Gabriel Rios
Muzikant (26)
Het is België, het is Europa, dus waarom niet ? Dat dacht ik acht jaar geleden toen mijn vriendin me voorstelde haar te volgen. Het was zo onbekend voor mij dat ik niet eens een reden kon verzinnen waarom ik het niet zou doen.
De sleutelperiode van mijn jeugd heb ik beleefd in Gent. Ik heb eigenlijk hetzelfde meegemaakt als jongeren uit Vlaamse dorpen die hier komen studeren. Het is een stad die heel veel levens verandert, niet alleen dat van mij.
Een druk leven hebben, als kind droomde ik daar al van. Liefst in de publieke sfeer. Theater zag ik wel zitten. En muziek ook. Zoals overal in Puerto Rico was muziek belangrijk bij ons thuis. Iets minder gewoon was de mix van stijlen waar mijn vader naar luisterde. Van The Beatles tot jazz en Billy Joel, of zelfs etnische muziek.
Ik leerde gitaar spelen voor de kerk. Na school kregen we muziekles en op zaterdag luisterden we de mis op. Wat ik daar geleerd heb, is de basis van de songs die ik nu maak : drie akkoorden en heel simpel.
Ik was eigenlijk een dictator. In de bands waar ik vroeger speelde was ik altijd de baas, en ik liet het merken ook. Voor het album Ghostboy was dat anders. Dat maakten producer Jo Bogaert en ik samen. Pas daarna zijn we muzikanten gaan zoeken die het live konden spelen.
Eigenlijk ben ik maar een medium. Door mijn ogen open te houden krijg ik impulsen die ik dan kanaliseer en vertaal in bijvoorbeeld een melodie. Daarbij heb ik een vrij hoog werkritme nodig, anders blijft het bij het passionele, bij vage ideeën die ergens rondhangen.
Ik ben geen vakman, denk ik, niet echt een muzikant. Iets creëren uit het niets, dat is wat ik graag doe. Ooit waren het schilderijen en sculpturen, maar op dit moment in mijn leven is het per ongeluk muziek. En misschien blijft dat ook wel zo, al wil ik ook andere dingen uitproberen : verhalen schrijven, films maken…
Vroeger dacht ik dat ik geen mensen nodig had. Ik was echt op mezelf. Ik lag thuis hele dagen naar films te kijken. Het was een periode in mijn leven waar ik door moest, ik moest informatie verzamelen in mijn eentje. Maar dan ineens verliet ik het huis en ik kwam niet meer terug. De mensen die ik toen ontmoette en mijn vrienden werden, geven me nu veel positieve energie.
Flip Kowlier is als een grote broer voor mij. Alles wat ik nu doe, heeft hij al minstens twee keer gedaan. Ik leer van hem door te praten, maar ook door hem te observeren tijdens zijn optredens. Door de laatste maanden veel live te spelen ben ik gegroeid. Het is creatief, ik probeer steeds meer uit en soms verras ik zelfs mezelf.
Het meest beschamende moment was op de Gentse Feesten. De allerlaatste noot van het optreden wilde ik benadrukken met een fantastische sprong, maar ik struikelde en viel plat op mijn gezicht. Ik heb het nog proberen redden met een ” this fall was for you“, maar echt overtuigend klonk het, denk ik, niet.
Als je nieuwe talen leert, ontdek je ook kanten van jezelf die je niet kende. Als ik nu Spaans spreek, verander ik, dan word ik drukker. Dat dubbele had ik vroeger al. Langs de ene kant heel rustig, maar langs de andere kant met vrienden erg actief en lawaaierig.
Ik hoop dat ik op mijn vijftigste kalmer ben dan nu. Dat ik me minder zorgen maak en minder nodig heb. Het zou cool zijn als het overbodige eruit kan, zodat alleen de essentie van mij overblijft. Maar wat dat is, weet ik niet. Misschien ben ik tegen dan wel getrouwd en vader van drie kinderen.
:: ‘Ghostboy’ is uit bij Megadisc. Een nieuw album is gepland voor de zomer van 2005.
Met dank aan Wintercircus Gent (Circus Mahy) voor de locatie.
Tekst Leen Creve l Foto Charlie De Keersmaecker
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier