Op het kronkelende pad van de catwalk huppelden dit seizoen feeërieke wezens: harlekijns (bij Comme des Garçons), Roodkapjes (bij Miu Miu), prinsessen van duizend-en-één-nacht (bij Miguel Adrover), herderinnetjes (bij Marni en Alberta Ferretti), vlinders (bij Louis Vuitton) en dromerige hippiemeisjes (bij Marc Jacobs en Watanabe). Met een magisch toverstokje brengen we ze speciaal voor u opnieuw tot leven in het grote sprookjesboek van de modetrends.

Peter De Potter en Pascale Baelden / Foto’s Etienne Tordoir

Het konijntje veranderde plots in een briesende stier. Het wilde dier schudde zijn kop woest en begon de richting van het herderinnetje uit te draven. Steeds dichterbij kwam de stier, steeds dichterbij, en hij werd aan de spies geregen door ALEXANDER McQUEEN. De Britse sterontwerper is eindelijk verlost van zijn contract bij Givenchy en laat zich nu opkopen door de Gucci-groep. Op centen moet McQueen niet meer beknibbelen, wat duidelijk was afgelopen oktober tijdens de Parijse modeweek. In het immense Stade de France bouwde hij een reusachtig podium en een metershoog videoscherm, Thierry Mugler indachtig. Het thema van de McQueen-collectie was Spanje, dat zag zelfs een blinde: toreadorkostuums, ingesnoerde tailles en knotjes op het hoofd, ja zelfs jasjes die vanaf het middel als een rode lap naar beneden vielen. De stierengevechten bootste de baldadige Brit letterlijk na: een bloteschouderjurk had aan de zijkant een ingenaaid zwaard, en een tengere mannequin bleek met spiesen doorboord (toch op het eerste gezicht). Ach, die Spaanse theatraliteit!

De prinses vertelde van de wonderlijke droom die ze had gehad. Een vliegend tapijt had haar naar een ver land gebracht, waar koeien vereerd werden en heiligen op spijkerbedden sliepen… en waar ook BALENCIAGA verbleef, op zoek naar tover. Nicolas Ghesquière, huisontwerper van Balenciaga, reist de oude hippies achterna, richting India, maar komt terug met resoluut moderne, adembenemend sexy vondsten.

Met lapjes madras en bedrukte rommelmarktstoffen (nu ja, in feite dure, exclusieve stofjes van het Engelse Liberty) maakt hij netelige collages en brokkelig patchwork, die hij dan om de schouders van zijn modellen heen hangt. Het is een simpel idee, zeker in combinatie met afgewassen vliegeniersbroeken en salopetten, maar het werkt als niets anders. Ghesquière verzint tientallen variaties, stuk voor stuk wow! De rest van de collectie is vintage-Balenciaga, versie Nicolas: herwerkte korsetten, bondagebroeken, oversized, mouwloze sweaters met een doorkijk aan de zijkant. De toekomst lacht de jonge Fransman tegemoet, toch als hij stijlreisjes zoals dit blijft ondernemen.

Het muziekdoosje viel op de grond, maar als bij wonder brak het niet. Er weerklonk een lichtvoetig muziekje, tingeltangel, en vanachter de struiken en uit de bloemenperken verschenen… stout kijkende meisjes in de meest bonte kleren. CACHAREL is altijd up, zeker nu het Britse duo Clements en Ribiero het roer in handen houdt. Ook dit seizoen is het een en al levensvreugde en optimisme, ondanks alles.

En waarom niet: van orchideeënprints, handgeschilderde bloemen, tekenfilmfiguurtjes, ruiten en strepen heeft nog niemand een overdosis gekregen. Cacharel gelooft in pop, maar onderstreept die stelling soms iets te hard: de kleren, en vooral de combinaties ermee, willen zowel street als romantisch zijn, en tegelijk volwassen zonder maar iets van het lolitagehalte af te doen. Misschien ligt het enkel aan de styling: MTV-diva’s als Mary J. Blige of Lil’ Kim zien er volstrekt naturel uit met afgeknipte netkousen en opengehaalde zwart-witte kant, maar de juffers aan de andere kant van het televisiescherm kunnen dergelijke tips beter missen. Cacharel excelleert daarentegen wel in zoete pastelkleurtjes, prachtige boothalstops en zomerse, ragfijne meisjesjurken.

De blonde koningsdochter keek naar haar tweelingzusje en hoorde weer die woorden die de tovenaar had uitgesproken: “Jullie kunnen elkaar maar beter niet meer zien, want een groot onheil is anders jullie deel.” Waarop Phoebe Philo de wijze raad van de grijsaard opvolgde. Stella McCartney verliet haar post bij CHLOE om een solocarrière te ambiëren maar Philo, haar voormalige rechterhand, die bleef. Ze had al op voorhand heel wat sympathisanten, want er werd al langer gefluisterd dat niet McCartney maar wel Philo de drijvende kracht achter het gerevitaliseerde Franse huis was. Vooral vanuit Engeland, de thuishaven van beide ontwerpsters, werd reikhalzend naar deze Chloé-zomercollectie uitgekeken, want het gebeurt niet elke dag dat twee vrouwelijke topspelers het zo openlijk tegen elkaar opnemen. Voorlopig wint Philo op punten, want ze bleef de Chloé-filosofie trouw, zonder zich te bezondigen aan overdrijving (en zelfoverschatting). Wit, beige, chocolade, roest en zand, de kleuren van Saint-Tropez, afgewerkt met gouden sandalen en laarzen. Luchtige pofmouwbloezen, kokette pronkjurken, grappige badpakken met een aapjesbedrukking, hippiewaardige suède rokken tot op de vloer, wapperende T-shirts met een rugpand in netstof. Niets brak potten, maar het had allemaal wel stijl en klasse.

Als bij toverslag stak een hevige wind op. De Noordpoolfee redde het arme jongetje en nam hem mee in haar armen, die als sneeuw zo zacht waren en niet eens koud aanvoelden. Rond haar hals bengelde een kristal dat schitterde zonder dat er zonlicht was. Ook bij ANN DEMEULEMEESTER hangen er glimstenen aan kettinkjes, maar verder is er niets mystieks aan haar zomercollectie. Wel is Demeulemeester alweer in haar element, want ze drapeert, draait en wringt haar fluïde ontwerpen totdat die haar onmiskenbare en nog steeds moeilijk te imiteren signatuur hebben. Er zijn druipende jurken en ultrakorte minirokken, militair aandoende, scherpe blazers, kapotte lederen jassen en nonchalante hemden, veelal bij en op elkaar gehouden door afhangende ceintuurs. Ook hangt ze halve rokken aan riemen, waardoor er als vanzelf een wapperende sleep ontstaat, een regale wandel indachtig.

Zul je altijd van me blijven houden?”, vroeg ze aan het schoorsteenvegertje. In haar ooghoeken welden de tranen maar ze hield zich kranig. Het schoorsteenvegertje bood haar zijn zakdoek aan, maar die, ach de schat hing vol roet. VERONIQUE BRANQUINHO is het soort vrouw dat romantiek zelfs op de meest onverwachte momenten herkent, en met haar haar ontwerpen. De lange tuniekjurken, de over elkaar heen gedragen topjes met spaghettibandjes, de wijde gewaden, de vloeiende zeemansbroeken, allemaal hebben ze iets zachts en hards tegelijk, zonder dat het geforceerd lijkt. Deze keer dragen de Branquinho-meisjes hoofddoeken, en hebben ze macraméceintuurs rond het middel, niet al te hard aangesnoerd. Ze herinneren aan gedoemde, maar toch vastbesloten heldinnen uit Franse arthouse-films, of aan dichteressen die het niet kunnen helpen overal symbolen in te herkennen. Branquinho kan waardige vrouwen neerzetten, die dan ook feilloos stijlvol staan met afgebleekte jeans of roze en zwart gestreepte bloesjes. No-nonsense, en toch zwevend.

Hier heb je een graankorrel”, sprak de reus. “Deze korrel is van een heel andere soort dan die je op het veld vindt. Stop die maar in de grond en dan zul je eens zien!” Het jongetje deed zoals gevraagd en… een wonder geschiedde. HELMUT LANG kan als geen ander nieuwigheden verzinnen met allang bekende elementen, ook nu weer. Hij combineert minutieus geplooid chiffon met lakleer en geometrische vormen met sensuele rondingen, en het ziet er als evangelie uit. De rode draad doorheen zijn zomercollectie is romantiek, maar die lijkt perfect te verbroederen met een stekelig, hard gevoel: elke mannequin is een halve robotvrouw, met harnasachtige korsetten, scherp verknipte tops en T-shirts en brede lederen banden horizontaal over blazers genaaid. Zwart, wit en grijs zijn de voertonen, af en toe afgewisseld met rood, paars en wazige bedrukkingen (die uitvergrotingen van biologische cellen blijken te zijn). Lang knoopt ook repen stof over de romp, en toch ziet ook dat er eerder bevrijdend dan restrictief uit. Seks, wetenschap en liefde dus.

Roodkapje ging elke dag het bos in. Ze hield van wandelen, maar haar tocht had ook een ander doel. In haar mandje stak een catalogus van MIU MIU. Eén bepaalde jurk is haar alvast op het lijf geschreven, want Miuccia Prada kan aan niemand anders gedacht hebben toen ze een koket kort, vanzelfsprekend rood jurkje met pofmouwen ontwierp. De rest van de Miu Miu-zomerlijn is ook al voor jonge meisjes en eeuwig jeugdige dames met een drang naar natuurwandelingen en al dan niet over te steken bergpassen. Er zijn volle, volop opwaaiende rokken, tot op de knie en bedrukt met etnische motieven, gedragen met korte, vanuit Tirol of een Oost-Europese markt geïmporteerde jasjes en cardigans. Het smokwerk herinnert aan Amerikaanse prairies en tegelijk aan Russische boerinnetjes (ja, de mode is globaliserend). Het jongemeisjesgevoel van Miu Miu is deze zomer vooral ingevuld met wanderlust.

De prinses sliep al tijden goed, zelfs met die erwt onder haar kont. Ze besloot zelfs uit al die dekens, matrassen en lakens een nieuwe garderobe te maken. Toch laat ze zoiets beter aan Marc Jacobs over, want bij LOUIS VUITTON bewijst deze American in Paris dat hij wat afweet van recycleren en weer samenvoegen. De zomercollectie is een duik in het verleden en een excursie naar een sprookjesachtig, nostalgisch landschap, maar de opgedane indrukken resulteren in een beeld dat naadloos bij de huidige tijdgeest aansluit. Mode als zalvend escapisme: alleen al met zijn kleren doet Jacobs iedereen dromen over spiritualiteit en zachtheid. Zijn meisjes stoppen hun fantasieën in tassen met vlinders en uilen, en dragen net niet over de vloer slepende patchworkgewaden met paisleybedrukkingen. Verder: boerinnenbloesjes en rokken in nachtblauw, donkerpaars, mosgroen, oudroze en eikenbruin, empirejurken in denim, slaapkleedjes in tere stoffen, tops en witte lederen jassen bestrooid met veldbloemen en naïeve shorts. Er is zelfs geheel soepel gemaakt, zilver gekleurd slangenleer. Jacobs bekijkt de wereld door een pauwenveer.

