Ooit was het romantische blijspel een van de meest bejubelde en populaire Hollywoodgenres. Met de jaren bleek het ook het meest problematische genre om in een nieuw jasje, aangepast aan onze jaren en zeden, te doen herrijzen. De meeste pogingen waren trouwens bij voorbaat gedoemd door de desastreuze casting van acteurs die te lomp, te onaantrekkelijk of te gewoontjes zijn om te kunnen wedijveren met de grote voorbeelden uit de jaren veertig (Tracy-Hepburn, Cary Grant, Carole Lombard).

In ?One Fine Day? pakt regisseur Michael Hoffman het wat juister aan althans in het kiezen van zijn acteurs kun je hem bezwaarlijk iets verwijten. Michelle Pfeiffer en George Clooney (de tv-ster uit ?ER? en binnenkort ook de nieuwe Batman) bezitten immers de zeldzame allure en charme die voor dit genre zijn vereist. Dat Pfeiffer met gemak een romantisch ideaal kan incarneren, wisten we al lang. De grote verrassing is dat Clooney in zijn eerste grote bioscooprol (ik vergeet even ?From Dusk Till Dawn?) meteen een echte romantische leading man is.

De formule van dit soort komedies valt haast altijd tot hetzelfde stramien te herleiden : het gaat om twee welgeschapen, geïdealiseerde mensen die overduidelijk voor elkaar zijn gemaakt, alleen hebben ze dit zelf niet in het snotje. Er dienen dus heel wat obstakels overwonnen te worden niet in het minst hun halsstarrige trots en blindheid voor elkaars kwaliteiten vooraleer ze in elkaars armen vallen. Voor dit zuurverdiende happy end mogen ze dan naar hartelust ruziën, misverstanden bij de vleet uitlokken, elkaar verkeerd inschatten en gevatte beledigingen naar het hoofd slingeren. Hoe onweerstaanbaarder de charme van de spelers, hoe meer de toeschouwer reikhalzend zit uit te kijken naar het moment waarop ze zich eindelijk neerleggen bij het onvermijdelijke.

Pfeiffer en Clooney zijn ideaal gecast in de rol van verleidelijke New Yorkers, die elkaar nooit hebben ontmoet, maar wier kinderen naar dezelfde school gaan. De twee carrièristen leiden allebei een zeer druk beroepsleven, hij als krantencolumnist, zij als architecte. Wanneer ze daardoor falen om hun kind tijdig op de boot te zetten voor een schoolreisje, zit er maar een ding op om hun drukke dagtaak te kunnen volbrengen : zich om beurten enkele uurtjes met de twee peuters bezighouden. Lijkt een makkie, maar natuurlijk zorgt de combinatie van kinderzorg en beroepsijver voor een frenetieke jacht dwars door Manhattan. De kinderen zijn even snoezig als vroegrijp en lijken zich net als de toeschouwer af te vragen hoe lang het nog gaat duren vooraleer ma en pa zich nu eindelijk gaan neerleggen bij de slotsom van het Hollywoodse liefdessprookje.

De magie van de acteurs doet zijn werk, maar wat ontbreekt om ?One Fine Day? een waardige rivaal te maken van de pareltjes van weleer is enige visuele allure. Hoffman regisseert zonder een greintje stijlgevoel, de bigger than life-kwaliteit van de vertolkingen contrasteert nog geen klein beetje met de banaliteit waarmee de perikelen rond stresserende jobs, gsm-verwarring en alleenstaand ouderschap, worden geënsceneerd.

?One Fine Day? van Michael Hoffman, met Michelle Pfeiffer, George Clooney, Alex D. Linz, Mae Whitman, Charles Durning.

Pfeiffer en Clooney in One Fine Day : kinderzorg en beroepsijver.