“Het valt niet mee de Barbra Streisand van het kwaad te zijn”, zegt Elizabeth Hurley over haar rol in “Bedazzled”. Best mogelijk, maar nooit eerder had Satan zo’n duizelingwekkend decolleté.

Om het in de termen van haar beroemde naamgenote, the Queen of England, uit te drukken: 2000 was het annus horibilis voor Elizabeth Hurley. Haar hart werd gebroken, haar woorden verdraaid door de roddelpers, ze kreeg het aan de stok met de Amerikaanse Screen Actors Guild en even zag het eruit dat het cosmeticamerk Estée Lauder, waarvan ze nu al vijf jaar het gezicht is, haar contract niet zou verlengen. Maar wraak is zoet. Niet dat Bedazzled, een remake van de gelijknamige cultfilm van Stanley Donen uit ’67, meteen de komedie van het jaar wordt. Maar één ding is zeker: nooit zag de duivel er verleidelijker uit dan in de gedaante van Hurley, met een lijf gemaakt voor de zonde en een talent voor pittige oneliners.

Het scenario is een zoveelste variant op het bekende Faust-thema: ElliotRichards (een rol van Brendan Fraser) is een redelijk onuitstaanbare oetlul die aan de kost komt als computerconsulent en wegens zijn flauwe moppen door zijn collega’s uitgespuwd wordt. Hij koestert een geheime passie voor de kantoorbeauty Alison, die zich niet eens bewust is van zijn bestaan. Als Elliot in een moment van wanhoop verzucht dat hij er alles voor over zou hebben om de liefde van Alison te winnen is daar ineens een uitdagend creatuur in een huidenge, vuurrode cocktailjurk die hem belooft dat zaakje voor hem in orde te brengen. Satan in hoogsteigen persoon.

“Is God dan ook een vrouw?” informeert Elliot verbouwereerd. “Dat vragen ze me nu altijd”, snuift de Duivel geïrriteerd. “Nee, God is een man. Elke vent denkt dat hij God is, en in Zijn geval klopt het nog ook.” Het spreekt vanzelf dat Elliot een prijs moet betalen voor de zeven wensen die Satan voor hem in vervulling zal brengen. Zijn ziel ( soul) dus. “En wat dan nog? Je bent James Brown toch niet…”, sneert de Duivel.

Als er iets van het scherm afspat, dan is het het plezier waarmee Hurley haar venijnige grappen op Fraser afvuurt, in dat ietwat bekakte Britse idioom van haar. En hoe ze geniet van haar verkleedpartijen als verpleegster, politieagente, lerares en dienstmeisje. Verder interpreteert de Duivel Elliots onhandig geformuleerde wensen op zo’n treiterachtige manier dat die keer op keer in de grootste nesten raakt. Wat ze in de Austin Powers-farces al liet vermoeden, bewijst Hurley met verve in Bedazzled: ze is een begenadigde comédienne.

Lange tijd was ze beroemd om de verkeerde redenen. Toen ik haar in ’95 voor het eerst ontmoette, kende de wereld haar vooral als de vriendin van Hugh Grant: de fotogenieke vrouw die op de Londense première van Four weddings and a funeral die geruchtmakende jurk van Versace gedragen had, bijeengehouden door grote gouden veiligheidsspelden en niet veel meer. In mei ’95 was het stel samen in Cannes. Hij voor de promotie van de kleine film met de lange titel The Englishman that climbed a hill and came down a mountain , zij als producer van de medische thriller Extreme measures die een jaar later zou uitkomen. Wat niet belette dat de paparazzi haar voornamelijk als een decoratief ornament aan Grants arm behandelden. Ik zie hen nog zitten op het terras van het exclusieve Eden Roc in Cap d’Antibes: Grant knorrig en met nauwelijks verholen tegenzin, Hurley opgewekt en ontmoedigend mooi in alleen maar een witte badjas en geen spoor van make-up.

