Radiomaker
Laat mensen zijn wie ze zijn. We uiten over iedereen onze mening, maar is dat echt nodig ? Neem nu ex-theatermaker Jozef van den Berg, die ik twee keer interviewde. Hij leidt misschien een apart leven, zonder zijn gezin onder de blote hemel, en gelooft dat er een God is die hem stuurt, maar voelt zich daar duidelijk goed bij. Waarom zou je daar geen respect voor tonen ? Hij doet niemand kwaad, kost de maatschappij geen cent en noemt zichzelf de sheriff van zijn dorp, die voor iedereen klaarstaat.
Het koningspaar staat op mijn verlanglijstje. En ze weten dat (lacht). Het zou de kers op mijn taart zijn, vooral omdat dat leven in een gouden kooi me zo fascineert. Ik weet dat ze veel moeite doen om zo gewoon mogelijk te leven : zoals alle mama’s en papa’s aan de schoolpoort staan, verjaardagsfeestjes organiseren voor de kinderen… Kan interessante gespreksstof opleveren.
Ik heb niet het gevoel dat ik zit te peuteren. Vaak vertellen gasten dingen heel spontaan, omdat er een sfeer van openheid is. Soms schrikken ze er zelf van dat ze meer lossen dan ze eigenlijk van plan waren. Jörgen Oosterwaal, hoofdredacteur van Knack, bijvoorbeeld : wat hij vertelde, was kwetsbaar, maar heel schoon. Het mooiste compliment kwam van zijn vriendin : “Hij heeft meer tegen u verteld dan dat hij ooit deed tegen mij.” Waarom mensen zo openhartig zijn, weet ik niet. Ze kennen mijn stijl natuurlijk : ze weten dat ze de mogelijkheid krijgen om iets te vertellen zonder dat er meteen een oordeel over wordt geveld.
De empathie heb ik van mijn moeder. Ze is een magneet voor mensen die op zoek zijn naar raad en een goede babbel. Kunnen luisteren heb ik dus van haar meegekregen. Mijn vader, een tandarts, had ook dat zorgende. Willen dat het de mensen goed gaat, zit ons ingebakken.
“Ja ja, je hebt een mooie stem. En doé er nu ook iets mee”, zei Jan Schoukens, toenmalig nethoofd van Studio Brussel. Ik zat al enkele jaren bij die zender, waar cultuur niet direct de corebusiness is. Door hem wakker geschud, ben ik naar Radio 1 verhuisd. Daar ontdekte ik de grotere interviews. Geert Vermaercke, producer van De Nieuwe Wereld, legde de klemtoon op wat me goed afging. Hij zei : “Als je een politicus over de vloer krijgt, moet je het vooral niet over de politiek hebben.” Ik wou de mens achter het nieuwsfeit tevoorschijn halen.
Ik ben niet iemand die zichzelf geweldig kan verkopen. Bij elke vernieuwingsoperatie van Radio 1 staan mensen te trappelen om een kans te krijgen. Daar heb ik nooit aan meegedaan. Het is misschien een foute inschatting, maar ik ga ervan uit dat ze ondertussen weten wat ik kan.
Als het moet, kan ik mijn mannetje staan. Wellicht omdat ik met drie broers ben opgegroeid. Het was zeker niet zo dat ik als enige meisje verwend werd. Integendeel, ik moest maar voor mezelf opkomen. Dat opboksen tegen mijn broers heeft me wel gehard. Daar plukte ik de vruchten van toen ik op mannenredacties zat. Toen ik de interviews voor Morgen maandag voorbereidde, was Mark Uytterhoeven verbaasd dat ik hartelijk kon lachen om zijn flauwe, seksistische grappen, die hij nodig had om zich te ontladen. “Normaal lopen vrouwen dan woedend en soms huilend weg, en jij doet gewoon lekker met ons mee !”
Ik ben pro traagheid. Twijfel en geduld leveren meer op dan snelle, opportunistische beslissingen. De media mogen dan vluchtig zijn geworden, ik hoop nog lang in dit vak te kunnen renderen. Het is fijn te merken dat kwaliteit nog geapprecieerd wordt. De mooiste interviews heb ik overigens met oudere mensen : zij hebben levenservaring en leerden van hun fouten.
Friedl’ Lesage (44) is een van dé radiostemmen van Radio 1. Komende zondag start het nieuwe seizoen van Touché. Deze week verschijnt het boek Jozef van den Berg – Van poppenspeler tot acteur van Christus van Francis Jonckheere (uit bij Lannoo), waarin onder meer de twee interviews zijn verwerkt die Friedl’ Lesage had met de ex-theatermaker.
DOOR PETER VAN DYCK & FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
