Als je niet vertrekt van het overweldigende Miami maar wel vanuit het rustige Tampa, ontdek je een ander Florida. Hoewel ook dan natuurlijk niet te ontkomen valt aan Mickey Mouse en Donald Duck, want Disney World viert zijn 25ste verjaardag.

Tessa Vermeiren Foto’s Johan Van Cutsem

H istoric Landmark staat er op een bronzen plaatje naast de voordeur van Chalet Suzanne in Lake Wales, halfweg tussen Tampa en Orlando. Vita Hinshaw, een broze dame op gevorderde leeftijd, vertelt met zachte stem over het ontstaan van deze Country Inn, die veel beter Kingdom of Kitch zou heten. De Hinshaws zijn een excentrieke familie met een voorkeur voor stuntwerk in de lucht, kanten gordijntjes, in dikke sauzen gesmoorde gerechten, en tacky gebloemd porselein. In de jaren ’20 kocht de schoonvader van Vita Hinshaw samen met kaasbaron J.L. Kraft een enorm stuk land bij Lake Wales om er rijkelijke villa’s op te bouwen. De beurskrach maakte dat Kraft in 1931 uit de onderneming moest stappen, zijn partner Carl Hinshaw overleed even later. Weduwe Bertha Hinshaw zag geen andere uitweg dan van haar romantische woning een hotel-restaurant te maken. Van haar vele buitenlandse reizen bracht ze hopen kitsch mee die ze integreerde in haar domein, waar steeds meer nevengebouwtjes werden ingericht als kamers. Haar zoon Carl (een piloot) en zijn vrouw Vita vergastten de eters in de jaren vijftig en zestig op waterskidemonstraties, te zien door de grote vensters van het restaurant. Later haalde Carl tot vermaak van de klanten op dezelfde plek halsbrekende toeren uit met een gyrocopter, niet veel meer dan een motor, een zitje en twee hefschroeven. Tot hij in 1993 kopje onder ging in het meertje en men zich aan tafel verslikte in de Moonsoup.

Ze hebben bij Chalet Suzanne ook een soepfabriekje. De favoriete soepen uit eigen keuken worden ter plekke ingeblikt. En verkocht natuurlijk. Astronaut Jim Irwin wilde per se soep van Chalet Suzanne mee in de Apollo 15. De Nasa vriesdroogde de soepen, en de roem van Carl en Vita Hinshaw reikt nu tot de maan. Hun moonsoup is ook te koop in het lucht- en ruimtevaartmuseum van het Smithsonian in Washington. Met hele busladingen komen Amerikanen kijken naar het stukje romantisch verleden dat in Lake Wales gecultiveerd wordt. Chalet Suzanne is voor Europeanen vooral een uitstekende introductie tot de gigantische nepwereld van de Disney amusementsparken en resorts, die op een uurtje rijden daarvandaan liggen.

In het 50’s Prime Time Café in MGM Studios doet men er alles aan om de Amerikaanse huiskamer van de jaren ’50 te laten herleven. Met een strenge mum die geen ellebogen op tafel wil en een zwart-wittelevisie in elke eethoek, waarop Lucille Ball en Dick Van Dyke wedijveren met de cops uit Car 54. Wat de Hinshaws in Lake Wales in het klein doen, doet Disney Companies in Lake Buenavista in het groot : een illusie scheppen. Ze noemen het daar imagineering.

De eerste avond eten we in Epcot in de Mexicaanse piramide van de World Showcase. Je weet dat je binnen zit en toch kijk je omhoog naar de sterrenhemel. Om 10 uur stroomt iedereen naar buiten om de IllumiNations te zien, elke dag wordt er een fortuin aan vuurwerk de lucht ingeschoten, doorkruist door laserbeams. Ze doen een Loirekasteel oplichten, het silhouet van de Koutoubia zoals in Marrakech, een Noors kerkje… World Showcase geeft de illusie dat je een stuk van de wereld gezien hebt. De overtreffende trap is natuurlijk het Amerikaans paviljoen. In het Disney Witte Huis loopt een show over de geschiedenis van Amerika. Stroop en patriottisme, waarbij de minder fraaie episodes van de geschiedenis worden verdonkeremaand. Een indiaan is in dit gebeuren ten hoogste een decoratief detail.

Maar wie maalt om zo’n prul, als hij daarna tegen supersonische snelheid over de nieuwste attractie, de door General Motors gesponsorde Test Track, kan racen ? Tegen de tijd dat u dit leest, is de sensatie allicht al aan het rollen. De imagineers van Disney maakten van alle testprocedures waaraan GM zijn wagens onderwerpt een razende attractie. Steile hellingen, haarspeldbochten, Belgische kasseien, ijzige koude, woestijnhitte, bijna-aanrijdingen worden gesimuleerd. Een groot deel van de track loopt op grote hoogte buiten het paviljoen. Men rekent er in Epcot op dat hier het scherpste gegil in het hele park zal weerklinken.

In Magic Kingdom werd ter gelegenheid van de 25ste verjaardag een Assepoesterkasteel opgetrokken dat eruitziet als een reusachtige verjaardagstaart. Als u geluk hebt, wordt u uit de menigte gepikt om mee te lopen in de Remember the Magic-parade door Main Street USA.

In Disney-MGM Studios kan u soms de opnames meemaken van een televisieserie, u komt onder de charme van 101 Dalmatiërs, van Indiana Jones, van de Hollywoodsfeer uit de jaren ’20.

