“Oneindige bewondering heb ik voor moeders die hun kinderen wijsmaken dat de bommen deel zijn van een spel”, zegt CNN-oorlogsverslaggever Clarissa Ward wanneer ik haar ontmoet. “Voor ouders die voor het krieken van de dag opstaan om ontbijt te maken voor hun kinderen en hun haren te borstelen, ook al hebben ze zelf geen oog dichtgedaan.” Ward won al tientallen prijzen voor haar reportagewerk en schreef zopas een openhartig boek over haar leven in de frontlinie (pagina 14). Sinds ze zelf moeder werd, vindt ze het steeds moeilijker om op het vliegtuig te stappen naar een conflictgebied. Toch doet ze het, omdat ze aangetrokken wordt door het beste én het slechtste in de mensheid, dat in zulke conflicten wordt blootgelegd. “Alles is meer uitgesproken in een oorlogsgebied, er is geen ruis”, vertelt ze. Terwijl ik in haar boek lees over de depressie die ze overhield aan haar verslaggeving over de burgeroorlog in Syrië, is ze alweer aan de slag in Oekraïne. Ik kan niet anders dan Ward, die al heel wat collega’s zag sterven, net zo moedig vinden als de moeders die elke ochtend de haren van hun kroost kammen, wetende dat elke dag de laatste kan zijn. Haast automatisch vraag ik me af aan welk ritueel ik me zou vastklampen in zo’n situatie. Geen opbeurende gedachte, wel een oefening die alles even scherpstelt. Met een driejarige in huis die in de ban is van gitaren en drums die hij gewoon ‘de trommel’ noemt, denk ik dat ik zou gaan voor een liedje met een geweldig lange solo.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