Exact een week later werd Grant betrapt toen hij op Hollywood Boulevard in zijn auto van de intieme diensten van ene Divine Brown gebruik maakte. Wereldwijd schudden mannen meewarig het hoofd: wie betaalt er nu voor seks met een beduimeld hoertje als hij gratis met een van de mooiste vrouwen ter wereld kan slapen? Evenveel vrouwen vonden troost in de vaststelling dat zelfs een feilloze anatomie geen garantie is voor een gelukkige relatie.

Hurley werd stichtend lid van de Hillary Clinton Club voor Publiekelijk Vernederde Vrouwen en net zoals de presidentsvrouw later zou doen, behield ze haar waardigheid en bleef ze achter haar partner staan, ook al zwoer ze nooit of nooit met hem te trouwen. “Een derde van mijn leven heb ik met hem doorgebracht”, verklaarde ze destijds. “Dat is lang. Het zou een vreselijke schok zijn hem niet meer te zien, zoiets als een broer verliezen. Ook al maakt de gedachte mij soms wanhopig: ik kan me niet voorstellen dat ik op mijn vijftigste met iemand anders zou zijn.” Haar houding dwong respect af en vreemd genoeg leed ook Grants populariteit niet onder zijn misstap. Wat vooral te maken had met de charme waarmee hij zijn mea culpa bracht.

Toch moeten de eerste maanden na het Divine Brown-incident een hel geweest zijn voor Grant en Hurley. De schandaalpers kampeerde in hun voortuin. “Met de telelens in de aanslag en bij voorkeur op het badkamerraampje gericht in de hoop een van ons op de pot te vereeuwigen. Sindsdien ga ik er vanuit dat niets van wat ik doe onzichtbaar blijft en dat ik op elk moment gefotografeerd kan worden.”

Maar toch had het er alles van dat de relatie het incident zou overleven. De twee sterren hadden ook zoveel gemeen. Allebei stammen ze uit een typisch Brits middle class gezin: vader was legerofficier, moeder lerares. Hurley: “Op vrijdagavond stond er bij hem en mij thuis zelfs exact hetzelfde op het menu: fishsticks met erwtjes.” Een uitspraak die typerend is voor het gezonde gevoel voor ironie dat zij met Grant deelde. Ook uiterlijk paste het paar perfect bij elkaar.

Dat viel me eens te meer op toen ik in november ’99 ineens oog in oog stond met het duo in de pas geopende Century Fox Studios in Sydney. Fotograaf Marc Goldchstein en ik maakten er een toeristische reportage, Grant en Hurley kwamen de film Mickey blue eyes voorstellen. Hurley zag er schitterend uit in een van die uitdagend laag uitgesneden avondjurken waarin ze zich zo graag vertoont. Na de geïmproviseerde fotosessie was Goldchstein aan kunstmatige beademing toe. Maar meteen viel ook het verschil op in de manier waarop de twee sterren met publieke belangstelling omgingen. Hurley wentelde zich behaaglijk in de belangstelling, genoot zichtbaar van de aandacht die ze kreeg. Enig exhibitionisme is haar niet vreemd, of misschien heeft ze gewoon geleerd om van de nood een deugd te maken. Grant lachte zijn bekende schaapachtige grijns, maar slaagde er niet in om zijn ongeduld en gêne te verbergen.