Hoeveel verhalen heb ik nog in mijn boek staan? Dat weet alleen ik”, zei de mysterieuze schone. “Als ik aan 1001 kom dan is het hopelijk nog niet afgelopen.” MIGUEL ADROVER is niet verder dan een viertal collecties geraakt, want zijn financier heeft het laten afweten. De rijzende ster uit New York ligt weer in de goot, maar heeft een zodanige indruk nagelaten dat zijn wederopstanding, als er enige gerechtigheid bestaat, vanzelfsprekend is.

Op het moment dat Adrover zijn zomercollectie presenteerde, was er in New York nog geen vuiltje aan de lucht, en dus ook niet op zijn catwalk: opnieuw was er sublieme, vanuit Egypte en Marokko overgevlogen mode te zien, incluis gemoderniseerde maar verder niet aangetaste djellaba’s, harembroeken en woestijnwikkels. Adrover combineerde dergelijke etniciteit met koloniale blazers en strenge, kaarsrechte pakken, en zeilde nog wat verder de wereld in met stijlen uit Peru en Jamaica.

Het meisje was boos, en verdrietig tegelijk. Wat was dat nu voor een cadeau? Een mechanische nachtegaal, in zilver en goud, met een roodgeverfd bekje. Hij kon wippen en pikken, tenminste als je aan een schroefje draaide. Het ding kon niet eens zingen! Maar op een nacht werd het meisje wakker en hoorde een hemels geluid dat uit haar speelgoedkast leek te komen. Ook bij OLIVIER THEYSKENS zijn vogels te zien, maar dan op een groot projectiescherm. Uit zijn vogelkooi weerklinken weliswaar geen wonderlijke melodieën, maar zijn ontwerpen maken alles goed. Vorig seizoen greep Theyskens naast een toppositie bij Givenchy, maar hij heeft het niet aan zijn hart laten komen. Theyskens slaat terug, niet met krijsende muziek en overstuurde mode zoals voorheen, maar met uiterst elegante, sierlijke looks. Hij verrast de kwatongen met chique broekpakken, afgemeten blazers en degelijke, klassieke combinaties in zwart en wit. Vanaf nu zijn zijn vrouwen gewoonweg sexy, hoewel er aan de verleiding een toepasselijk nachtelijk kantje blijft zitten. Theyskens verzaakt echter niet aan zijn fascinatie voor de Victoriaanse mode, zie de ingenieuze, bevreemdende baljurken met korsetten, ruches en een loshangend keurslijfje (compleet met mouwtjes) op de borstpartij.

Alles kan in de wereld van het Jungle Book, en alles verloopt hier ook vreedzaam”, sprak de luipaard. “Zolang je maar niet in de ogen van de slang kijkt. Of zoals de jagers achter mijn mooie vacht aanzit!” Mowgli vertelde maar niet dat hij eigenlijk Tom Ford heette. Bij YVES SAINT LAURENT RIVE GAUCHE draait alles rond de vlekken van de luipaard. Op doorschijnende blouses, kaftans, laaghangende, half afzakkende rokken en badpakken. Ford maakt een remake van de Afrikaanse periode van Saint Laurent en kijkt niet op een detail, noch op een cent: er moet honderden uren gewerkt zijn aan de met piepkleine veters doorzeefde lederen items, en van de doorwrochte, couturewaardige suède rokken wil niemand met een modaal inkomen de prijs kennen. Het is dress to impress bij Ford, wat ook een soort van voodooformule is.

Uit de zak die over zijn schouder hangt, neemt Klaas Vaak een paar korreltjes zand en strooit die in de ogen van de aanwezigen op de show van STELLA McCARTNEY. Neen, Stella maakte geen goede beurt met haar eerste collectie onder haar eigen naam. Vorig seizoen verliet ze Chloé, ging in zee met de Gucci-groep en vertelde aan de notaboekjes dat men vanaf nu de ware Stella te zien zou krijgen. In realiteit betekende dat: volstrekt blote, zelfs van ironie daaromtrent ontdane glitterjurken, T-shirts met dubbelzinnige opschriften ( Slippery When Wet) of cockney slang-citaten ( Spank The Monkey) en krakkemikkig aan elkaar genaaide trenchcoats-met-een-sleepje. Ze nodigde de Britse kunstenaar Gary Hume uit om sommige van haar japonnen met bedrukkingen te versieren, maar het was al te laat (zie Klaas Vaak). Hopelijk plaagt Stella haar fans heel even, en komt ze volgend seizoen haar alweer andere ‘echte ik’ tonen.

De twee gemene stiefzusters lachten luid toen Assepoester hen vroeg of ze mee kon naar het bal. “Maak jij maar een baljurk met de gordijnenstoffen”, keelden de twee akelige kinderen. “Wat een goed idee”, dacht Assepoester en ze belde meteen naar PRADA. Het is ondertussen een dooddoener, maar Miuccia Prada heeft een voorliefde voor textiel dat naar behangpapier neigt, en ook deze keer bewijst ze dat ze met gelijksoortige, oubollig verklaarde materialen het verdere verloop van de moderne mode kan dicteren. Ze neemt oude, wat muffe couturestoffen en maakt er volstrekt hedendaagse, rechte tops en knielange rokken mee. Ze mengt diezelfde gouden en zilveren stoffen met nauwsluitende, doorzichtige basics en laat hier en daar een ruche of een randje smok het verdere werk doen. Ze herdenkt de hoogdagen van Chanel met glanzende polo’s en boucléjurken, waar ze kittige hakjes onder gooit. Ze laat Turkse motieven zetten op nachthemdachtige blouses en verft met kleuren als donkerblauw, bruin, ecru, wit en oker. En aldus is de Prada-fanaat weer een seizoen zoet, en goed gekleed.

