Een woontheater

Dat ze ‘geschift’ worden genoemd vinden David Driesen en Tom Verschueren van het bureau ‘door middel van Architectuur’ niet erg. Emotie en beleving spelen in hun gedurfde realisaties een grote rol.

Zo’n tien jaar geleden besloten David Driesen en Tom Verschueren om samen te werken en een bureau op te starten met de welluidende naam : door middel van Architectuur (dmvA). Hun motto : gedurfde architectuur. Hun realisaties zijn meestal in het oog springend en mediageniek, maar niet altijd even evident om in te wonen. Althans dat is een commentaar die ze vaak te horen krijgen. “In Brussel hebben we nu een nieuwe klant, die ons werk in de pers zag. Hij belde ons op en zei : ‘Jullie zijn geschift, daarom wil ik met jullie werken.’ In zekere zin heeft hij gelijk. Vanuit hetgeen de bouwheer en de bouwplek aanbrengen, ontwikkelen we een concept dat we op een extreme manier proberen uit te werken. Daarbij gebeurt het dat een samenwerking wordt stopgezet na de fase van het voorontwerp, omdat onze visie niet overeenkomt met deze van de bouwheer. Langzaam maar zeker gaan we vooruit zonder compromissen te sluiten. En eerlijk gezegd, het is hier al behoorlijk druk, gigantisch veel projecten moeten er op dit moment niet bijkomen. Alleen de leuke ! Laat het merendeel van de bevolking ons dus maar gestoord vinden.” Dat zegt Tom, terwijl hij op zijn kousen afscheid neemt in de statige burgerwoning waar het architectenduo werkt en waar David ook met zijn familie woont. Niets aan dit huis laat vermoeden dat op de bovenste verdiepingen een architectuurkantoor is ondergebracht. Geen naam op de bel. In de hal een hoop schoenen bij elkaar : roze en groene kinder-Crocs, naast trendy Nikes. Zelden bezocht ik zo’n non-conformistisch architectuurbureau.

Emoarchitectuur

In hun staalwitte bibliotheek vertelden David en Tom mij eerder waar hun architectuur voor staat. “We vertrekken vanuit een no-nonsensementaliteit, met een focus op ‘materialiteit’. Dat doen we vaak door bekende materialen in een nieuwe context te gebruiken. Zo hebben we bijvoorbeeld op vraag van een glashandelaar een chaletgevoel gecreëerd, door in schijven gezaagde boomstammen tussen glas te plaatsen. In de woning Mys in Brussel hebben we mobiele kamers gebouwd met materiaal waaruit dekzeilen van vrachtwagens vervaardigd zijn. Ook kleur wenden wij op die manier aan. De confrontatie met kleur is ‘het voelen van iets’. Ook dat is ‘materialiteit’. In het project Nova, bijvoorbeeld, loop je echt weg uit de oranje kamer. Die kleur werkt zodanig op het gemoed dat je er dol van wordt.”

Wat vooral opvalt is dat dmvA lijkt te vertrekken vanuit de minimale, sobere aanpak die ook wel de Nieuwe Eenvoud wordt genoemd en die kenmerkend was voor de generatie architecten van de jaren negentig. dmvA hanteert eenzelfde puurheid, een zin voor zuivere detaillering, maar in combinatie met frisse elementen die een zeer hoog belevingsgehalte hebben. Zij noemen het ‘minimaal maximalisme’. Op hun website hebben ze het ook over het belang van emoarchitectuur : “De gebruiker is geen beschouwer, hij wordt gepromoveerd tot acteur en uitgedaagd om te participeren in het theater dat dmvA ensceneert.”

In de woning Mys lijkt deze uitspraak zeer letterlijk genomen. Gigantische gordijnen verbergen de decors van het dagelijkse leven, zoals koken, strijken, wassen. Ze worden geopend en gesloten, afhankelijk van de handelingen van de bewoners. Ze vormen ook de achtergrond van andere huiselijke taferelen, zoals tv kijken, tafelen of slapen. En net zoals op de bühne zijn bepaalde rekwisieten verrijdbaar. De slaapkamer en badkamer kunnen in de uithoeken van de loft gereden worden, zodat de huiselijke sfeer plaatsmaakt voor een disconacht of een glamoureus diner. Het kan allemaal.

Ruimte met ruis

David Driesen en Tom Verschueren leggen uit : “De klant is met een redelijk klein budget en met een open geest naar ons gekomen met de vraag om in een voormalige koekjesfabriek een loft in te richten. De ruimte was structureel vrij chaotisch. Overgedimensioneerde kolommen, wanden met heel veel onregelmatigheden en een tegelvloer met veel gaten. Het leek ons evident dat we in de eerste plaats een rustige cocon moesten creëren. De ruimte zoals ze zich aandiende bevatte veel te veel ruis. Vandaar het idee om langs de wanden, aan de ene zijde op 90 centimeter en aan de andere op 60 centimeter, witte kunststof gordijnen op te hangen. Erachter zitten een keukenblok, een toilet en een vestiaire. Gordijnen worden over het algemeen in een woning gebruikt om te verduisteren. Hier dienen ze ook om zones mee te maken, te abstraheren en een sfeer te creëren. Verder was het de vraag om aparte ruimtes te ontwerpen voor het slapen en het baden, zonder dat het oorspronkelijke openloftgevoel zou verdwijnen. Vandaar de mobiele boxen die met een stalen frame en wit dekzijl zijn geconstrueerd. De gekleurde neonlichten binnenin de box zorgen ’s avonds voor een tikkeltje spektakel. Het leuke aan dit project is dat we merken dat de bewoners er echt in leven zoals het bedoeld was. Telkens als we er komen, staan de boxen op een andere plaats, of zijn de gordijnen op een andere manier in beweging. Het is een feit dat we een groot engagement van de bewoners vragen, maar leven en beleven zou toch centraal moeten staan in elk huisgezin ? Vreemd dat sommige mensen deze gedachtegang extreem noemen !”

Info : www.dmva-architecten.be

Tekst Owi I Foto’s Frederik Vercruysse/Owi