Een tijd geleden liep er in de New York Historical Society een tentoonstelling over de eetgewoonten in New York rond de eeuwwisseling, die van 19de naar de 20ste welteverstaan. Op een van de meest fascinerende foto’s zit een groep hautain kijkende gasten aan een rijkelijk gedekte bankettafel opgesmukt met weelderige bloemstukken. De mannen dragen smokings, de vrouwen dragen avondjurken en bepluimde hoeden. Rond hen, met hun rug tegen de muur, staan kelners met zilveren schalen en een gevouwen servet over de arm. Hoe zou die zaal toen geroken hebben? Het bedwelmend zoete parfum van de dames? Rozen en jasmijn? Walmende kaarsen? Aspergeroomsoep, gebraden lamsbout? Sigaren? Het antwoord is volgens mij: paarden. De gasten zitten namelijk niet op stoelen rond de grote, ovale tafel maar op springlevende paarden. De tafel staat op hoge poten, zodat niemand zich tijdens het eten te diep moet bukken. Hoe dat precies ging, weten we niet.

Voor de foto zitten de dames en heren mooi rechtop terwijl ze champagne sippen door strohalmen, kwestie van het paardenthema trouw te blijven. Het banket werd gehouden in Sherry’s, een nu niet meer bestaand, duur, modieus Frans restaurant in midtown, waar men in de eerste plaats naartoe ging om gezien te worden. De rekening voor de affaire moet buitensporig geweest zijn, aldus het onderschrift in de expositie. Een bedrag vernemen we niet.

Dit zou nu een goed moment zijn om even te lachen met de decadente kapitalistenfeesten van een eeuw geleden, maar laten we daar nog wat mee wachten. Laten we eerst even enkele andere foto’s binnenstappen, kleurenfoto’s dit keer. De eerste werd enkele weken geleden genomen op oudejaarsavond in Studio 54 in New York. Er staat een kalende man op, hij is in de veertig, met grijzende slapen en een peper-en-zoutsnor. Hij heeft een dubbele kin en draagt een bril. Naast hem grinnikt een blondine haar witte tanden bloot. Ze is gekleed in een superkort luipaardjurkje. Haar linkerarm ligt rond zijn schouders gedrapeerd. Haar blote linkerdij ligt op zijn schoot. Haar attentie wordt enigszins begrijpelijk als men weet dat het onderwerp ervan de stinkend rijke Hollywood-financier Ted Field is.

Field is bekend voor de extravagante fuiven die hij twee keer per jaar geeft in binnen- en buitenland. Voor de millenniumviering had hij Studio 54 afgehuurd. Het thema: disco. De kostprijs: 700.000 dollar of het jaarinkomen van 42 New Yorkse gezinnen (van 4 personen) op de armoedegrens. Maar laten we toch niet altijd de pret bederven met ons eeuwig sociaal-onrechtgezeur.

Naast en onder de foto van Ted en zijn gezellin staan er nog verschillende andere kiekjes van de feestelijkheden. Ze geven een idee van hoe de dingen eruitzien als de gastenlijst bestaat uit rijke heren van veertig jaar of ouder, en als de gastheer voor elk van hen twee lange, slanke, mooie meisjes van vooraan in de twintig in mini-jurkjes heeft voorzien. De vijf allermooiste vrouwtjes moesten zich heel de avond met de gastheer bezighouden, zo lezen we in de tekst bij de foto’s. “Als hij opstond om te dansen, dansten er twee of drie meisjes met hem. Als hij zat, dansten de meisjes voor hem of zaten ze naast hem. Ze streelden zijn schouders en knieën en hij streelde hun benen. Ze lieten elkaar nooit los maar toch kusten ze ook niet.”

Uit het artikel vernemen we ook dat – de 1,2 miljard waard zijnde – Ted Field drie keer is getrouwd en zes dochters heeft bij vier verschillende vrouwen. Maar genoeg glamourgeroddel. De foto van de in rood licht badende villa van Seth en Marlene Kanegis, een rijk stel dat iets buiten New York woont, wenkt uitnodigend. In de tuin branden gaslantaarns. Halfnaakte meisjes leunen uit de open ramen en staan in de deuropeningen. Zijn we waar we denken dat we zijn? Ja en nee. Het echtpaar Kanegis geeft een feest voor 200 gasten, met de rosse buurt van Amsterdam als thema. De producer: David Tutera, een drukbezette partydesigner die 16 mensen tewerkstelt. Voor minder dan 15.000 dollar plus onkosten begint hij er niet aan. De rosse-buurtfuif kostte meer dan 100.000 dollar. De gastheer stond erop dat Tutera naar Amsterdam vloog om er de lokale sfeer op te snuiven. Eens terug in Amerika, moest Tutera een traiteur zoeken die Indonesisch kon koken. Hij richtte een enorme danstent op achter het huis en plaatste antieke hemelbedden op het gazon.

Een andere foto. Nu zijn we op een recent Marokkaans feest in een zeer welstellend stadje in Connecticut. Marokkaanse kussens en tapijten, 12 tenten, 120 gasten, een kelner voor elke genodigde, buikdanseressen, een olifant, zes Marokkaanse muzikanten: Moshe Aelyon van Mosaic Event Planning heeft er allemaal voor gezorgd. “Veel van mijn klanten zijn niet zo lang geleden rijk geworden”, zegt hij. “Wat ik voortdurend hoor, is: ‘Geef mij een feest waarover iedereen zal praten, het kan me niet schelen hoeveel het kost.'”

Oké. Lach nu maar, als u dat wil, met die dertig tafelpaarden van honderd jaar geleden.

Jacqueline Goossens vanuit New York