De adelaar in de lucht maakte plots een pijlsnelle val. Hij scheerde over de schuilplaats van het verkleumde meisje en kraste: “Wees niet bang! Wees niet bang!” Ze zag dat hij op zijn buik gouden veren had, en daaronder gouden klauwen. Dat was de magische Himalaya-vogel! De rots waarin ze zich verschool, barstte open en een meute menselijke godinnen kwam het meisje tegemoet. DRIES VAN NOTEN trekt door Azië en geeft zijn ogen de kost. De jongens uit zijn mannencollectie (gepresenteerd in juni 2001) zijn hem voorgegaan, en nu brengt hij ook de afdeling meisjes naar Europa. Ze blijken een kruisbestuiving van allerhande invloeden te zijn: Mongolië, China, Vietnam, Tibet en vooral de internationale street. Ze dragen frêle boerderijblouses, dekenjassen, ietwat te grote blazers en broeken, olijfgroene parka’s, tie-dyegewaden en vloeiende rokken, allemaal over en door elkaar. Ondanks de stylingwoede brengt Van Noten vooral een ontwapenend beeld, met een rijk palet (grijs, ecru, camel, grijsblauw, petrol, donkergeel, vuilig rood). Terechte blikvangers zijn de rijkelijk geborduurde sjaals en de dito ceintuurs.

Wanneer niemand keek, kwam de tuin tot leven. De pronte narcissen dansten de horlepiep met de statige irissen, de madeliefjes speelden haasje-over met de jonge roosjes (let op voor de doornen!) en de zonnebloemen gingen op bezoek… bij CELINE. Michael Kors, de Amerikaan ingehuurd door het Franse luxehuis, wil deze zomer iedereen aan de rand van het zwembad en op de dijk aan het strand krijgen. Zon, zee en geen zorgen: een diepgaande boodschap is het niet, maar daarom niet minder aangenaam. Kors brengt basics, op z’n Amerikaans: gehaakte topjes met korte rokken, praktische, sportieve jasjes en casual sandalen. De prints (grote, kinderlijk ingekleurde zonnebloemen, brede strandzeilstrepen) neigen naar de jaren zeventig; sommige stijlwatchers zien er, niet geheel onjuist, een slinkse verwijzing naar het Zweedse stoffenmerk Marimekko in. Toch is de Céline-collectie allesbehalve wereldschokkend en net iets te braaf om zich te laten opmerken.

Het zwervertje met de rode haren haalde een gitaar boven. Ze tokkelde even op de snaren, want elk instrument moet even gestemd worden. Iedereen hield de adem in. Ze speelde een traag, slepend liedje dat het hele marktplein met muziek vulde. Plotsklaps steeg uit haar gitaar een enorme regenboog die alle omstanders met een gelukzalig gevoel vervulde. MARC JACOBS is vervuld van love & peace, en ook zijn kleren knipogen naar de flower children van de jaren zestig en vroege jaren zeventig. De look is die van het-liefje-van-de- folk-singer: luchtige bloesjes met minuscule tulpenborduursels, strokenjurken met linten, brede revers op smalle blazers, suède gilets, fijngebreide debardeurs en overal bloemblaadjes. Jacobs tekent er militair aandoende hemdjasjes bij, met daarbij een brede, multicolore ceintuur en kleurt met lila, donkerroze, pruim, lichtblauw, bordeaux, beige en wit. Toch is het een moderne, zelfs stadse collectie, want Jacobs wil vooruit, like a rolling stone.

Er was iets vreemds met het schilderij met de Spaanse danseresjes. De feestende dames zagen er te levensecht uit, en hun ogen leken te fonkelen, zelfs als je het licht in de kamer doofde. Waren ze dan zo ongeduldig… om mee te lopen voor het defilé van JOSE ENRIQUE ONA SELFA? Ongeduldig en benieuwd, dat waren vele journalisten en modefans net voor de Parijse show van deze Spaanse Belg begon. Het nieuws was net bekend geraakt dat hij Narcisco Rodriguez zou opvolgen als hoofdontwerper bij het LVMH-gecontroleerde Loewe, en dat schiep verwachtingen. Ona Selfa zette dan maar zijn beste beentje voor en liet ze aandraven, zijn ondertussen bekende, gestileerde flamencojurken, gaatjesbreiwerk, zandloperjasjes en broeken met hoge, dramatische splitten. Hij presenteerde verder tricot met rozenmotieven die van een set oude wenskaarten leken te komen en nauwe rokken die aan de voorkant bundels ruches en plooien opstapelden.

Zeven dagen en zeven nachten had de ontdekkingsreiziger rondgezwalpt op de Indische Oceaan, zich vastklemmend aan een stuk wrakhout. Het was het enige wat de piraten hem hadden gegund. Hij was totaal verrast geweest. Wie had nu ooit gedacht dat meisjes in kniebroeken zijn schip zouden overmeesteren? Hij had zijn lesje geleerd: niets is wat het lijkt. Het leven is een verkleedpartij… vooral op de catwalk van TREND LES COPAINS. De mannequins lijken op kleine kinderen die in de make-uptas van mama hebben gerommeld: dikke lagen rode blush op de wangen en de ogen. Met hun rode hoofddoek en grote zigeuneroorbellen lijken ze wel echte piraten. De heupriemen met kettingen en het piekjeskapsel moeten het geheel een eigentijdse look geven. Nu ja, eigentijds, denk meer jaren tachtig, Cindy Loper in de videoclip Girls just want to have fun. Maar dan braver: een tot het bovenste knoopje gesloten hemdje gecombineerd met das, debardeur en vestje en daaronder een kniebroek. Alleen de punkschoenen zou Cindy overwogen hebben. Meer Mel & Kim, dus. Of Kuifje in een reis door de tijd. Klinkt warrig? Dat is het ook.