Blijkbaar waren er nog wel meer dissonanten in hun verstandhouding, want op 23 mei laatstleden kondigde een zegsman van het paar hun scheiding aan. De beslissing kwam er, zoals dat heet, in gemeenschappelijk overleg en in alle vriendschap, maar het was duidelijk dat Hurley de dumper was en Grant de gedumpte. Wat niet belette dat ze er het hart van in leek. “Zoiets doet altijd zeer, zeker na dertien jaar. Hughs ouders zijn nog altijd samen, de mijne ook. Onbewust neem je dat als voorbeeld. Maar we waren op een punt gekomen dat we allebei aanvoelden dat er nooit een volgende stadium in onze relatie zou zijn. Trouwen en kinderen krijgen, het zat er gewoon niet in. Wat toch wel een tikkeltje vreemd is, als je al zo lang samen bent. En zoals dat zo vaak gaat, waren wij de laatsten om dat op te merken. Onze vrienden hadden het al lang door. Veel heeft natuurlijk met onze levensstijl te maken. Als ik bijvoorbeeld een relatie met een bankier of een leraar gehad had, dan zou het mij veel vlugger opgevallen zijn dat ze nergens heen ging. Maar Hugh en ik waren altijd in een ander land om te draaien of de promotie voor een film te voeren. We waren nooit lang genoeg samen om een soort dagelijkse routine te ontwikkelen. Eigenlijk leefden wij nog altijd als studenten, wat op onze leeftijd toch een beetje belachelijk is. Kinderen krijgen: lang was dat iets theoretisch voor mij, iets wat ik altijd maar voor mij uit bleef schuiven. Ik ben niet het type dat meteen ‘Hoe lief!’ kraait als ze een baby in het oog krijgt. En toch, op de een of andere manier hangt het allemaal samen: een relatie en kinderen. Aan de andere kant: ik kan op mijn 35ste niet eens voor mijzelf zorgen, laat staan voor een ander. Het laatste wat ik zou willen zijn, is zo’n verschrikkelijke showbizz mum met een paar weerzinwekkend onaangepaste kinderen. Ach, ik weet het niet. Het leven is een mysterie.” Hurley zou naar verluidt een adoptievereniging geconsulteerd hebben, gespecialiseerd in verwaarloosde Chinese weesmeisjes. Maar er wordt zoveel over haar geroddeld.

Nu eens wordt ze aan de New Yorkse miljardair Ted Forstmann gelinkt, dan weer aan de zanger en komiek Denis Leary, auteur van een song met de veelzeggende titel I’m an asshole. Op een somptueus feest ter ere van de couturier Valentino werd ze gekiekt terwijl ze in enigszins aangeschoten staat het topmodel Elle McPherson vol op de mond kuste. Hurley: “Als je al geen grapje meer mag uithalen.”

Wat ze niet grappig vond, was dat het vrouwenblad Jane een interview met haar publiceerde waarin ze zou beweerd hebben dat Hugh Grant waardeloos was in bed. Toen Hurley heftig ontkende ooit iets in die aard gezegd te hebben, publiceerde Jane een formeel excuus. De journalist in kwestie kon inderdaad geen opname van de gewraakte uitlating voorleggen. Hurley: “Dat interview suggereerde dat ik hatelijk en rancuneus zou zijn en dat ben ik niet. Bovendien: Hugh was fantastisch in bed en voor zover ik weet is hij dat nog steeds.”

Een uitspraak die eens te meer bewijst dat de twee nog altijd op goede voet met elkaar staan. “Waarom ook niet? Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij familie was. Het zou absurd zijn om geen contact meer met elkaar te hebben. Hij heeft vier deuren verder een huis gekocht en we delen nog altijd een kantoor. Met ons productiehuis Simianfilms hebben we een deal om zeker nog twee films voor rekening van Castle Rock te produceren. Misschien verandert er veel als een van ons een nieuwe, vaste relatie heeft, maar voorlopig zien we elkaar zo goed als elke dag.”

Hugh Grant heeft er nooit een geheim van gemaakt dat Hurley het zakelijke brein was achter hun partnership. Dat maakt het des te ironischer dat Elizabeth in de ogen van veel mensen nog altijd in de eerste plaats een fotomodel is dat, zoals het cliché het wil, het ook wel eens als actrice wilde proberen.

Eigenlijk was het net omgekeerd: “Als kind wilde ik ballerina worden, maar toen ik daarvoor niet geschikt bleek, ging ik naar de toneelschool. Zestien was ik toen en een punker. Het hoofd van het London Studio Centre wierp één blik op mijn neusring en roze stekelhaar. ‘Ideaal als Ophelia‘, zei hij.” Uiteindelijk werd ze eruit gegooid wegens veelvuldig schoolverzuim. Maar toen had ze al een agent, een vakbondskaart en een job in een theatergezelschap dat producties naar Azië en het Midden-Oosten stuurde. In ’88 speelde ze de hoofdrol in de prestigieuze BBC-miniserie Christabel en verscheen ze in twee afleveringen van Inspector Morse. In hetzelfde jaar, ze was toen 21, leerde ze Hugh Grant kennen op de set van de Spaanse low-budgetfilm Remando al Viento.

