SCHIETTUIGEN

Enkele jaren geleden vervaardigde Robert Rodriguez voor een schijntje een ingenieuze, maar weinig originele genre-film, “El Mariarchi”. Hollywood was danig onder de indruk vooral van het budget van zevenduizend dollar. “Desperado” is de follow-up van deze cult-hit : het Mexicaans decor is rats hetzelfde, het verhaaltje lijkt eveneens een kopie, maar dit keer kreeg de wonderboy van een grote studio (Columbia) de grote middelen : een ruim budget en een ster Antonio Banderas in de titelrol.

Het goede nieuws is dat Rodriguez zich niet liet overdonderen : het geld werd gebruikt om de cartoonstijl tot in het extreme door te denken ; en samen met het bugdet joeg Rodriguez ook het aantal gesneuvelden de hoogte in.

Het minder goede nieuws is dat ook “Desperado” nog altijd niet veel soeps is. Het is een goedgeluimde rock’n roll spagettiwestern die alleen funktioneert als stijlbewuste pastiche, met Banderas als een soort hippe, jaren-negentig-versie van Clint Eastwood in zijn slechtgeschoren rollen in de Sergio Leone-films.

We zien hoe de naamloze Mariachi in het kleine stadje arriveert met zijn gitaarkoffer volgeladen met schiettuigen, hoe hij een groot aantal ongure bandieten neerschiet, naar bed gaat met de plaatselijke schone en in feite maar één doel voor ogen heeft : de hoofdschurk die zijn bloedeigen broer blijkt te zijn naar de andere wereld te helpen. De plot dient vooral als alibi om zoveel mogelijk te kunnen demonstreren wat je allemaal met een revolver kan doen. In plaats van met woorden te kommuniceren, gebruiken de personages kogels het gaat sneller, iedereen verstaat elkaar en de diskussies duren minder lang. Je moet Rodriguez nageven dat terwijl de shootouts elkaar in hoog tempo opvolgen, hij hoe dan ook eentonigheid weet te vermijden, dit dan vooral dank zij zijn montagekunstjes en zijn durf om de vuurgevechten te ensceneren met een absurde filmische logika die van elke macho-konfrontatie een farce maakt. Daarbij uitstekend geholpen door Banderas die met geamuseerde ironie een rol speelt die niets om het lijf heeft.

– “Desperado” van Robert Rodriguez, met Antonio Banderas, Joaquim de Almeida, Salma Hayek, Steve Buscemi, Cheech Marin.

TENTAKELS

De leuke SF-horrorprent “Species” is een vrij handige mixture van vampierenverhalen, stukjes uit de “Aliens”-serie, “Splash” en “The Hidden”. Het buitenaardse wezen in kwestie neemt de bedrieglijke gedaante aan van een sensuele, mooie jonge vrouw die in Los Angeles strandt en er op zoek gaat naar een partner om zich voort te planten. In de beste scènes zien we hoe de monster-vamp in disko’s gretige kerels opscharrelt, die er vast van overtuigd zijn dat zij haar de baas zullen zijn in het liefdesspel en natuurlijk de verrassing van hun leven beleven. De film is opgebouwd als een klopjacht en race tegen de tijd : een team wetenschappers, geleid door Ben Kingsley, zit het wezen op de hielen en moet haar onschadelijk maken voor ze onveilige seks heeft en een kroost boosaardige mutanten ter wereld brengt. Het wordt allemaal beduidend minder leuk zodra de moordgriet van een andere planeet uit het mannequin-plunje stapt en in de huid kruipt van de gebruikelijke met tentakels uitgeruste gedrochten van H.R. Giger waarvan we door de montage trouwens weinig te zien krijgen. Zo lang je er niet te veel bij nadenkt, zijn de door regisseur Roger Donaldson sierlijk in beeld gezette, enge B-film-sensaties, best genietbaar.

– “Species” van Roger Donaldson, met Natasha Henstridge, Ben Kingsley, Forest Whitaker, Michael Madsen, Marg Helgenberger, Alfred Molina.