Een grote golf gooide de drenkeling op het maagdelijk witte Bounty-strand. De warme zonnestralen brachten zijn getormenteerde lichaam opnieuw tot leven. Hij opende zijn ogen en zag lieftallige meisjesgezichten die hem nieuwsgierig bestudeerden. Droomde hij of was dit de hemel? Hij was aangespoeld in het paradijs van EMPORIO ARMANI. Op het ritme van Hawaïaanse deuntjes defileren heupwiegende mannequins in lange, vloeiende rokken, hun borsten enkel bedekt door een bloemenkrans van zwart fluweel. Een zacht modebeeld zonder harde lijnen. Het is al peis en vree in de wereld van Armani. Een sterke marinemacht garandeert de orde. Het uniform bestaat uit wijde pantalons gecombineerd met slanke topjes. De officieren zijn herkenbaar aan hun blauwe, getailleerde vestjes met het logo van een anker. Na zonsondergang krijgen ze het gezelschap van de zeemeerminnen van GIORGIO ARMANI. Dromerige wezens gehuld in exotische avondjurken van tule met kanten borduursels in de vorm van lotusbloemen.

R apunzel gooide haar lange, blonde lokken over de vestingmuren. Ze hoopte dat de prins die het altijd voor haar opnam, ook nu te hulp zou schieten. Dagen gingen voorbij, maar er gebeurde niets. Tot een roodborstje haar het vreselijke nieuws bracht: de prins was door boosaardige krachten van het leven beroofd. Sindsdien gelooft DONATELLA VERSACE niet meer in sprookjes. Geen romantiek voor de Italiaanse modeprinses. Op haar catwalk uitdagende Dynasty-vampen in superstrakke mini-jurkjes en punklaarsjes. Strapless, asymmetrisch of met een Amerikaanse halterlijn. Een dreunende beat en een fluo bloemenmuur van graffiti moeten Milaan uit zijn romantische roes halen. Shocktherapie. Strakke lederen tailleurs met franjes, geregen veters op rugdecolletés en korsetlijfjes. Af en toe wat smok, rushes en broderie anglaise, maar altijd sexy en strak rond het lichaam. Jennifer Lopez kwam en zag dat het goed was.

Minder sexy, meer punk/new wave bij VERSUS. De show begon anders ingetogen met een geprojecteerde spijtbetuiging aan de slachtoffers van de aanval in New York en een oproep om ‘zich niet te laten gijzelen door angst, maar creatief verder te gaan’. En dan brak de hel los. Een clash van kanariegeel, brandweerwagenrood en kobaltblauw. Oorverdovende muziek teisterde de zintuigen. Alleen Lil’Kim was bestand tegen zoveel geweld.

Toen ze zag dat het lammetje de ravijn te dicht naderde, rende het herderinnetje de ziel uit haar lijf. De goden van de Olympusberg knikten goedkeurend. Zoveel toewijding moest beloond worden. Ook MARNI en ALBERTA FERRETTI krijgen lofbetuigingen en een staande ovatie. Beide modehuizen bewandelen al langer het landelijke pad, bezaaid met veldbloempjes in zachte poedertinten. Marni’s Consuelo Castiglioni speelt meesterlijk met laagjes katoen, jurken over broeken, bedoeïenstreepjes over hippieprints. Met grote wijtassen aan de schouder lijken de mannequins klaar voor een tocht door de bergen. Hetzelfde fragiele beeld bij Alberta Ferretti. Dromerige melkmeisjes in delicaat groen, lavendel en wit. Denk daarbij gedrapeerde Griekse jurken en luchtige blouses en de onschuld is haast tastbaar.

In den beginne was er niets. God had vijf dagen nodig om de wereld te scheppen. De zesde dag creëerde hij de vrouw. Niet uit de rib van Adam, zoals sommige kwatongen later beweerden. Daarvoor was ze te sterk en onafhankelijk. De Texaanse modegod Tom Ford zet voor GUCCI een krachtig vrouwbeeld neer. De sexy stoeipoezen van weleer worden opgevolgd door strijdlustige amazones. Geen strakke catsuits en korte minirokjes, wel wijde woestijnbroeken en stoere motorjackets. Pilotenzonnebrillen en een wilde haardos. Een modieuze remake van Mad Max, weliswaar in effen tonen van zwart, wit en perzik. En omdat ook sterke vrouwen liefde nodig hebben, knipt de Amerikaanse wonderboy hartjes en bloempjes uit zwart satijn. Kitsch voor de critici, vertederend kinderlijk volgens de fans. Over één zaak is iedereen het wel eens: de calçons met laag kruis en marcellekes horen thuis in de Damart-catalogus. Beter geslaagd zijn de witte harembroeken in glanzend satijn met daarop vestjes in wilde zijde met verhoogde taille. Al blijft de vraag of het traditionele Gucci-cliënteel zich daarin thuis zal voelen. En net als iedereen zich afvraagt of Tom Ford zijn goddelijke krachten verloren heeft, volgt een adembenemende slotscène van lange, empireavondjurken met gekunstelde gedrapeerde ruggen die openvallen op ingesnoerde korsetten. De Gucci-vrouw is en blijft een godin!

