Met de festivalzomer in aantocht, hoop ik een paar optredens te kunnen meepikken. Dat is alweer even geleden. Al is er niet één muzikant(e) of groep in het bijzonder die ik wil zien. Het fandom is mij vreemd (p. 20). Toch blijft het optreden van Billie Eilish op Pukkelpop 2019 mij net om die reden bij. Niet zozeer de podiumact, maar het publiek maakte toen grote indruk op mij. Ik stond met mijn dochter ongeveer halfweg de festivalweide tussen allemaal tienermeisjes en -jongens, toen de soundcheck begon. Ik wist niet wat ik hoorde. Er was nog niets te zien en toch zette de volledige weide het op een oorverdovend gillen, en hield dat ook vol tot het einde van het optreden. Ik vond de show van Billie Eilish geweldig, maar nu ook weer niet in die mate dat ik er extatisch van werd. De meisjes en jongens rondom mij beleefden het duidelijk anders. Ze waren uitzinnig, tot tranen toe geroerd. Van het optreden heb ik nauwelijks wat gehoord (te veel gegil) en amper iets gezien (het publiek was fascinerender). Toch voelde het ook wat ongemakkelijk: ik hoorde er niet echt bij. Het was voor het eerst dat ik het jammer vond geen fanatieke fan te zijn van iets of iemand. Het groepsgevoel, de verbondenheid en het gedeelde enthousiasme maakten dit optreden zonder twijfel oneindig veel beter. Een beetje zoals je handen in de lucht steken en heel hard gillen dat doet bij een rollercoasterritje.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
