Feesttafel voor twee

Je hebt, volgens mijn bescheiden expertise, twee soorten mensen. Aan de ene tafel zitten de mensen die zich schijnbaar door elke maaltijd moeten zwoegen. Het smaakt hen niet of het is simpelweg te veel, en op hun bord blijven steevast resten liggen van de veldslag die ze net verloren. Aan de andere tafel zitten de mensen voor wie eten een feest lijkt, die met plezier bij scheppen en soms zelfs hun bord schoonlikken, onder het mom zo de afwas te beperken. Mijn vriendin Lisa kon je altijd aan de feesttafel terugvinden, het liefst van al met een glas rode wijn in de hand. Ik herinner me een spaghettislag waarbij ze lachte om hoe klein de geserveerde portie was en met honger van tafel ging. Je kunt je dus wel voorstellen hoe groot het ongeloof was toen we ontdekten dat ze met een eetstoornis kampte. In enkele maanden tijd was ze ettelijke kilo’s kwijtgespeeld, net als haar zin voor eten. Eten was een opgave geworden, een straf. Ik voelde me machteloos toen bleek dat we niet langer aan dezelfde tafel zaten. Zelfs niet om een dessertje te delen. Het was in de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis dat ze zichzelf terugvond. In dit nummer (p. 24) pende ze neer hoe strijden tegen haar eigen gedachten het moeilijkste is dat ze ooit heeft gedaan. Als je het mij vraagt: het moedigste. Puur op eigen kracht wist ze haar hongergevoel opnieuw aan te wakkeren en meer naar haar buikgevoel te luisteren. Haar glas zit weer halfvol. Binnenkort gaan we samen eten in een restaurant met een groene Michelinster, een gedeelde wens die we al te lang uitstelden. Ik reserveerde een feesttafel voor twee, met aangepaste wijnen. We namen ons alvast voor om de afwasser wat werk te besparen.