Door een doolhof van donker struikgewas en doornstengels baanden Alice en haar vrienden zich een weg. “Volhouden”, zei het kleine meisje. “We zijn er bijna!” Haar reisgezellen hadden de hoop al opgegeven. Ze zouden Wonderland nooit vinden. Tot plots een regenboog uit het niets verscheen. “Zie je wel!” riep Alice triomfantelijk. “Dit kleurenpad is de toegangsweg, het leidt ons naar het rijk van… DOLCE E GABBANA.” Tussen de amfora’s met bloemen en grote potten met fruitbomen defileren vlinderachtige wezens in vederlicht chiffon, gedrapeerd als een toga waarbij één schouder ontbloot is en het geheel samengehouden door een kleurrijke heupriem. Samen vormen ze één regenboog, bezaaid met geborduurde bloemen en vogels. Aan hun tas hangen papegaaienveren. Ze worden voorafgegaan door zuiderse schonen, gehuld in zwart. Ze zwaaien met hun brede kanten rokken en verleiden met de duizelingwekkende decolletés van hun korsetten en beha’s. In het bonte gezelschap ook enkele verdwaalde cowgirls in jeans en strakke lederen broeken. De rest van de wereld mag dan somber zijn, in de vlindervallei van Domenico en Stefano schijnt altijd de zon. Zo ook bij ANGELA MISSONI. Haar caleidoscoop gaat van azuurblauw en bruin tot psychedelisch geel, kleuren die elkaar afwisselen in grafische prints. Ook hier krijgen de mannequins vleugels van chiffon. En ééntje zag ze vliegen…

Aan de torenkamer van de goede fee stond een lange rij wachtenden. Allen hadden ze een droom die alleen zij in vervulling kon laten gaan. Haar toverkrachten waren legendarisch. Nog voor iemand zijn wens kon uitspreken, zwaaide ze met haar toverstokje. Er werd gefluisterd dat ze af en toe werkte voor… MAX MARA – SPORTMAX. De grote verdienste van dit Italiaanse modelabel is dat het de wensen van een groot publiek vervult. Dit seizoen lijkt daarin geen uitzondering. Alle must-haves voor deze zomer passeren de revue. Griekse drapages en witte omslagjurken. Vloeiende rokken in broderie anglaise, kraagloze hippieblouses en gehaakte topjes. Heupbanden van macramé en touwsandalen. Ook enkele etnische elementen: Hongaarse blouses op smalle broeken. Zigeunerrokken bezet met Indische kralen. Op het eerste gezicht een allegaartje en toch één harmonieus geheel dankzij een sereen kleurenpalet van wit, zwart, beige en gedempte aardetinten. Kortom, twee collecties die deze zomer een vlucht uit de alledaagse werkelijkheid bieden.

Hij werd altijd door iedereen over het hoofd gezien, tot Klein Duimpje zijn zevenmijlslaarzen aantrok. Plotseling kon hij bergen verzetten. Hij waande zich veilig en onoverwinnelijk. In deze onzekere tijden zoeken de mannequins van STRENESSE beschutting in veel te grote kleren. Tienermeisjes die de kleerkast van papa hebben geplunderd. V-halstruien vallen tot op de knie. Tricot dat speelt met volumes. Veel te lange mouwen. Een wit mannenhemd fungeert als jurk. Transparante ondergoedjurkjes hangen als een zak rond het lichaam . Een warrige haardos en levenloze lippen geven de indruk dat de meisjes net uit bed zijn gestapt. Soberheid troef bij het Duitse modelabel: geen prints, enkel effen tonen van zwart, wit en grijsblauw. In een nihilistisch witte ruimte slaapwandelen de mannequins op een sombere beat. Geen finale, een show in mineur. Het publiek reageert ontvankelijk: dit is een van de eerste defilés na de gebeurtenissen in New York en de sfeer is geladen.

Op een dag ontdekte Roodkapje (zie Miuccia Prada) dat er nog een ander meisje in het bos speelde. Zwartkapje. Ze sloten een pact en beloofden elkaar eeuwige vriendschap. Alles leek goed te gaan tot de bondgenoot van Roodkapje – hij leek op boze wolf, maar noemde zich Bertelli – Zwartkapje wou opeten. JIL SANDER verbrak het contract en verliet met slaande deuren het modehuis dat ze eens zelf had opgericht. Dit seizoen doet Milan Vukmirovic, voorheen een van de trendgoeroes bij het Parijse Colette, een verdienstelijke poging om het label opnieuw de luister van weleer te geven. Ranke silhouetten in vloeiende stoffen. Gedrapeerd satijn laat de rug bloot en wordt samengehouden door een fijn riempje in de taille. Kraagloze wikkelblouses met volle mouwen. Hemdjurken volgen een strakke belijning. Eenvoud siert. Naar eigen zeggen laat de ontwerper zich inspireren door Afrika, maar de referenties zijn subtiel: fijne pareltjes vormen een patroon, kralen rond de hals en platte sandalen. Een etnisch kleurenpalet van bruin, beige, zwart, wit en oudroze. Mooi, maar of deze collectie de Prada-groep uit de rode cijfers zal helpen, is nog zeer de vraag. Roodkapje en Zwartkapje zouden beter de vredespijp roken.

In het rijk der trollen was het altijd feest. Eindeloze velden van magische paddestoelen waren het geheim van zoveel vreugde. Tot op een dag een vreemdeling klopte aan de toegangspoort. Zijn naam was… Marc Audibet en hij kwam uit het land van FERRAGAMO. De paddestoelen hadden een vreemd effect op hem. Hij hallucineerde over ondeugende Victoriaanse maagden in transparante zwarte boudoirjurken. Hun haar en make-up in de stijl van Sarah Moon. Witte Marilyn Monroe-jurken, gesneden uit linnen. Wijde broekpakken, empirejurkjes met rushes, een paars gehaakt rokje gecombineerd met een groen topje van mousseline. Rustpunten in deze psychedelische droom zijn de accessoires: suède knapzakken en tassen in zacht leder. En een moderne versie van de platformsandaal, een klassieker uit het Ferragamo-repertoire.