Binnen de grenzen van Disney World in Orlando is het feest van ’s morgens tot ’s avonds. In sommige hotels kunt u intekenen voor een Character Breakfast.Goofy, Donald Duck, de Chippendales (de eekhoorntjes dan) en andere Disney-figuren lopen tussen de tafels door, stoeien met de kinderen en met mama’s, papa’s, oma’s en opa’s. Het moet heel moeilijk zijn om al die kinderen, die na een paar dagen Disney World compleet over hun toeren zijn, thuis weer aan een normaal leven te doen wennen.

’s Avond is er voor de grote mensen Pleasure Island met al zijn verlokkingen : discotheken, cinema’s, jazzclubs, openluchtconcerten, Planet Hollywood. Voor wie het Engels goed machtig is, is The Adventurers Club een aanrader. Een gezellige bar, waar u zonder het te merken midden in een grappige comedy terechtkomt. Alles en iedereen speelt mee. Om nooit te vergeten. Over een paar maanden krijgt ook het Cirque du Soleil hier een permanente vestiging. Met hun adembenemend spektakel dat het midden houdt tussen theater en circus is succes verzekerd.

Disney World, een wereld op zich, met eigen wegen, eigen openbaar vervoer, eigen bewegwijzering. Walt Disney was echt wel een visionair toen hij lappen grond rond LakeBuenavista begon op te kopen. De huidige baas, Michael Eisner, kijkt nog verder. De diverse resorts met elk hun eigen atmosfeer waren hem niet voldoende. Hij wou een eigen stad. Celebration wil de illusie geven dat het nog altijd kan om te leven in een Amerikaans provinciestadje uit de jaren vijftig, waar alles veilig was en iedereen nog van elkaar hield. Op dit moment zijn er al 4000 huizen verkocht, en wat gepland wordt, is zo gegeerd dat de prijzen de hoogte inschieten. Er is een Celebrationtheater, er zijn sportfaciliteiten, en er is zelfs een compleet schoolsysteem uitgewerkt dat zal meegroeien met de bewoners. De reglementen zijn rigoureus : geen was in de voortuin bijvoorbeeld, en het gras mag een voorgeschreven lengte niet overschrijden op straffe van boete.

In Disney World hoort niets dat niet volmaakt is. Hoewel, in mijn luxueuze kamer in het Polynesian Resort ontbrak de badstop, en dat bleef een paar avonden zo. Maar elke avond vertelt een opa uit de Stille Zuidzee verhalen aan kinderen die proberen om perfect te zijn. Bij het vallen van het duister worden de fakkels in de tuinen ritueel aangestoken, en elk diner is een exotisch feest. De magie van Disney is dat je van’s ochtends tot ’s avonds zo wordt beziggehouden dat je niet meer maalt om die ontbrekende stop.

Om van Disney World te bekomen, reizen we westwaarts in de richting van de Golf van Mexico. Er is geen vergelijking mogelijk met Miami of Palm Beach. Alles is hier kleinschaliger en rustiger. Toch was bijvoorbeeld Sint-Petersburg in de jaren ’20 al een geheimtip onder gefortuneerde Amerikanen. In het Don Cesar hotel, een palace als een roze suikertaart, logeerden in de jaren ’20 zowel het romantisch decadente paar Francis Scott Fitzgerald en Zelda als Al Capone. In Sint-Petersburg is ook het grootste Salvador Dalí-museum ter wereld, en in Sarasota, een paar tientallen kilometer verder, schonk John Ringling (mede-eigenaar van het gigantische Amerikaanse circus Ringling Bros and Barnum & Bailey) zijn Italiaans palazzo met kunstverzameling aan de stad. Hier hangt onder meer de grootste collectie werken van Peter Paul Rubens uit privé-bezit.

Tampa, het commerciële centrum van dit gebied, is trots op zijn roots, en je wordt tegen wil en dank meegesleept naar Ybor City. Een stadje van een paar straten, dat eind 19de eeuw uit de grond werd gestampt door Spaanse, Italiaanse en Cubaanse immigranten. Ze werkten in de sigarenfabriek van Don Vicente Martinez Ybor. Elke nationaliteit had zijn eigen club, de sociëteiten pootten enorme gebouwen neer rond 7th Avenue, de centrale straat. In die clubs speelde zich het culturele en sociale leven af van de kleine middenstand en van de arbeiders die leefden in houten casitas, waarvan er slechts een paar bewaard zijn gebleven. Het duurde tot de jaren vijftig eer de verschillende gemeenschappen zich begonnen te vermengen door huwelijken. ’s Avonds is 7th Avenue een levendige buurt met bars en restaurants. Hoewel het epitheton Soho of the South, dat in de brochures gebruikt wordt, zwaar overdreven is. Het alleroudste restaurant is het Spaanse eethuis Columbia, gesticht in 1905. Niet te missen, ook al heeft het een lichte geur van verval en al zijn de frijoles (bruine bonen) en de Cubaanse sandwiches geen haute cuisine. Alleen al de familietaferelen die er zich afspelen, zijn het observeren waard. Het zou mij trouwens niet verbazen dat Al Capone in zijn tijd hier ook een geregelde gast was in een van de bedompte halfduistere achterzaaltjes.

Al even trots als op Ybor City is Tampa op Busch Gardens, een aardige dierentuin-attractiepark met als voornaamste sensatie een rollercoaster genaamd Montu, die blijkt de hoogste en de meest sensationele ter wereld te zijn. Geen aanrader, net voor de vlucht terug naar Europa.

Astronaut Jim Irwin wilde per se de soep van Chalet Suzanne (linksonder) mee in de Apollo 15. De Nasa vriesdroogde ze, en de roem van eigenaars Carl en Vita Hinshaw (linksboven) reikt nu tot de maan. Foto rechts : de imagineers van Disney maakten van alle