De meest mythische van alle films van Alfred Hitchcock komt opnieuw in roulatie. Het betreft echter geen gewone herneming, maar een door de specialisten James Katz en Robert Harris schitterend gerestaureerde versie van ?Vertigo? uit 1958. Met name de fotochemisch opgepoetste Technicolor-kleuren (weergaloze, onwezenlijk mooie fotografie van Robert Burks) zijn prachtiger dan ooit tevoren en dankzij de digitalisering van het geluid onderscheiden we in de smachtende score van Bernard Herrmann nuances, trillingen en emoties, die dit gekweld romantisch drama nog verder uitdiepen.

Hitchcocks grootste film is in menig opzicht ook zijn meest riskante werk : hij begint met de langste en meest verbale expositie uit zijn ruim vijftig films ; de mechanische plot (ontleend aan een roman die het Franse schrijversduo Boileau-Narcejac speciaal voor de paus van de suspens hadden geschreven) is totaal onwaarschijnlijk en ongerijmd ; het is een mysteriefilm, maar toch geeft Hitch de grote onthulling prijs een half uur voor het einde. Hitchcock offert ook zijn gebruikelijke handelsmerken spanning, actie, terreur op aan een pijnlijke, maar eindeloos hypnotiserende studie van een morbide, ietwat necrofiele obsessie. James Stewart, die doorgaans de oergezonde, ongecompliceerde Amerikaan belichaamt, wordt in zijn vierde en laatste Hitchcock-film getransformeerd tot een neurotische, bezeten held. Hij is de meest tragische incarnatie van de klassieke Hitchcock-protagonist, die verstrikt geraakt in een complot dat zijn petje te boven gaat.

De ongelofelijke intrige is voor de regisseur van ?Psycho? en ?Notorious? slechts een alibi om een sublieme synthese te brengen van zijn favoriete thema’s, stokpaardjes, angsten en wensdromen. Nooit maakte iemand een sterkere film over de onweerstaanbare drang van een man om zijn geliefde te kneden naar een ideaal (droom)beeld. Wat ?Vertigo? des te uitzonderlijker maakt, is dat Hitchcock dit allemaal voor elkaar kreeg binnen het raam van een ?commerciële? film.

Het zijn trouwens niet uitsluitend de fel dramatische momenten die een onuitwisbare indruk nalaten bij iedereen die ?Vertigo? ziet. Heeft de meester ooit iets wonderbaarlijkers gefilmd dan gewoon James Stewart, die ongeveer een uur lang Kim Novak schaduwt langs de heuvelachtige straten van San Francisco ?

?Vertigo? (1958) van Alfred Hitchcock, met James Stewart, Kim Novak, Barbara Bel Geddes.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content