Uit het puin verschenen enkele menselijke gedaanten. Ze beschermden hun ogen tegen het felle daglicht. Tien jaar hadden ze zich schuilgehouden in een ondergrondse wereld. HUSSEIN CHALAYAN debuteert in Parijs met een postapocalyptische collectie. Een Cirque du Soleil-deuntje klinkt door de kerk, vervolgens verschijnen fragiele figuren op de catwalk. Ze kijken strak voor zich uit. Hun gelaat beschilderd met beige, bruine en groene poedervlekken. Op het eerste gezicht lijkt hun lichaam bedekt met lompen, gescheurd en verweerd. Kaki kniebroeken met lederen riemen, jasjes en korte rokjes zijn verstrikt in een wirwar van linten, ritsen lopen over frêle jurken met verknipte zomen. Een destructieve snit met materialen die begraven lagen onder de grond. In de persmap lezen we het thema van deze collectie: cursing, voodoo and superstition. Maar het is oktober 2001. Elf september ligt nog vers in het geheugen, het doembeeld van een derde wereldoorlog zorgt voor ongewilde associaties die iedereen kippenvel bezorgen. Even is het muisstil. Dan volgt een daverend applaus.

Een kristallen traan rolde over haar wang. Ontroerd door zoveel onschuld huilde de engel van geluk. Hij besloot de hemelpoorten open te zetten voor… VIKTOR & ROLF. Na hun duistere Black Hole-collectie van vorig seizoen heeft het Nederlandse duo duidelijk het licht gezien. Een indrukwekkend altaar van orgelpijpen en de geur van wierook creëren een sacrale sfeer in de concertzaal van La Maison de Radio France. De kerkklokken luiden wanneer een processie van communicanten haar intrede doet. Een invasie van maagdelijk wit. Witte lakschoenen, witte kanten handschoentjes, witte kousen en diademen in het haar. Zware kettingen met uitvergrote harten en kruistekens hangen rond hun hals of als een riem rond hun middel. Brave kanten jurkjes, capes en broekpakken. Uit een wijde blouse worden hartjes geknipt. Theatrale kragen doen denken aan de Spaanse inquisitie. In crescendo verschijnen er steeds meer strikken die steeds groter worden. De orgelmuziek zwelt aan en de apotheose nadert: stralende bruiden op een wolk van strikken. Gloria in excelsis Deo. Een staande ovatie voor de nieuwe broeders van liefde. Met deze collectie heeft Viktor & Rolf ongetwijfeld heel wat zieltjes gewonnen.

De ijskoningin regeerde haar koninkrijk met ijzeren hand. Haar hart was koud, als van steen. De legende wil dat enkel de kus van een oosterse prins haar kon ontdooien. JUNYA WATANABE’s boodschap laat niemand onberoerd. Love is Power beitelt hij met zilveren klinknagels op brede, leren riemen die lieftallige bloemenjurkjes omhelzen. Ruw denim wordt in zijn handen zacht en kneedbaar; met stoere jeans tekent hij een fragiel modebeeld van zwierige jurken en gedrapeerde rokken. Ontroerend mooi. De anders zo stoïcijnse modemeute laat haar gevoelens de vrije loop. Er wordt gelachen en geweend. Fotografen zingen mee op de tonen van When I need you van Leo Sayer en If you leave me now van Chicago. Soms is mode meer dan de lengte van rokken.

De hofnar leidde een liederlijk bestaan. In alle koninklijke hoven, in alle uithoeken van de wereld werd hij met open armen onthaald. Zijn populariteit bij gekroonde hoofden gaf hem de illusie van onaantastbaarheid. Tot hij zich op een dag de toorn… van keizerin Suzy Menkes op de hals haalt. “Dior’s Agression Misses The New Romantic Beat”, bloklettert ze in de International Herald Tribune. Het uitdagend gedrag van Galliano’s mannequins acht ze ‘ongepast’ in een tijd dat ‘de wereld smacht naar lieftalligheid en licht’. Maar een overdosis zeemzoeterigheid dreigt weleens zwaar op de maag te liggen. Soms wil een mens gewoon uit de bol gaan, vooral in sombere tijden. En dat kan bij DIOR: harembroeken in punkversie, Arabische sluiers gecombineerd met jeans, Elvis Presley-pakken en een Viva Las Vegas-glitterjurk met dobbelstenen. Afrokapsels en luipaardprints worden gevolgd door cowboyhoeden en veren. Een reis door fashion wonderland. Een gezond equivalent van een LSD-trip.

Wegens haar subversief gedrag is keizerin Suzy niet uitgenodigd op het bal van… GIVENCHY. Haar collega-journalisten roepen moord en brand. Ze zullen Bernard Arnault (grote baas van LVMH, het luxeconglomeraat waartoe onder andere Dior en Givenchy behoren) weleens een lesje leren! Zo’n schending van de persvijheid kan niet ongestraft blijven! Even laat de modepers haar tanden zien, maar haar grimas verdwijnt snel. Niets dan lachende gezichten bij de aanvang van het Givenchy-defilé. Het is dan ook een speciale gelegenheid: nadat Alexander McQueen is overgelopen naar de rivaliserende Gucci-groep, is het nu aan Julien Macdonald om zichzelf te bewijzen. Critici wijzen op gelijkenissen met Balenciaga van enkele seizoenen terug, maar dat neemt niet weg dat deze collectie in het teken van les gitanes de la Camargue een schot in de roos is. Bernard Arnault is in ieder geval een tevreden man. Hij ziet de verkoopresultaten al stijgen en besluit in een vrolijke bui Suzy een uitnodiging te sturen voor het volgende LVMH-defilé, meer bepaald dat van Louis Vuitton. En zo leefden ze nog lang en gelukkig.

