Filmregisseur

Waar ben ik nu mee bezig ? Het is mijn grote droom om enkel te schrijven en films te maken, maar aan de andere kant heb ik zo’n dansproject als Oei klets voor het Bronksfestival nodig om mij te herbronnen. Ook al is het een sprong in het diepe en maakt het me oneindig veel banger dan een film regisseren.

Van nature ben ik een onzeker mens, heel beïnvloedbaar door mijn omgeving. Maar film, dat is iets dat ik wil en kan, een passie die heel diep zit en maakt dat ik al mijn angsten overwin.

Kinderen zijn een constante in mijn werk, al van in mijn kortfilms. Voor mij zijn ze het symbool van onschuld die al heel vroeg kapot gemaakt kan worden. En ook al heb ik er zelf nog geen, toch vraag ik me voortdurend af : “Hoe zou ik mijn kinderen kunnen behoeden voor de ellende in de wereld ?”

Zeg rare, doe eens gewoon, dat heb ik als kind vaak moeten horen. Ik wist dat ik anders was dan mijn klasgenootjes in Londerzeel. Mijn vader zat in de filmwereld, ik groeide op met films, boeken en schilderde, wist al vroeg dat er méér was in de wereld. Filmster in een limousine zou ik worden, géén actrice. En tegelijkertijd wilde ik zijn zoals de rest, vooral niet bekeken worden.

Ik had ook al heel vroeg een groot rechtvaardigheidsgevoel. Het soort kind dat het verschrikkelijk vindt als een ander iets gemeens overkomt, maar net niet dapper genoeg is om in te grijpen. Dat ik uiteindelijk voor de kunst koos in plaats van mensen in nood te helpen, heeft mij lang dwarsgezeten.

Mensen die van hun stoel vallen of tegen een deur lopen, daar kan ik heel hard om lachen. Maar in mijn films moet ik die grappige accenten heel zuinig doseren. Daarom is Oei klets pure slapstick, met veel beweging, expressie en mimiek.

‘Een ander zijn geluk’ is een perfecte titel voor een film van mij. Mijn dag wordt heel erg bepaald door het antwoord op de vraag : is iedereen die ik graag zie gelukkig ? Als dat niet zo is, voel ik mij geremd en vaak ook een beetje schuldig.

Waarom maak jij zulke donkere films ? Die vraag wordt mij dikwijls gesteld. Schrijven is voor mij een spontaan proces, ik weet ook niet waarom ik het vaak over kommer en kwel heb. Misschien zou ik mijn films eens samen met een psychiater moeten bekijken, om te weten waar die zwaarmoedigheid vandaan komt.

Hoe persoonlijker een film, hoe groter de kans dat iemand aan de andere kant van de wereld zich erin herkent. Niet dat ik films over mezelf maak. Maar als je focust op wat je voelt in plaats van wat de mensen hier en nu willen zien, maakt je film kans op een langer leven.

Over omgaan met kritiek. Ik zal niet beweren dat ik geen bevestiging nodig heb, maar als ik weet : ik heb gemaakt wat ik wou maken, dan heb ik al een flinke laag eelt.

De vervlakking is iets wat mij erg verontrust. Alles moet luchtig zijn, entertainment, je zou je eens een moment moeten vervelen. De mensen worden dommer gehouden dan nodig en zo worden ze gemakkelijker beïnvloed door foute informatie.

Ik zit met zoveel existentiële vragen. Films maken is wat mij rechthoudt in het leven. Mocht ik dat niet meer kunnen doen, dan moet ik meteen een andere uitlaatklep zoeken, anders kunnen ze mij in een instelling steken.

Tot nu toe holde ik het geluk achterna, van het ene plan naar het andere en als ik iets bereikt had, was er alweer een nieuw doel in zicht. En voortdurend piekeren : is het wel goed zoals ik het nu doe ? Tegenwoordig probeer ik gewoon te genieten van wat mij allemaal overkomt, zonder meteen te denken dat ik morgen misschien gestraft word omdat het mij vandaag goed gaat.

‘Een ander zijn geluk’ van Fien Troch (28) won belangrijke prijzen op festivals in Taipei, Thessaloniki, Salerno en Angers. Momenteel werkt ze aan een nieuw filmscenario. De dansproductie ‘Oei klets’ voor kinderen vanaf 4 jaar kadert in de reeks 5 x kort op het Bronksfestival, van 4 tot 12 november in Brussel. Info www.bronks.be

Door Linda Asselbergs / Foto Charlie De Keersmaecker