Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

Al meer dan tien jaar krijg ik wekelijks een vriendin op bezoek die me onderhand heel vertrouwd en dierbaar is geworden. Ze heet Agnes en ze slijt haar leven in Amsterdam. Ze is ongeveer zo oud als ik en heeft een ondertussen volwassen zoon. Ze werkt in de binnenhuisinrichting en woonde na haar echtscheiding jaren alleen.

Mannen kwamen en gingen, en kwamen nog vaker terug in haar leven. Ze was voor hen een minnares, biechtmoeder, zusje, al naargelang het moment en hun of haar behoeften.

De man met wie ze nu leeft, is niet bepaald zijn hele leven een toonbeeld van deugd en betrouwbaarheid geweest. Maar uiteindelijk houdt ze van hem het meest. Daarom schuift ze met grote mildheid de nare periodes met hem naar het achterplan, en genieten ze samen van het leven in Amsterdam of in hun huisje in Italië dat ze ondertussen gekocht en opgeknapt hebben.

Agnes heeft mij in de loop der jaren wel vaker verrast. Bijwijlen is ze bikkelhard en rationeel, vol vaste voornemens om zich niet meer te laten vangen aan het leven en aan de mannen. Maar na een paar glazen wijn of whisky wordt ze al snel veel weker en vergevingsgezinder. Dan worden de scherpe kantjes afgeslepen en smelt haar hart bij het minste tedere gebaar. De manier waarop ze de dingen op zo’n moment bekijkt, zal rationele rechtlijnige mensen wel vaker ergeren. Bij elke ochtendlijke kater neemt Agnes zich ook voor dat het haar nooit meer zal overkomen, die benevelde toestand die haar oordeel al te zeer afzwakt. Maar soms heeft ze de alcoholdromen nodig om de chaos, die het leven toch altijd weer wordt, de baas te kunnen.

Agnes is ook nooit de perfecte moeder uit de vrouwenbladen geweest, al deed ze bij momenten hard haar best. En al werd ze soms overspoeld door schuldgevoelens omdat het evenwicht zoek was tussen de aandacht voor haar werk, voor de mannen in haar leven en de zorg voor haar zoon. Het product van haar opvoeding valt aardig mee en is zelf niet ontevreden met zijn ongewone moeder.

Ik vertel over Agnes omdat ik het gevoel heb haar erg goed te kennen, ze is al jaren een soort spiegel. Zeker niet alleen voor mij, maar voor veel vrouwen van mijn generatie. Het merkwaardige aan deze Agnes is dat ze de creatie is van een man.

Peter van Straaten (van de Doe ik het goed– en Mensen onder elkaar-cartoons) schrijft over het leven van Agnes wekelijks in Vrij Nederland. Het is op zijn minst verbazingwekkend en opmerkelijk dat een man het leven in al zijn facetten zo accuraat bekijkt door de vrouwenogen. Peter van Straaten moet een groot vrouwenkenner zijn, een begaafd observator en een man met een bijzonder inlevingsvermogen om op deze manier een vrouwenleven op papier te ontwikkelen. Van week tot week, van jaar tot jaar. Want Agnes is in die tien jaar ouder geworden, en natuurlijk ook sadder en wiser. Uitermate zelden, om niet te zeggen nooit, denk ik bij het lezen: zo gaat het niet, dat kan niet, hij begrijpt er niets van. Eigenlijk zou de column van Van Straaten verplichte lectuur moeten zijn voor al die mannen die zo graag pochen dat ze de vrouwenziel kennen, die beweren van vrouwen te houden en keer op keer weer bewijzen dat ze er geen jota van snappen.

De Agnes-columns werden gebundeld (uitg. De Harmonie). Die boekjes zijn een veel realistischer handleiding voor de omgang tussen mannen en vrouwen dan eender welke Mars en Venus-theorie van Amerikaanse relatietherapeuten. Als ik een dochter had, zou ik haar het hele stapeltje geven, veel liever dan The Rules, die bikkelharde Amerikaanse bijbel over “Hoe strik ik een man?” Als ze met het leven van Agnes kennismaakte, zou ze misschien met wat realistischer verwachtingen de relatiejungle ingaan.

Agnes verzwikt vaak haar enkels, maar nog veel vaker haar ziel. Maar beide genezen, al blijven de littekens.

Tessa Vermeiren

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content