Geloof jij in de eeuwige liefde?” vroeg de geisha aan de krijgsheer… Hij verslikte zich in zijn sake en haastte zich naar het strijdveld. In het land van de rijzende zon hebben ze geen traditie van frivole romantiek. Toch sturen ook de Japanse ontwerpers een boodschap van liefde. Zonder daarmee afbreuk te doen aan hun eigenheid. Zo blijft ISSEY MIYAKE experimenteren en spelen met stoffen. Topjes en jurken krijgen reliëf dankzij een corsage van rozenknopjes. Op de catwalk defileren tengere bosnimfen met klimop in het haar en vlinders op de wangen.

Bij KENZO vindt Gilles Rosier de romantiek in een reis rond de wereld. Naast de traditionele bamboeprints speelt hij dit seizoen ook met borduursels van Chinese draken en Engelse Liberty-bloempjes. Een Crocodile Dundee-hoed met een voile van gaas passeert de revue, gevolgd door eighties-shortjes met opgerolde pijpen en brede kniebroeken.

Meer coherentie bij COMME DES GARCONS. Volgens Rei Kawakubo wordt wit het nieuwe zwart. Als teken van hoop kan dat tellen. Toch blijft ook Rei haar stijl trouw. Broderiekragen zet ze op gestructureerde vesten en met rushes creëert ze verrassende volumes. Met haar typerende stijlelementen experimenteert ze in een nieuwe richting.

YOHJI YAMAMOTO daarentegen wijkt weinig af van het vertrouwde pad. Naar goede gewoonte combineert hij sportswear met meer formele outfits, in dit geval traditionele Japanse kledingdracht. Alleen de boeddhistische teksten verraden een lichte vorm van escapisme.

Wat zouden jullie zeggen van een wereldreis?” vroeg Peter Pan aan zijn vrienden. Na enige aarzeling besloten ze hem te volgen. Ze bezochten landen waarvan ze zelfs de naam niet kenden en kwamen uiteindelijk terecht in India. Daar ontmoetten ze… JEAN PAUL GAULTIER. Het enfant terrible van de modewereld lijkt zich bekeerd te hebben tot het geloof van de hare krisjna. Althans wat kleurkeuze (oranje, okergeel, bordeaux) en muziek betreft. Voor de rest neemt Gaultier zijn geloof niet al te letterlijk. Zo combineert hij heilige gewaden met sportieve basketbalshirts, harembroeken met zwaluwstaartjassen in klassieke krijtstreep. Uiteindelijk creëert Jean Paul zijn eigen fantasiewereld. Zo ook GIANFRANCO FERRE. De ontwerper, die acht jaar in India doorbracht, haalde de mooiste elementen uit een sprookjescultuur om ze vervolgens te combineren met westerse stoerheid.

Waarom ben ik niet als de andere, dacht het lelijke eendje bedroefd, en zwom alleen verder. Tot ze haar eigen spiegelbeeld zag in het water: dat van een prachtige zwaan met witte veren en een lange hals. Geen lelijke eendjes bij CHANEL. Karl Lagerfeld is deze dagen in goede doen. Met de hulp van diëtist Jean-Claude Houdret heeft de modekeizer opnieuw zijn slank silhouet van weleer en daar is hij bijzonder trots op. In de overtuiging dat iedereen zijn geheime methode wil kennen, verschijnt er later dit jaar zelfs een boek onder de titel 3D, de D van Dieet, Dokter en Designer. Benieuwd of dat even warrig wordt als zijn defilé: enkele motorgrieten in rood lederen pak met helm onder de arm, gevolgd door chique madammen in elegante pantalons en getailleerde kraagloze vestjes, Hongaarse punkmeisjes met wijde rokken en een paar verdwaalde Bilitis-nimfen in flinterdun chiffon. Crashdiëten kunnen schadelijke gevolgen hebben. Karl gelooft duidelijk niet meer in thematische modeshows. Niettemin slaagt hij erin één rode draad te brengen in deze kakofonie van stijlen: de signatuur van Chanel. En daarin herkent men een keizer.

De koene ridder stak de sleutel in het slot en sloop de kelderdeur binnen. Hij daalde de krakende trap af en werd haast bedwelmd door dikke dampen en slierten rook. Had hij het dan toch ontdekt, het laboratorium van Merlijn, waar allerlei magisch gebeurde en alles wat slecht was met een toverspreuk kon worden goedgemaakt? MARTIN MARGIELA, de toekomstarchitect van de mode, heeft geen obscure formules meer nodig, want zijn super powers zijn onderhand bekend. Deze keer deelt hij zijn collectie op in drie segmenten, elk onderdeel gewijd aan een andere vondst. Ten eerste: cirkels. Uit tweedehands kledingstukken knipt hij cirkels, om ze te verwerken tot sweaters en tops. Bovendien zijn er truien die, eenmaal plat op de grond gelegd, geheel cirkelvormig zijn. Ten tweede: vouwvormen. Een stuk stof wordt zodanig geplooid dat een smokingjas, een gilet of een jurk ontstaat. De vouwen worden daarna vastgelegd met rivetten en drukknopen. Ten derde: doormidden knippen. Hierbij knipt Margiela oversized kledingstukken (een trenchcoat, een hemd, een trui) halverwege af, zodat men het met de helft moet doen. Waarom moeilijk als het ook simpel kan? Hetzelfde credo hanteert Margiela voor de damescollectie van HERMES. Alleen hier weinig experimenten. Dit luxelabel onderscheidt zich nu eenmaal door tijdloos en allesbehalve trendgebonden te zijn. Klassiekers als het mannenpak voor dames duiken elk seizoen op. Het credo van dit huis van vertrouwen: respect voor vaste waarden. En plots verschijnt Inès de la Fressange op de catwalk. Elegantie kent nu eenmaal geen leeftijd.