Het gezicht van Estée Lauder en het vriendinnetje van Hugh Grant over haar nieuwe carrière als filmproducente.

Patrick Duynslaegher

Als het geluk in het juiste silhouet zit, loopt er op deze aarde geen gelukkiger persoon rond dan Elizabeth Hurley. Het is echter niet het model van een wereldwijde reclamecampagne die hier voor ons zit in een hotelsuite in de Four Seasons in Toronto, en ook niet de actrice, wel de kersverse producer van Extreme Measures.

Hurley bestudeerd onopvallend gekleed in jeans, imprimé katoenen bloes én de obligate Gucci-schoentjes wil immers méér zijn dan het gezicht van Estée Lauder en het vriendinnetje van megaster Hugh Grant.

Een carrière als actrice is vooralsnog niet echt gelukt, al is ze de komende maanden wel te zien in een drietal films : in het post-apartheidsdrama Dangerous Ground aan de zijde van de rapper Ice Cube ; in de James Bond persiflage Austin Powers : International Man of Mystery met Mike Myers ; in het oudtestamentisch epos Samson and Delilah met Dennis Hopper en Diana Rigg.

Zoals elke ster die au sérieux wil worden genomen, heeft ze inmiddels samen met Hugh Grant ook haar eigen filmproductiemaatschappij opgestart : Simian Film Productions. Hun eerste baby is de medische thriller Extreme Measures (begin februari in de vaderlandse bioscoop). Hurley speelt er zelf niet in mee, maar sweetheart Hugh is wel van de partij als een jonge dokter op de spoedafdeling van een groot New Yorks ziekenhuis. Zijn onderzoek naar de geheimzinnige dood van een dakloze man leidt tot de ontrafeling van een geheim medisch researchprogramma, geleid door een gerespecteerde neuroloog. Deze door Gene Hackman gespeelde wonderchirurg is in feite een min of meer realistische versie van menig krankzinnige geleerde uit het horror-arsenaal : de dokter die God speelt. De menslievende arts gebruikt arme menselijke proefkonijnen voor gevaarlijke maar grensverleggende zenuwoperaties waar vermogende lieden met zware ruggengraatletsels dan weer wel bij varen. Een verhaal dat begint als een doktersmysterie evolueert snel naar een bespiegeling over de grenzen van de medische ethiek.

Extreme Measures beleefde zijn wereldpremière in september op het filmfestival van Toronto. Het was de eerste keer dat het droomkoppel Hurley-Grant gezamelijk de pers trotseerde sinds Hugh’s slippertje vorig jaar een nummertje in een auto met een Hollywood-prostituee dat hem zuur opbrak en bij de Britse paparazzi alle stoppen deed doorslaan.

Hoe groot was de verleiding om zelf een hoofdrol te spelen in uw eerste productie ?

Elizabeth Hurley : Dat was nooit de bedoeling. Eén Engelse acteur is al genoeg. Het zou belachelijk zijn mocht je in dit New Yorks ziekenhuis plotseling een klein legertje Britten zien opdraven. Probeer dat maar eens te justifiëren ! Van toen ik de eerste scriptversie las dacht ik aan Sarah Jessica Parker, een actrice die ik al lang bewonder. De casting van Hugh was heel eenvoudig : ik vond het boeiend dat hij een dramatische rol speelt die niet overeenstemt met het type waarmee hij de laatste jaren wordt geassocieerd. Maar tegelijkertijd voegt hij er zijn natuurlijke charme en lichtvoetigheid aan toe. Ik hou van die combinatie.

