Spelen met juwelen blijkt een typische hobby voor socialites-in-de-dop. De kindertijd van Victoire de Castellane is in dat opzicht legendarisch. Vandaag tekent ze de collectie Haute Joaillerie voor Christian Dior.

Haar grootmoeder langs vaderszijde was Sylvia Hennessy. Jawel, die van de cognac en de champagne, een dame van stand waarvan bekend is dat ze drie keer per dag van kleren en juwelen veranderde. Alles hoorde bij elkaar te passen. En dus speelde de vierjarige Victoire de Castellane met de familiejuwelen zoals andere kinderen van die leeftijd met hun pop. Van Barbara Hutton, vriendin van de familie en Woolworth-erfgenaam, kreeg Victoire voor haar zesde verjaardag een armband met parels, die ze onmiddellijk demonteerde om er een set oorbellen van te maken. Het goud zou ze weggegooid hebben “omdat ze geen benul had van waarde”. Toen ze twaalf was, schakelde ze de lokale uurwerkmaker in om haar eigen ring te smelten. Dit keer moest er een verzameling kruistekens aan geloven.

Negenentwintig jaar later heeft ze nog steeds dezelfde passie en mag ze zich creatief directeur noemen van de Dior Haute Joaillerie. Eerder dit jaar ontmoette ik haar in die hoedanigheid in Parijs. Maar zoals het de adel betaamt, haastte ze zich om de mythe rond haar familie te relativeren. “Ik ben opgegroeid in een grote familie, met een grootmoeder die redelijk bijzonder was. Ze droeg heel veel juwelen… Als kind besef je niet wat luxe is. Ik bekeek het allemaal met een zekere desinteresse. Het is als in een film. En eigenlijk ben ik zo ook niet opgevoed. De extravagantie langs mijn vaderszijde werd gecompenseerd door mijn moeders familie, die meer bourgeois was. Bovendien droeg ik op school een uniform zoals iedereen.”

Het betrof een strenge katholieke school, zoals dat hoort voor meisjes uit de hogere kringen. Maar voor Victoire leek het meer een gevangenis waaruit ze niet snel genoeg kon ontsnappen. Op 19-jarige leeftijd stortte ze zich in het nachtleven. Le Palace, de Parijse versie van de New Yorkse Studio 54, werd haar tweede thuis. Ze ontmoette er Karl Lagerfeld, die wel oog had voor haar ontwerpen. Dat haar oom Gilles Dufour op dat moment zijn rechterhand was bij Chanel, heeft waarschijnlijk ook geen kwaad gedaan. Feit is dat de jonge Victoire zonder formele opleiding of studie over één nacht ijs ging en plots mocht tekenen voor een label met een mythische reputatie op het gebied van fantasiejuwelen. Ze bleef veertien jaar bij Chanel en noemt het nog steeds haar beste leerschool. “Er is een groot verschil tussen fantasiejuwelen en haute joaillerie qua materialen, maar de creatie blijft hetzelfde. Als je het ene kunt, kun je het andere ook. Het is een kwestie van aanpassing. Sommige zaken zijn enkel mooi in het echt. Anderzijds word je in de haute joaillerie meer geconfronteerd met beperkingen. Zo lenen bijvoorbeeld niet alle stenen zich tot grote ringen. Maar mijn ervaring bij Chanel heeft me geleerd voortdurend creatieve oplossingen te zoeken, omdat er om de twee maanden een nieuwe collectie moest liggen.”

Ze was zwanger van haar derde zoon Jules toen Bernard Arnault in 1997 belde om bij Christian Dior de haute joaillerie op te starten. Ze stemde toe. Niet zonder resultaat. Zeven jaar later heeft ze succesnummers zoals de ring Gourmette de Dior en het uurwerk D de Dior op haar naam staan. Andere opmerkelijke ontwerpen zijn La fiancée du vampire en Soumission, een juweel met een hint naar SM. In tegenstelling tot Amerikaanse socialites, die bij gebrek aan traditie liever op veilig spelen en een zekere zin voor conservatisme aan de dag leggen, durven telgen van oude aristocratische geslachten wel eens flirten met excentriciteit. Victoire behoort duidelijk tot de laatste categorie. Ze schrikt er niet voor terug om met bunny-oren op kantoor te verschijnen. Een van haar illustere voorouders is niet voor niets Boni de Castellane, de beruchte dandy en vriend van Proust, die in het begin van de vorige eeuw een Amerikaanse erfgenaam huwde en voor haar het Palais Rose bouwde in Parijs, waar hij de wildste feestjes gaf. “Excentriciteit staat voor vrijheid. Durven. En je geen moer aantrekken van wat anderen denken. Ik heb de indruk dat Galliano ook zo is. De mix van provocatie en overdrijving… het is fantastisch om je op die manier te kunnen uitdrukken.”

Niet verwonderlijk dat de Castellanes juwelenlijn zo perfect aansluit bij het imago van het modehuis. De kwatongen die ooit beweerden dat ze haar job kreeg omdat haar grootvader erepresident is van LVMH (het luxeconglomeraat waartoe Dior behoort), zijn daarmee het zwijgen opgelegd. En zoals ze zelf opmerkt : “Trouwens, hij is de vierde man van mijn grootmoeder en dus niet mijn echte grootvader. Je m’en fiche.” n

Tekst Pascale Baelden

“De extravagantie langs mijn vaderszijde werd gecompenseerd door mijn moeders familie, die meer bourgeois was.”