Geert Zagers (28) observeert en rapporteert vanuit de twilightzone tussen generatie X en Z.

Als kind vond ik het een fascinerend idee dat ik een zin kon bedenken die nog nooit iemand eerder had bedacht. Dat ik een reeks woorden kon verzinnen die niemand anders in die volgorde al ooit had uitgesproken. Vandaag levert Sentences that have never been said before 6700 Googlehits op.

Het internet heeft de originele gedachte vermoord. Werkelijk alles wat door uw hoofd kan gaan, blijkt een cliché te zijn eens u het googlet. Ergens in de wereld blijkt er altijd wel minstens één iemand te zijn die precies hetzelfde dacht. U vond dat het zusje van Kate Middleton een flatterend wit jurkje aan had ? Twitter laat u weten dat enkele miljoenen anderen met hashtag #pippa dat óók vonden. U ergert zich aan “verkeerd” gebruikte “aanhalingstekens” ? Unnecessaryquotes.com vertelt u dat enkele duizenden anderen u zijn voorgegaan. U loopt soms naar boven om iets te halen, denkt dan ineens “wat moest ik weer hebben ?”, gaat naar beneden, herinnert het u dan plots, maar hebt geen zin meer om naar boven te gaan ? De Facebookgroep ‘Naar boven lopen om iets te halen, boven zijn en ineens denken: wat moest ik weer hebben ?, terug naar beneden gaan en het u weer herinneren, maar dan geen zin meer hebben om terug naar boven te gaan’ – we verzinnen het niet – telt 505 anderen die er precies zo over denken.

Het gevoel nooit meer een uniek idee te kunnen hebben : ik weet niet precies wat, maar het moet iets met eens mens doen.

Een persoonlijke getuigenis : mij stoort het vooral. ‘Ik slaap in de zomer met één been boven mijn deken en met het ander eronder.’ Geen idee waarom, maar sinds ik van het bestaan van deze Facebookgroep op de hoogte ben, slaap ik in de zomer met twee benen onder de dons. Ik heb het liever te warm dan te moeten toegeven dat ik een Facebookgroep herkenbaar vind. ‘Jaknikken en lachen, hoewel je het nog niet verstond.’ Doe ik niet meer. ‘Och jong ! Da logo van de Carrefour is gewoon een witte C ofwa ? ! !’ Had ik niet door, maar voortaan pretendeer ik dat ik het altijd al wist. ‘Ik hou van de geur van benzine.’ En plots niet meer. Dat duizenden wildvreemden precies hetzelfde over iets denken als ik, geeft me vooral het gevoel dat ik een cliché ben. En ik voel me niet graag een cliché.

Er zit ook een paradoxaal kantje aan, aan die drang naar herkenbaarheid. Een hele generatie Phemkes, Sharina’s en Dysilano’s, opgevoed met het idee dat ze vooral uniek moesten zijn, blijkt uiteindelijk toch vooral een ontzettende behoefte te hebben om zich net zoals al de rest te voelen. De Facebookgroep als substituut voor samenhorigheid: het heeft iets ontzettend triests.

Nu maar hopen dat niemand de Facebookgroep ‘Facebookgroepen herkenbaar vinden, maar toch niet liken omdat je je anders een cliché voelt’ begint. Geen idee wat ik dán moet doen.

Geert Zagers