De eerste reacties waren fantastisch. Het publiek is blij om hem iets anders te zien doen, het is niet wat ze van hem verwachten. Maar het rare is dat Hugh vroeger al een carrière had als dramatisch acteur. Acht jaar lang deed hij niets anders dan drama’s : Maurice, Impromptu, Remains of the Day. De ironie is dat iedereen toen tegen hem zei : je zou komedies moeten doen, je bent zo grappig. Maar geen enkele regisseur koos hem voor het lichtere werk. Bitter Moon van Polanski was de eerste film waarin hij gewoon wat kon relaxeren voor de camera. En toen kwamen Four Weddings and a Funeral en Sirens en begonnen mensen te vragen of hij voor de verandering niets ernstig kon doen. Maar hij heeft jarenlang niets anders gedaan. Extreme Measures laat alleen een nieuwe Hugh Grant zien aan het grote publiek dat met zijn vroeger werk niet is vertrouwd.

Wat trok u aan in het scenario van ?Extreme Measures? ?

Ik ben altijd gefascineerd geweest door die vage schemerzone tussen goed en kwaad. Films die deze zone verkennen maken ons onwennig. Ik weet ook wel dat wat Gene Hackman doet, verkeerd is. Maar we weten ook dat als dit écht zou kunnen Christopher Reeve (de ster uit Superman die na een val van zijn paard in een rolstoel zit, red.) in drie maanden tijd weer zou kunnen lopen. Je trekt onvermijdelijk ook een parallel met de experimentele geneesmiddelen die het HIV-virus moeten afremmen. Sommige ten dode opgeschreven mensen slikken die medicijnen opdat er later levens mee gered kunnen worden.

Het is een vreselijk onderwerp dat elkeen diep raakt. Het zijn vervelende vragen, maar ze moeten gesteld worden, zelfs al blijven we het antwoord schuldig.

Ik heb ook kunnen merken hoe uiteenlopend de reacties zijn op het morele dilemma dat in de film wordt gesteld. In Amerika wordt het vooral in zwart-wittermen gezien. In andere landen zien ze meer de nuances. Als makers van de film nemen we een duidelijk standpunt in : we veroordelen wat Gene Hackman doet en stellen dat er een eind moet aan worden gemaakt. Maar anderzijds tonen we ook welke hoop hij geeft aan verlamden, slachtoffers van ongevallen.

Wat hebt u bij uw eerste productie allemaal geleerd ?

Vooral hoe zwaar het is om een project tijdens een lange periode te begeleiden en tot een goed eind te brengen. Ik was al een jaar met dit project in de weer vooraleer de eigenlijke preproductie kon beginnen. En die hele tijd moet je er over waken dat de film niet ontspoort. Je staat bloot aan zo’n hoge druk en allerlei invloeden dat het al een hele karwei is om je eigen koers te blijven varen en niet toe te laten dat het project andere richtingen uitgaat dan je voor ogen had. Het kan zijn dat de regisseur er andere ideeën op nahoudt, dat de casting de film in een andere richting stuwt, dat de decors niet meevallen, dat muziek of montage er een andere draai aan geven. Er zijn zoveel zaken die het beeld kunnen vernietigen dat je voor jezelf hebt gevormd de reden waarom je in de eerste plaats de film wou maken. Het was uitputtend.

Staat er al een volgende filmproductie op stapel ?

Nog niets definitiefs. Hopelijk gaat er volgend jaar een van onze projecten in productie. Maar zeker ben je nooit. Ik heb gemerkt dat het drie jaar duurt om een film te produceren. Ik wil alleen al die tijd besteden aan iets wat me ook na aan het hart ligt.

De kostprijs van Extreme Measures bedraagt 38 miljoen dollar. Het zou nu ideaal zijn om een low budget film te maken, ik denk niet dat dit de eerstvolgende jaren kan, maar het is zeker een wensdroom.

Waar komt de naam vandaan van uw productiemaatschappij Simian Films ?

Het is een beetje gênant om dit te moeten opbiechten, maar goed… Het is een inside joke tussen Hugh en mij. Het is omdat ik vind dat Hugh iets aapachtig heeft. Voor mij lijkt hij op een chimpansee, kijk maar naar zijn kleine oortjes die heel hoog staan. (lacht)

Heeft hij ook een diernaampje voor u ?

