Emmylou Harris hoorde engelenstemmen in het vocale trio Laïs, toen ze twee jaar geleden met open mond naar de piepjonge meisjes op het Dranouter-podium had gekeken. De eersteling van het Kalmthoutse drietal heeft inderdaad een hemels, weldadig effect. De eeuwenoude teksten van Vlaamse traditionals bekken verbazend goed in de mond van Jorunn, Annelies en Nathalie. Een anachronisme zijn ze evenwel niet, getuige het stevig rockende ’t Smidje en de cover van Sinéad O’Connors In This Heart. Met dank aan Kadril.

Emmylou Harris was er, samen met Linda Ronstadt, ook bij toen de folkzusjes Kate en Anna McGarrigle een gezellig onderonsje organiseerden. Ook aanwezig: Kate’s ex, Loudon Wainwright III, hun kinderen Rufus en Martha, en nog een pak familieleden. Ze zingen elkaars nummers en standards (een bloedstollend mooi What I’ll Do, van Irving Berlin), wat de variatie zeker ten goede komt. Het heeft iets van samen zingen rond de piano op een homeparty. Een cd met hoge haardvuurfactor.

Paolo Contes “Tournée” van vijf jaar geleden krijgt een vervolg, met liveopnamen gemaakt tussen ’94 en ’98. We horen een man die met de jaren veel ballast overboord heeft gegooid. Zijn zigeunerjazz is uitgekleed tot op de essentie. Er zitten een aantal nooit eerder verschenen tracks tussen: twee Engelstalige songs met zangeres Ginger Brew, Nottegiorno (thema-song van een tv-serie over de oorlog) en Roba di Amilcare.

Dankzij Cesaria Evora kunnen we ons met onze weemoed verzoenen. Hoe de Kaapverdische de voorbije tien jaar de luisteraar troost schonk, daarvan krijgen we een wondermooi overzicht op haar “Best Of”.

Diep-melancholisch, zonder overdreven drama, is ook het handelsmerk van Cristina Branco. In geboorteland Portugal zo goed als een nobele onbekende, maar in Nederland op handen gedragen. Haar tweede cd biedt stil verdriet en poëzie van onder andere Fernando Pessõa. Fado als een slang: onzichtbaar dichterbij sluipend en dan ongenadig bijtend.

Jaren voor de Afro-Cuban All Star Band furore begon te maken, had Cuba al een supergroep. In 1979 meer bepaald, een periode waarin de salsa serieus opgang maakte, maar de pioniers van het eiland er zelf niet bepaald beter van werden. Dus werd het idee geboren om één front te vormen met Estrellas De Areito (vertaald Sterren Van Areito, het door de staat gerunde platenlabel). Het resultaat was een jam van vijf dagen, die nu op cd te beluisteren is. Er zaten al een pak van de huidige helden bij – Amadito Valdés, Jesús Ramos, Rubén Gonzáles – maar ook de oudere generatie was goed vertegenwoordigd. Er werd danig op los geïmproviseerd met lange soli, maar het vlamt. Het enthousiasme en het avontuur druipen ervan af.

Het toonaangevende world-label Putumayo neemt ons weer mee op reis. Deze keer wordt het spoor van de Indianen gevolgd, van Canada tot Peru. Niet alleen de geografische spreiding maakt het boeiend, ook de mix van traditionele en moderne elementen. Hoogtepunten zijn de folkrock van Kashtin en Bill Miller en de vocale hoogstandjes van Tudjaat, Jaramar en Marlui Miranda. Bekendste naam is Los Incas, herinner je El Condor Pasa.

Wanneer de Griekse zangeres Maria Farantouri en componist Mikis Theodorakis hun krachten bundelen, hangt er elektriciteit in de lucht. Na de Mauthausen-cyclus, en de Pablo Neruda- en Frederico Garcia Lorca-projecten, is ook deze Asmata-liederencyclus emotioneel en muzikaal een voltreffer. Als uitsmijter twee op noten gezette gedichten van Mikis’ broer Yannis.

Laïs, “Laïs” ( Wild Boar Music). In Concert: 31 januari in Ancienne Belgique, Brussel, Tel. (02) 548.24.24.

Kate & Anna McGarrigle, “The McGarrigle Hour” ( Hannibal). Paolo Conte, “Tournée 2” ( East West). Cesaria Evora, “Best Of” ( BMG). Cristina Branco, “Murmrios” ( Music & Words). Estrellas de Areito, “Los Heroes” ( World Circuit). V/A, “Inuit To Inca/A Native American Odyssey” ( VIA Rec.).

Theodorakis & Farantouri, “Asmata” ( Peregrina). Maria Farantouri in concert: 15 februari in Ancienne Belgique, Brussel, Tel. (02) 548.24.24.

Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content