Mijn hoofd is nogal verward op dit moment. Ik probeer alleen maar te denken aan een zonnige tuin met de geur van blauweregen, seringen en meiklokjes. Een tuin in een provinciestad, ten noorden van Antwerpen. Een tuin waar de rust schijnbaar alleen wordt verstoord door het blaffen van een nijdig hondje bij de buren. Het is zondagavond en ik zit met een grote kop muntthee naast mijn liefste op de bank in de zon. Een jongetje van tien gaf mij die ochtend op een feest voor zijn zusje een rood hart waarop met goud geschreven staat : “Wees lief voor elkaar”. Een gebaar dat betekende : ik aanvaard je, je mag van mij met mijn opa optrekken. Een gebaar dat mij raakte. Ik heb het rode hart op het prikbord gehangen in het huis daar in die provinciestad. Antwerpen met zijn verdriet lijkt ver weg. En toch blijft het aanwezig in de kranten die op tafel liggen, in het televisienieuws. In de giftige, agressieve reacties op mijn blog. Zou Patrick Janssens tijd hebben om op een bankje in de zon even bij te komen, in zijn tuin in die Antwerpse buurt waar ik gewoond heb ? Een jong Turks gemeenteraadslid mailde mij gisteravond dat hij het ook niet meer weet, dat hij wel eens graag iemand zou horen die wel een idee heeft van hoe het nu verder moet.

Eerder op de dag reden we door de provinciestad, voorbij de kleine onopvallende moskee. In 2001 werd daar al op geschoten. De kogels bleven gelukkig in de deur steken. Er vielen geen doden of gewonden. Het incident is snel verdwenen in de plooien van de tijd. Misschien hebben we het, zoals vele andere incidenten, stilletjes laten verdwijnen, ondergespit. We dachten toen nog dat zoiets een eenmalig, op zich staand feit was. We weten nu beter. In de buurt van de moskee wandelen bont geklede Afrikaanse mama’s met hun kinderen. Ze brengen kleur in de straat met hun felroze en gifgroene boeboes. Exotische bloemen lijken het tegen het grijs van het asfalt. Zullen hun kinderen rond hun vijftiende ook de motivatie om te leren en vooruit te komen verliezen ? Hoe halen we dat ooit in, die immense achterstand in ons onderwijs bij kinderen van een andere culturele achtergrond ? Een recent Europees rapport bewijst dat we het op dat gebied heel slecht doen. En qua tewerkstelling is het al niet veel beter. We bengelen aan de staart van het peloton. Hoe is het zo ver kunnen komen ? Hebben we de uitdaging dan zo schromelijk onderschat ? Of zijn we er arrogant van uitgegaan dat integreren vanzelf moest gaan ? Hadden we gewoon de verkeerde budgettaire prioriteiten ? Vonden we het belangrijker dat iedereen gratis met de bus kon rijden ? Dat levert meer stemmen op. Maar ook een groeiende verloren generatie die op een berg frustratie zit, die tikt als een tijdbom.

En toch, zei politiebaas Glenn Audenaert gisteravond, is het percentage criminaliteit bij jongeren met een vreemde origine niet hoger dan bij jonge Belgen. Waarom zegt hij dat nu pas hardop in zo’n televisie-uitzending als Terzake ? Waarom hebben we extreem rechts nooit consequent met valabele argumenten om de oren geslagen om hun xenofobe en racistische betoog te ontkrachten ? Waren we te lui, te veel vadsige koningen ? Te pretentieus misschien ? Gingen we ervan uit dat iedereen de slogantaal wel zou doorzien ? Waarom hebben democratische partijen getolereerd dat stemmentrekkers uit hun rangen ongestraft hetzelfde soort riooltaal konden ventileren in boeken en kranten ? Wegblijven en zwijgen uit schaamte is niet altijd voldoende om je afkeuring te laten blijken.

Het lijkt erop dat we ons nog meer beginnen af te sluiten voor wat we als bedreiging ervaren : alles wat ánders is. Iedereen die een andere huidskleur, een andere origine of een veel geringer banksaldo heeft. In plaats van te proberen wat te doen aan de frustratie, laten we toe dat in een dorp als Grobbendonk of all places, een gated community wordt gebouwd. Grobbendonk, de diamant van de Stille Kempen. Alleen wie een pasje heeft, of gescreend is door de bewaker, mag naar binnen.

reacties : TESSA.VERMEIREN@knack.be

Volgende week

Jongens onder elkaar

De exclusieve mannenclubs zijn

weer in de opmars. Het portret

van vijf groepjes kameraden.

En verder : wat is kinderreuma en

een culinair bezoek aan Leipzig.

www.weekend.be

tessa vermeiren