Ja, maar minder geschikt voor de naam van een filmschappij.

Michael Apted, de regisseur van ?Extreme Measures?, zegt dat er tussen jullie een echte symbiose heerst, wat het voor een buitenstaander moeilijk maakt om tussenbeide te komen ?

Ik denk dat Hugh inderdaad zal zeggen dat ik te veel van zijn zinnen in zijn plaats afmaak. Het kan inderdaad outsiders op de zenuwen werken als twee mensen met wie ze werken elkaar zo door en door kennen. Zelf heb ik bijvoorbeeld een hekel aan lunchen met twee zusters. Ik weet dat ze onder tafel elkaar zitten aan te porren, omdat ik hetzelfde doe als ik met iemand lunch en mijn zus is er bij. Wie er dan bijzit, voelt zich makkelijk uitgesloten.

Het is niet dat Hugh en ik elkaar uit principe naar de mond praten. Maar we denken en voelen over veel zaken hetzelfde en dat maakt ons tijdens onderhandelingen natuurlijk sterker en ook wat moeilijker.

Als producer was u ook de baas over Hugh Grant.

Ik was zeker niet altijd aardig op de set. Meestal wind ik er ook geen doekjes om. In plaats van tegen Hugh te zeggen : ?dat is echt interessant, maar misschien wordt het nog beter als je zus of zo doet?, zei ik hem vlakaf : ?Don’t do that. Don’t pull such a face?. Er was geen tijd voor smoesjes, we communiceerden in telegramstijl.

U draaide onlangs een nieuwe versie van ?Samson and Delilah?, een film van Nicolas Roeg, een regisseur die de gewoonte heeft om zijn vrouw Theresa Russell als een erotisch object te etaleren. Deed hij met u hetzelfde ?

Niet echt, vergeet niet dat het om een tv-productie gaat (van TNT, red.) waar bovendien het Vaticaan geld in gestoken heeft ! Maar Nic vond toch een clevere manier om er wat erotiek in te stoppen. Ik ben zelf benieuwd naar het resultaat. Nicolas Roeg is al jarenlang een idool van mij.

Wonen jullie nu in Los Angeles ?

We zijn nog niet permanent naar L.A. verhuisd. We verbleven er tijdens de pre- en postproductie van Extreme Measures, maar tussendoor werd de film opgenomen in Toronto en enkele weken ook in New York.

De pers overdrijft altijd : we hebben nooit in een kast van een huis gewoond zoals in sommige fotoreportages werd beweerd. Ik heb al veel foto’s gezien van ?onze? huizen waar we nog nooit een voet hebben ingezet.

L.A. is prima voor het werk, maar dat is dan ook het enige wat je er doet. Alles draait er van ’s morgens tot ’s avonds rond de showbizz. Ik vind dit niet noodzakelijk erg gezond. Zodra de opnamen van een film erop zitten, maak ik me dan ook uit de voeten.

Naar Londen ?

Nee, helaas niet. Ik hunker ernaar mijn familie terug te zien, maar ben dit jaar hooguit vijf dagen in Engeland geweest, en Hugh nog minder denk ik. We kunnen het mediacircus gewoon niet langer aan, tot onze grote woede ! Ik hou zielsveel van Engeland. In mijn dromen ben ik steevast in Engeland, maar we kunnen er gewoon niet leven. Het is een nachtmerrie. Ik word er vierentwintig uur per dag achtervolgd. Hier in Amerika heb je daar nauwelijks last van. Word je toch lastiggevallen, dan kan je er donder op zeggen dat het Engelse fotografen zijn.

