In de Amerikaanse staat Louisiana hebben ze sinds een paar weken twee soorten wettelijke huwelijkssluitingen. Het gewone huwelijk, zoals voorheen, en het huwelijk waarbij man en vrouw zich bij contract verbinden om niet halsoverkop te trouwen, desnoods vooraf advies te vragen aan een professionele begeleider en van het geplande huwelijk af te zien als dat beter lijkt. Ze engageren zich ook zwart op wit om bij problemen professionele begeleiding te vragen en zeker niet uit de echt te scheiden vooraleer een met elkaar afgesproken feitelijke scheiding van twee jaar achter de rug is. Overspel, mishandeling, verlating of achter de tralies zitten voor een serieus misdrijf worden ook binnen deze formule als een ernstige grond voor echtscheiding gezien. Er is daar nu een eersteklas- en een tweedeklashuwelijk. Of zoals het in de Amerikaanse kranten heette : marriage lite en marriage plus.

Ze denken daar in Louisiana dat ze daardoor het aantal echtscheidingen kunnen doen dalen. De voors en tegens zijn in de Amerikaanse kranten en magazines over en weer gevlogen. Wat betekent zo’n keuze tussen een lichte en een zwaardere huwelijksformule ? Is er eigenlijk wel een keuze ?

Kunt u het zich voorstellen ? Man doet vrouw een huwelijksaanzoek, of omgekeerd. Moet je dan vragen of het maar voor even is of voorgoed ? En wat als de man of de vrouw van je dromen zegt : ?Zullen we het maar gewoon doen, ik ben niet zo voor dat contract? ? Betekent dat dan van bij het begin zoveel als : ?Ik weet niet voor hoe lang ik bij je wil blijven, ik vertrouw mezelf of jou toch niet helemaal? ? Kan je toch beter ten minste dat trouwen nog even uitstellen of helemaal afblazen, niet ? Want zelfs al mislukken huwelijken aan de lopende band, ze zouden toch moeten beginnen in de vaste overtuiging dat het voor altijd is.

De keuze is niet wat voor soort huwelijk je wil, een met of zonder twee jaar garantie, maar of je trouwen zinvol vindt of niet.

En als mensen al getrouwd zijn, bouwen ze dan werkelijk met dat contract een grotere kans in om hun hele leven samen te blijven ?

Vaak zie je koppels bijna uit elkaar gaan. Als ze toch samenblijven, nadat een derde als een orkaan door hun relatie is gewaaid, vraag je je soms af waarom. Voor de kinderen, om economische redenen, omwille van het comfort van het bekende ? Uit angst de gewoontes van een lang geroutineerd samenleven te doorbreken ? In het besef dat het nieuwe altijd weer zijn glans verliest en wat uiteindelijk overblijft niet beter is dan het oude ? Wie definitief weggaat, doet dat in het besef dat wat hij achterlaat niet de moeite is om ervoor te vechten.

Geen extra garantiecontract zal dat vreselijke gevoel van ik heb me dan toch vergist ooit kunnen uitvegen. De hindernis zit aan het begin van de rit. Bij de vraag of er wel een huwelijk moest plaatshebben. Eersteklasverbintenis of tweedeklas ? Dat soort keuzes zijn pleisters op een houten been. Er is in het verleden te veel en te makkelijk getrouwd, in de States allicht nog meer en makkelijker dan hier bij ons. Jongelui doen er tegenwoordig veel langer over om een definitieve keuze te maken, en met trouwbeloftes zijn ze al helemaal niet scheutig. En dat is maar goed ook. Het huwelijk zou toch meer moeten zijn dan een soort schuilhokje voor de druilregen van het alleenleven. Anders verwatert het al gauw tot een slechte episode uit een derderangssoap.

Tessa Vermeiren