32 euro).

Chevalier d’Albran, Bordeaux 2005

Goede kleur, met zachtaardig rood en een zachte, kruidige neus met fruit en wat hout. De smaak is van soepele merlot, maar eindigt wat ruw. Kan nog liggen en versmelten. Voor bij stevige schotels met witloof. (Delhaize : 3,99 euro).

Château Larrat ‘Les Landes’,

Premières Côtes de Blaye 2005

Goede kleurvulling, een neus van fruit en stevigheid, ook na het opschudden. De smaak is nu wat ruw, maar kan versmelten en verfijnen na enkele jaren liggen. Zal passen bij geroosterd vlees. (Delhaize : 3,99 euro).

Château La Rose de Vitrac, Bordeaux 2005

Zeer goede kleur en een eenvoudige, directe merlotneus. Soepele, wat simpele wijn met een zwakte in het middengebied. Voor bij varkensvlees uit de oven. (Delhaize : 3,69 euro).

Besluit : alweer een reeks interessante ‘kleine’ bordeauxs, getekend door het grote jaar 2005. De wijnen kunnen verouderen en zullen dan passen aan tafel.

Door Herwig Van Hove