Wat het voor mij zo moeilijk maakt is dat ik de grote maatschappijen die in mij investeren hetzij Estée Lauder of Castle Rock, de studio die ExtremeMeasures financierde verantwoording verschuldigd ben. Ik kan me gewoon niet permitteren om journalisten en fotografen die me besluipen de huid vol te schelden of omver te rijden, hoe graag ik dit ook zou doen. De verleiding is soms erg groot om mijn geduld te verliezen en met ze op de vuist te gaan ! Gelukkig worden we in de States met rust gelaten. Ik droom van de tijd dat het allemaal voorbij is gewaaid en dat ik terugkan.

Is het niet frustrerend om nog altijd beschouwd te worden als het vriendinnetje van Hugh Grant ?

Maar ik ben nu eenmaal zijn girlfriend ! Hoe kan ik nu kwaad zijn omdat ze me beschrijven voor wat ik ben ? Hoe kan ik beledigd zijn omdat ze naar mij refereren als het Estée-Laudermodel, wat ik toch ook ben ? Ik weet voor mezelf dat ik met talloze andere dingen bezig ben. Sinds april 1995 heb ik geen dagje vrij meer genomen. Ik werk zeven dagen per week, vaak twee jobs dezelfde dag. Toen we in New York een reclamespotje draaiden, stond ik om zes uur op, ging ik naar de set, werkten we twaalf uur aan de film, daarna ging ik de rushes bekijken van de vorige dag en toen we daarmee klaar waren ging ik naar de studio van Patrick Demarchelier om een cover te maken voor Marie-Claire. En om zes uur de volgende ochtend was ik weer uit de veren. Het is hard werken, maar het is mijn probleem niet dat de mensen dit niet beseffen. Als ik zo doorga zal ik vroeg of laat wel in elkaar storten. Maar waarom zouden de mensen dit moeten weten ?

Ik probeer alleen de mensen te beschermen die in mij investeren. Ik wil niet dat hen schade wordt berokkend en ik wil niet dat ze aan mijn familie raken. Maar wat ze over mij zelf zeggen of denken, raakt mijn koude kleren niet.

Het kan me geen ene moer schelen wat sommige mensen van mij verwachten, dat ze liefst zien dat we trouwen en dat ik het wat kalmer aan doe. Je verwacht toch niet dat ik mijn privé-leven ga organiseren zoals het de media behaagt ?

Hoe moeilijk is het voor een model om au serieux te worden genomen ? Er wordt nogal vaak neerbuigend neergekeken op mannequins die het als actrice willen maken ?

Het is heel raar. Ik weet wat mensen achter mijn rug vertellen ik lees het in de kranten. Maar sinds ik op mijn negentiende begon te werken heeft niemand me ooit in het gezicht iets oneerbiedigs gezegd dat te maken heeft met mijn werk.

Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken en weet dat het voor sommige modellen niet zo rooskleurig is. Ik kan alleen meepraten over de firma’s waarvoor ik werk. Estée Lauder is geweldig. Ik heb altijd kunnen werken met sterke vrouwen. Misschien heb ik inderdaad geluk gehad.

Hoe slaagt u erin om in zulke goede conditie te verkeren. Wat doet u ervoor om zo slank te blijven ?

Niks. Zoals u ziet drink ik zelfs geen Diet Coke. Ik eet niet zoveel. Maar wanneer ik eet, is het veeleer ongezond. Deze ochtend at ik eieren met ham. De rest van de dag zal ik niet veel meer naar binnen spelen. Niet dat het een grote opoffering is. Ik snoep wanneer ik er zin in heb. Ik eet wanneer ik honger heb, wat gelukkig niet zo vaak is.

U werkt dus niet vier maal in de week met een privé-trainer ?

Ik doe geen enkele oefening. Ik denk dat oefeningen je dikker maken. Ik was altijd vetter in periodes waarin ik wel work-outs deed. Het scherpt de appetijt en geeft je spieren.

U bent met andere woorden de vrouw die door elke andere vrouw gehaat wordt : u blijft slank zonder dat u er iets hoeft voor te doen ?

(lacht) Ja, zo zou je het kunnen stellen.