De Indische naam Saghr betekent zee. “Maar soms denk ik dat ik de oceaan ben, want ik heb familie over heel de wereld.” In India, Malawi, Kenia, Oeganda, Engeland, Chicago en Australië.

Van België’, zeg ik als iemand mij vraagt waar ik vandaan kom.

‘Ik ben ook van België!’

‘Ja, Sawal, jij ook, dat weet ik wel. En mama en papa ook.’

‘Maar Ba en Dada lekker niet.’

‘Mis! Oma en opa zijn ook Belgen, ze zijn het geworden, zoals mama en papa.’

Dat is mijn kleine broer die je daar hoorde. Hij weet alles nog niet zo goed. Ik wel, want ik ben al negen jaar en hij nog maar zes. Ik heet Saghr, Saghr Karia, en ik zit bij juffrouw Ilse in de klas.

‘Ik heb drie juffen! En mijn beste vriend is Berend.’

Mijn beste vriend heet Elias. We spelen veel samen, Pokémon, en soms voetbal. Ik speel ook badminton, dat kan ik goed, en tennis, en volleybal en een keer hockey. Met Elias en op school en met iedereen anders spreek ik Nederlands, maar thuis meestal Indisch of Engels. En bij opa en oma ook Indisch. Dada, de papa van mijn papa dus, die heeft zo’n boek met allemaal Indische tekens, heel mooi. Maar ik kan het niet lezen, want ik kan alleen Nederlands lezen. Misschien leer ik het binnenkort, want papa zegt dat hij zo’n cd-rom uit Engeland zal meebrengen om Indisch te leren lezen en schrijven, want alles wat hij geleerd heeft toen hij klein was, is hij nu een beetje vergeten, met al dat Nederlands. Papa woont al van zijn dertiende hier in Wielsbeke.

‘Papa kan wel Indisch! Je mag niet liegen! En mama ook.’

‘Ik lieg niet!’

‘Oma en opa zijn nu op reis, in Engeland, bij nonkel Diipak en nonkel Bharat, voor twee maanden.’

‘Jaja, maar dat wil ik nu niet vertellen.’

‘Ik wel. Ik mis ze. Da geeft me altijd snoep en mama niet.’

‘Nee, mama niet, omdat het niet zo goed is voor ons.’

Spijtig, want ik eet graag snoep. Onze mama heet Hina. Ze is niet altijd streng, alleen soms een beetje. Haar mama en papa zijn van Malawi, en zij ook, zij is daar geboren. Haar mama – die noemen wij Namina, eigenlijk wil dat zeggen kleinmoeder – die woont nu in Engeland, want mijn opa is gestorven. Mama zegt dat hij van geluk gestorven is, omdat hij zo blij was dat ik ging geboren worden. Ik vind dat wel spijtig, want daarmee heb ik hem nooit gekend.

‘Onze papa is Dilip.’

‘Zeg jong, zwijg nu eens, ík ben aan het vertellen.’

‘Maar je vertelt niets over onze papa.’

‘Als jij nu twee minuten zou…’

‘Onze papa is Dilip Karia en hij is van Kenia.’

‘Zie je nu wel, je zegt domme dingen. Papa is niet van Kenia, hij is van Oeganda.’

‘Maar hij is van Kenia in België gekomen!’

‘Ja, omdat hij daar twee jaar gewoond heeft, met zijn mama en bij haar ouders.’

‘Dat zat zo. Opa en oma woonden in Oeganda. Opa was daar geboren, omdat zijn papa naar daar verhuisd was om er te gaan werken. Oma, die is in Kenia geboren, want daar woonden haar ouders, maar dan is ze met mijn opa getrouwd in Oeganda. Ze kreeg daar mijn papa, en tante Harsha, en nonkel Bharat, en nonkel Diipak.’

‘Papa is de jongste, zoals ik!’

‘Jaja.’

‘Tante Harsha woont nu in Chicago. In Amerika! En nonkel Bharat en Diipak in Engeland. En Namina ook.’

‘Dat heb ik al gezegd. Laat mij nu voortvertellen.’

Toen papa elf was, kwam er in Oeganda een nieuwe baas voor het hele land, Hindi Amin of zoiets, en die zei dat iedereen die niet van Oeganda was binnen de drie maanden weg moest gaan. Dada ook, en die woonde er al heel zijn leven. Hij had er zelfs een fabriek waar ze eten maakten voor de dieren, en hij was Oegandees geworden. Daarom kon hij ook niet mee naar Engeland. Dat stuk versta ik niet zo goed, maar opa kon niet naar Engeland, en zijn mama en papa en ooms wel, want die hadden een ander paspoort. Daarom kwam opa naar België, omdat dat dicht bij Engeland is. Maar hij dacht dat hij rap naar Oeganda terug zou kunnen keren, en hier in België had hij nog niets om in te wonen en zo, en daarom heeft hij mijn oma en zijn kinderen een tijdje naar de ouders van mijn oma gestuurd. Daarmee heeft mijn papa twee jaar in Kenia gewoond. Maar het werd niet beter in Oeganda, en daarmee heeft opa na twee jaar oma en de kinderen naar België laten komen.

Mama heeft ook in Afrika gewoond.

‘Dat weet ik, en zwijg nu.’

‘Mama is naar Engeland gegaan omdat zij wilde trouwen omdat zij al 23 jaar was en omdat er in Malawi niet zoveel jongens waren. Papa, hier in België, die wilde ook trouwen, want hij was al 25. Dat heeft een tante van papa, die in Engeland woonde, gezegd tegen iemand van op haar werk die ze goed kende, en die mevrouw, wel, dat was de tante van mama. En zo hebben papa en mama elkaar gevonden. Ze zijn getrouwd hier in België, maar met een groot feest in Engeland. Ze moesten vier keer rond een vuur lopen, en dat wilde zeggen dat ze altijd bij elkaar wilden blijven. Mama is dan natuurlijk hier komen wonen bij papa, en daarmee zijn mijn broertje en ik hier geboren.’

‘Papa heet vuur! En ik regen!’

‘Ja, Dilip, dat is vuur, en Sawal regen. Hina, dat is de naam van een parfum, en Saghr, ik dus, ik ben de zee. Maar soms denk ik dat ik de oceaan ben, want ik heb familie over heel de wereld. Versta je nu dat ik dat niet altijd vertel, zo’n lang verhaal? Want eigenlijk ben ik van hier, op mijn identiteitskaart en al. En papa en mama en Sawal ook, en we hebben al onze vrienden hier. Maar we kunnen overal in de wereld op vakantie, zelfs naar Australië, bij een nicht van mama. Alleen is dat te duur.’

‘Als ik groot ben, ga ik in Australië wonen.’

‘En Berend dan, is hij je vriendje niet meer?’

‘Berend zegt dat hij meegaat, hij wil ook naar Australië, bij de kangoeroes.'”

Weduwe Oppermans / Foto Stefaan Beel