Voor de één is ze een heilige, voor de ander een hoer. Voortaan is ze Madonna. De popdiva geeft op een verbazende manier gestalte aan Maria Eva Duarte de Peron, de titelheldin van de twintig jaar oude kitschmusical van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice.

Het geheel gezongen levensverhaal van het vroeggestorven Argentijns volksidool opent met de staatsbegrafenis van Eva Peron in 1952 en reconstrueert dan in een soepele flashbackstructuur haar bliksemcarrière, van haar vernedering als bastaardkind van een lokale landeigenaar tot haar dubieuze triomfen als charismatische First Lady.

Antonio Banderas is Che, verteller en aanstormend revolutionair, die cynische commentaar verstrekt bij de figuur van Evita, voorvechtster van de armen en demagogische opportuniste.

Met de hulp van veertigduizend figuranten zet regisseur Alan Parker de demonstraties en taferelen van volkswoede om tot een wervelend spektakel, maar als geschiedenisles raakt de prent kant noch wal. Hoe perfect Parker ook is gecast om het concept-album en de latere Broadwaymusical naar film te vertalen, ook hij kan de ingebouwde absurditeit van het bombastische materiaal niet verdoezelen. Zoals Madonna die vanop het balkon van het Palacio Rosado het themanummer ?Don’t Cry For Me Argentina? zingt, op een moment dat ze geen enkele reden heeft om te denken dat Argentinië voor haar zou wenen.

De duistere politiek van Eva Peron komt slechts terloops aan de orde. Het is vooral de raadselachtige legendevorming die door Parker fraai wordt uitgelicht, alsook Evita’s uitstraling als stijlbewuste modepop : de glamour dictator met het gezicht van een heilige en de garderobe van Christian Dior.

Wat de film uiteindelijk fascinerend maakt, is de totale overgave van Madonna. De identificatie van de muzikale megaster met de politieke superster Eva Peron is compleet. Slechts één scène valt daarbij uit de toon : wanneer Madonna een vijftienjarige Eva Duarte moet uitbeelden, die met een tangozanger naar bed gaat om aan haar verovering van Buenos Aires te kunnen beginnen.

De toon van dit hypernarcistisch schouwspel is somber en zwaarmoedig geen kermis maar een requiem der ijdelheid.

Zie bespreking in Knack.

?Evita?van Alan Parker, met Madonna, Antonio Banderas, Jonathan Pryce, Jimmy Nail.

PATRICK DUYNSLAEGHER

Madonna in Evita : requiem der ijdelheid.