ERIKA VAN TIELEN

PRESENTATRICE

“Babe met brains. “ Dat is het etiket dat ze sinds De Slimste Mens op me geplakt hebben. Blijkbaar waren veel mensen verrast dat ik het daar niet slecht gedaan heb. Als ze je maar kwijt kunnen in een of ander vakje, zeker ? Het is alleszins beter dan “babe zonder brains”.

Natuurlijk heb ik mezelf al eens gegoogeld. Dan moet ik lachen om wat ik lees. Waar mensen zich toch mee bezighouden ! Echt grove dingen ben ik niet tegengekomen, wel heel wat seksuele toespelingen. Of dat nog flatterend is ? Het is op het randje. Maar als ik moet kiezen tussen gelul dat je met moeite als een compliment kunt zien of de opmerkingen die Linda De Win over zich kreeg, is de keuze snel gemaakt.

Kom ik beredeneerd over ? Echt ? Goh, ik denk inderdaad wel na over wat ik zeg. Ik ben geen flapuit zoals Saartje Vandendriessche. Ik ben niet iemand die tegen schenen schopt of het achterste van zijn tong laat zien. Ik ben gewoon geen open boek, niet op het scherm en ook niet thuis. Is dat beredeneerd ? Misschien wel. Niet dat het een bewuste keuze is : ik bén gewoon zo. Serieus, zonder ‘seutig’ te zijn.

Als kind ben ik lang gepest. Ik had een klas vol haantjes en ik weigerde een meeloper te zijn. Tot ver in het middelbaar kwam ik vaak wenend naar huis. Dat moet mijn persoonlijkheid voor een stuk wel bepaald hebben. Dat schild is misschien niet helemaal verdwenen. Een stukje zelfbescherming.

Ik ben heel erg perfectionistisch. Problematisch zelfs. Ik ben zo kritisch voor mezelf dat ik er soms mottig van word. “Onthoud nu ook eens de goede dingen”, probeer ik dan te denken. “Laat het los.” Maar de zelfkritiek overheerst. Ik moet continu mijn best doen om me daar niet in te verliezen.

Ik ben nooit thuis. Ik kom tussen elf en twaalf uur ’s avonds binnengewaaid en ben ’s morgensvroeg weer weg. Ik besef dat ik moet terugschakelen, dat ik anders mezelf voorbijloop. Maar tegelijk realiseer ik mij maar al te goed dat ik nu een aantal kansen krijg die ik over enkele maanden niet meer zal krijgen. Iedere job is een combinatie van kansen krijgen en kansen afdwingen. Je moet niet alleen dromen, je moet je dromen ook najagen.

Niet stilstaan. Dat is het gevoel dat ik wil hebben. Dat ik nieuwe dingen leer, dat ik nieuwe mensen ontmoet. Dat ik kansen grijp als ze zich voordoen. Dat is het enige plan in mijn leven. Het is dus niet dat er een allesomvattende strategie in mijn carrière zit. Ik ben gezond ambitieus, maar niet dodelijk ambitieus.

Is dit nu wat ik wil ? Wil ik leven voor mijn werk ? Die vragen overvallen me soms wel. Anderzijds is dit hét moment om hard te gaan. Ik heb geen gezin. Ik heb geen lief. Ik moet met niemand rekening houden. Maar tegelijk besef ik dat er dingen in mijn leven zijn die belangrijker zijn dan mijn job.

Ik mis iemand in mijn leven. Iemand die een tegenwicht kan bieden. Ik heb het gevoel dat ik heel egoïstisch leef op dit moment. Mijn werk, uitgaan : alles wat ik doe is voor mezelf. En dat begin ik een beetje beu te worden. Ik wil ook iets kunnen betekenen voor iemand anders. Iemand die zegt : “Je hebt dat goed gedaan. Overdrijf nu eens niet.”

Ik ben een exponent van mijn generatie : ‘Generatie Alles’. Alles is mogelijk in deze tijd. Er zijn zoveel leuke dingen dat het moeilijk is te kiezen. Ik merk dat mijn generatie daarmee worstelt. Hoe meer er mogelijk is, hoe meer je wil, en hoe moeilijker het wordt om alles te combineren. Tot je na verloop van tijd jezelf voorbijloopt en er niks meer is dat je apprecieert. Dat is iets wat wij nog moet leren : dat je niet álles kan hebben.

Erika Van Tielen (26) is iedere zondag te zien op Eén in Vlaanderen Vakantieland. ’s Zaterdags presenteert ze op Studio Brussel De Maxx.

Door Geert Zagers – Portret Charlie De Keersmaecker

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content