Pas op haar 29ste werd ze het gezicht van de Estée Lauder-reclamecampagnes, een leefijd waarop veel modellen al afgeschreven zijn. Het lucratieve contract kwam in gevaar toen Hurley in oktober 2000 voor Estée Lauder een parfumcommercial opnam terwijl de Amerikaanse Screen Actors Guild al maanden in staking was. Vooral de militante acteur Tim Robbins nam haar dat zeer kwalijk: “De staking is ten voordele van acteurs die met hun werk in commercials nauwelijks het zout in de pap verdienen. Die wordt dan gebroken door een celebrity die voor een dag werk miljoenen opstrijkt.”

Hurley beweerde bij hoog en bij laag dat ze als Britse niet op de hoogte was van een staking en stak een beschuldigende vinger uit naar Estée Lauder. Daar wezen ze elke verantwoordelijkheid af omdat de commercial, hoewel opgenomen in New York, niet voor de Amerikaanse markt bedoeld was. De Britse acteursbond Equity onthulde toen dat Hurley sinds ’98 geen bijdragen meer betaald had. Hoe ook, Hurley werd als rat gebrandmerkt, en op de première van Bedazzled werd ze geconfronteerd met de spandoeken: ” Hurl Liz out of the union” en ” Beauty fades, honor doesn’t“. Desalniettemin slaagde ze erin om glimlachend over de rode loper te schrijden, misschien wel haar sterkste acteerprestatie tot op heden. Tot overmaat van ramp bleek Estée Lauder totaal niet opgezet met de negatieve publiciteit die Hurley het bedrijf met haar vakbondsperikelen bezorgd had en al evenmin met foto’s in de roddelpers waarop ze zichtbaar moeite had om alle lichaamsdelen in haar jurk te houden.

Er werd gefluisterd dat de veel bravere Gwyneth Paltrow, een Oscarwinnares bovendien, het nieuwe gezicht van Lauder zou worden. Maar dat was buiten Hurleys doortastendheid gerekend. Ze bood de Screen Actors Guild haar formele excuses aan, praatte de dingen uit met Tim Robbins en stortte 25.000 dollar in de stakerskas. Bovendien versloeg ze Paltrow in de mascaraoorlog, wat haar op haar 35ste een hernieuwd contract van drie miljoen dollar opleverde.

Klap op de vuurpijl was een miljoenencontract met een Schots bedrijf voor de promotie van de Ultimo, een nieuwe push-upbeha met ingebouwde gelzakjes. Daarmee wordt Hurley het best betaalde lingeriemodel ter wereld. Waarom uitgerekend zij als rolmodel voor vrouwen met een platte boezem gekozen wordt, blijft een raadsel. Maar één ding is zeker: na een jaar vol onzekerheid is Hurley er, professioneel althans, weer helemaal bovenop.

Zelf schrijft ze haar weerbaarheid toe aan haar positie van underdog in haar puberteitsjaren. “Ik was een extreme laatbloeier. Op mijn vijftiende was ik niet eens 1m50 lang en zag ik eruit als een kind. Al mijn klasgenoten hingen ’s avonds aan de telefoon om afspraakjes te maken, ik moest om zes uur in de balletles zijn. Ik was het enige meisje dat nog geen beha droeg, haar regels nog niet had, nog nooit gekust was. Wat het allemaal nog erger maakte, was dat mijn oudere zus er op haar tiende al zestien uitzag. Naast haar stralende schoonheid voelde ik mij als een onderontwikkelde dwerg. Al heel jong leerde ik dat er twee mogelijkheden waren: zwemmen of verzuipen.

Ik heb heel goed leren zwemmen en dat is mij later van pas gekomen. Uit de film Damage met Jeremy Irons en Juliette Binoche is mij één uitspraak bijgebleven: ‘Beschadigde mensen zijn sterk, want ze weten dat ze kunnen overleven.’ Dat is zo’n beetje mijn motto geworden.”

“Bedazzled” loopt vanaf 31 januari in de bioscopen.

Linda Asselbergs