GEWETEN

In de Vlaamse film “Blueberry Hill” hadden de fratsen van de rebelse leerlingen van een katolieke vakschool in de jaren vijftig iets ondeugend, spontaan en sympatiek. De humor werkte zelfs aanstekelijk. In de totaal fout gekoncipieerde vervolgfilm “Brylcream Boulevard” is de leute toegespitst op een bittere wraakaktie die even boertig als gemeen is. De makers hebben kennelijk te laat beseft hoe zielig de jongelui zich nu gedragen, zodat ze er kunstmatig wat simplistisch gemoralizeer aan toevoegen, een afterthought die het hele verhaaltje op losse schroeven zet. Regisseur Robbe De Hert ziet zichzelf als een poetsenbakker met een geweten ; zoals gespeeld door Michael Pas is hij ook het enige half verlichte wezen in deze bonte verzameling van karikaturen en méér gastrollen van Bekende Vlamingen en oude BRTN-glories dan je normaliter in een film van anderhalf uur kan samenpersen. De gehandicapten zorgen voor de gênante noot in het verhaal, de homo’s zijn er om gechanteerd te worden en zelfmoord te plegen. Alles wordt toegebouwd naar een rechtstreeks op televisie uitgezonden geldinzamelingsaktie, waarin techniekers scheten laten op muziek van Burt Bacharach en een produktieve Westvlaamse moeder waarschuwt dat “subiet mien water breekt” vlak nadat Adamo “Tombe la Neige” zingt. Op de begrafenis van de onwaarschijnlijke figuur die tegelijk schurk en slachtoffer is, ontdekt de jonge Robbe als bij toverslag de wondere kracht van de filmcamera. Natuurlijk kon hij toen niet vermoeden dat hij ooit “Brylcream Boulevard” zou draaien.

– “Brylcream Boulevard” van Robbe De Hert, met Michael Pas, Frank Aendenboom, Babette Van Veen, Hilde Heijnen, Gert-Jan Droge, Stijn Meuris, Koen Onghena.

VIDEO IKOON

Drie films en een spectaculair fataal auto-ongeval volstonden om van James Dean een ikoon te maken voor generaties opstandige jeugd. De myte James Dean blijft nog altijd overeind, ondanks de roddelverhalen die het blazoen van dit idool van bakvismeisjes en stoere knapen zouden moeten besmeuren. Diverse schandaalbiografieën schilderden hem af als een verdoken homo, een opportunist die het alleen met mannen deed om zijn carrière vooruit te helpen, of ook een masochist van het zuiverste water “the human ashtray” was zijn bijnaam omdat hij geen kick gaf bij het uitdoven van sigaretten op zijn welgeschapen lijf.

Wat daar ook allemaal van zij, één ding is zeker : Dean was beslist niet de grootste akteur ter wereld. Of liever : drie films is echt te weinig om met zekerheid te kunnen zeggen of hij zou uitgegroeid zijn tot de evenknie van Montgomery Clift of Marlon Brando. De scènes in “Giant” waarin hij een oudere man moet spelen, tonen in ieder geval zijn (toen nog ?) beperkte reikwijdte als akteur. Wat Dean echter als geen ander wist uit te drukken, was de essentie van adolescent onbehagen, dat gevoel van kompleet alleen te zijn, door niemand begrepen te worden. Een gevoel dat elkeen in zijn leven wel heeft ervaren wat Dean nu nog zo aantrekkelijk maakt, is dat hij appeleert aan de onbegrepen tiener in ieder van ons.

Omdat het op 30 september precies veertig jaar geleden was dat Jimmy Dean met zijn legendarische Porsche Spider 550 tegen een boom knalde, worden zijn drie films opnieuw op video uitgebracht : “East of Eden” (1955), “Rebel without a cause” (1955) en “Giant” (1956) tonen zeker wat Dean als akteur uniek maakt, maar hun oorspronkelijke visuele kracht wordt grotendeels tenietgedaan omdat de originele Cinemascope beeldkomposities zwaar worden verminkt.

* * * “James Dean Collection” (Warner Home Video).

