TV-journaliste (54)

Ja, ik laat de mensen uitspreken. Ten eerste vind ik het onbeleefd om ze te onderbreken, ten tweede wil ik graag horen wat ze te zeggen hebben. Maar er zijn er die serieus kunnen zeuren, zodat je op een bepaald moment wel moƩt zeggen dat het genoeg geweest is.

Ik denk niet dat ik mij anders gedraag sinds ik op tv kom. Of toch : vroeger durfde ik in mijn weekendplunje de straat op sloffen. Tegenwoordig zorg ik ervoor dat ik er ordentelijk uitzie als ik de deur uitga.

Soms zie ik mensen kijken en denken : “Ik ken haar ergens van, maar van waar ?” Ach, bekendheid is zo relatief. Zoveel kijkers heeft Canvas toch niet ?

Ik had nooit de ambitie om voor radio of tv te werken. Toen ik achttien was, wilde ik zeker weg uit Limburg. Naar Leuven, om pol en soc te studeren omdat ik krantenjournaliste wilde worden. Maar na Ć©Ć©n jaar bij Het Laatste Nieuws verzeilde ik bij Omroep Limburg.

Ik ga geregeld bij mijn ouders op bezoek in Maaseik. Mooi stadje, maar vraag me niet waar je moet gaan eten : ik ken er niks meer. Ook mijn drie zussen zijn in Leuven blijven hangen.

De lange periode dat ik bij de Wereldomroep werkte, was zeer prettig. De Nederlandstalige redactie richtte zich tot Vlamingen in de wereld. Anderstalige redacties – ik zat op de Engelse – verzorgden een soort public relations voor Vlaanderen. We vulden grotendeels zelf in hoe we dat deden. We hadden een grote vrijheid en er gingen rare verschijnselen mee gepaard. In de winter kregen we bijvoorbeeld geweldig veel brieven uit ScandinaviĆ«, waarschijnlijk van mensen die ingesneeuwd waren. En als er veel zonnevlekken waren, kregen we plots reacties uit Japan. Het bleek dat dan de ontvangst in Japan uitzonderlijk goed was.

Mijn overstap van de radio naar tv was zeer moeilijk. Sommige dagen stond het huilen mij nader dan het lachen. Ik deed er twee jaar over voor ik het tv maken een beetje in de vingers had.

Ik ben met mijn gat in de boter gevallen : na Panorama en Terzake presenteer ik nu Spraakmakers, Ten huize van, Coninx en Van Wijck. Maar ik heb die afwisseling nodig omdat ik anders in routine zou vervallen, vrees ik. De volgende vijf maanden ligt mijn bordje behoorlijk vol en werk ik eigenlijk ook tijdens de weekends. Maar dat doe ik met plezier. Ik ben een diesel die traag op gang komt maar lang kan doorgaan.

Mijn enige probleemis dat ik zeer slecht slaap : om de twee uur word ik wakker. Het gaat wat beter sinds de radio gedurende de nacht zachtjes op BBC World staat. Slaapproblemen schijnen eigen te zijn aan de leeftijd.

Ach ja, ik zie ook wel dat ik ouder word. Het liefst was ik mijn hele leven veertig jaar gebleven, en soms denk ik : “Als ze het hiĆ©r wat zouden opspannen, zou ik er beter uitzien.” Maar geen haar op mijn hoofd dat plastische chirurgie overweegt. Niet dat ik er principieel tegen ben, ik ben gewoon veel te bang. Toen ik twaalf was, heb ik het kot bij elkaar gebruld omdat ik geen gaatjes in mijn oren wou voor mijn plechtige communie.

Snijden in mijn lijf, gepeuter met scherpe voorwerpen, brrrr. De gruwelijkste filmscĆØne die ik ooit zag, is die uit MarathonMan waarin iemand bij wijze van marteling gaten boort in de tanden van Dustin Hoffman. NĆ”chten heb ik daarvan wakker gelegen.

Ik ga braafjes jaarlijks op controle bij de tandarts, maar dan ben ik geen held. Ik ben er zelfs al ettelijke keren flauwgevallen van de schrik.

Lekker gaan eten, dƔt vind ik wel leuk. Elke dag twee uur in de keuken staan, is niets voor mij. Ik wil bij speciale gelegenheden wel uit mijn pijp komen, maar niet meer dan vijf keer per jaar. Ik vind het heel prettig als iemand voor mij kookt. Ik ben absoluut geen voorstander van fondue en ander gedoe waarbij je zelf nog van alles moet doen. Zet mij maar een bord voor mijn neus met alles erop en eraan.

Tekst Griet Schrauwen I Foto Lieve Blancquaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content