PATRICK DUYNSLAEGHER

Banderas in “Desperado” : cartoonstijl.

“Species” : moordgriet van een andere planeet.

Pas en Van Veen in “Brylcream Boulevard” : bittere wraakaktie.

TOP-10 VIDEO

Een selektie van de beste videocassettes van de maand. (H = huurvideo ; K = koopvideo)

1. James Dean Collection : zie bespreking. (K, WarnerHome Video).

2. West Side Story : de grensverleggende moderne musical van Robert Wise is vijfendertig jaar oud, verjaardag die passend wordt gevierd met een digitaal geremasterde versie waaraan extra materiaal werd toegevoegd. De schitterende muziek van Leonard Bernstein is nog altijd even meeslepend. (K, Warner Home Video).

3. Dr. Zhivago : nog een verjaardag de populaire klassieker van David Lean is precies dertig jaar oud. Dit super-spectaculair liefdesdrama tegen de achtergrond van de Russische Revolutie is een prachtig staaltje ouderwetse cinema zoals niemand het nu kan nadoen. (K, Warner Home Video).

4. The Lion King : de grootste triomf uit de Walt Disney-studio waarvan in de States al dertig miljoen cassettes werden verkocht, is nu ook in ons land voor beperkte tijd beschikbaar op koopvideo. Opgelet, er zijn drie verschillende versies : origineel Engelstalig ; met Nederlandse onderschriften ; Nederlands nagesynkronizeerd. (K, Disney Classics).

5. Blue Sky : in ons land onuitgegeven familiedrama waarin het er letterlijk en figuurlijk explosief aan toegaat. Een schitterende Jessica Lange werd dit jaar bekroond met een oscar voor haar rol van een getrouwde vamp die op militaire basis waar klandestiene atoomproeven worden uitgevoerd, haar echtgenoot (Tommy Lee Jones) in verlegenheid brengt. Afscheidsfilm van Tony Richardson. (H, Columbia Tristar Home Video).

6. Little Women : June Allyson, Elizabeth Taylor, Janet Leigh en Margaret O’Brien zijn de vier eigenzinnige dochters van dokter March in deze gepolijste MGM-versie uit 1949 van de meermaals verfilmde Victoriaanse klassieker van Louisa May Alcott. (K, Columbia Tristar).

7. The Charge of the Light Brigade : ontluisterende rekonstruktie van een militair fiasko tijdens de Krim-oorlog. De hypokrisie van Victoriaans Engeland wordt door Tony Richardson in typische Swinging Londen-stijl gehekeld. Deze spotprent uit kontestatiejaar 1968 is ook een reaktie tegen de heroïsche Hollywoodversie uit 1936 van dezelfde wapenfeiten. (K, Warner Home Video).

8. China Moon : de eminente fotografieleider John Bailey (“American Gigolo”) maakt zijn regiedebuut met deze intrigerende moderne “film noir” waarin detective-moordzaken Ed Harris voor onheus behandelde Madeleine Stowe valt en algauw medeplichtig wordt in het opruimen van het lijk van haar echtgenoot. Zwoele sfeer, expressieve lokaties (Florida), intense vertolkingen en stijlvaste regie. (H, Columbia Tristar).

9. Serving in Silence : boeiend doku-drama over de ophefmakende Margarethe Cammermeyer-zaak, de vrouwelijke hooggeplaatste militair die net als ze tot generaal gepromoveerd moet worden, omwille van haar lesbische geaardheid wordt ontslagen. Film verhaalt haar bewustwording en haar strijd tegen de onrechtvaardige beslissing. Uitstekende vertolking (wat had je verwacht ?) van Glenn Close die ook samen met Barbra Streisand produceerde. (H, Columbia Tristar).

10. Papillon : Eentonig ontsnappingsdrama dat eventueel de fans van sobere Steve McQueen en drukdoende Dustin Hoffman kan bekoren. Gebaseerd op Henri Charrières ervaringen op Duivelseiland in Frans Guyana. Regie : Franklin J. Schaffner. (K, Video Sales Network).