Een vreemde eend
Ongewoon voor een verkaveling, maar prettig om in te wonen. In samenspraak met de bewoners, sculpteerde architect Johan Laetem dit huis naar zijn hand.
In een Menense straat waar de Vlaamse fermette naast de moderne sleutel-op-de-deur woning staat, verschijnt, net achter de bocht, deze aparte woning die op het eerste gezicht niet in de buurt thuishoort. Het duurde dan ook drie bouwaanvragen en enkele jaren alvorens het huis er kwam. Hoewel het ongewoon oogt in die omgeving, hebben de buurtbewoners er geen moeite mee. Gelukkig, want dat is niet overal het geval. Sterke hedendaagse architectuur wordt vaak als storend ervaren. Hier in Menen, blijken ze van dit meesterstuk van architect Johan Laetem geen last te hebben. “Van onze kinderen horen we dat de buren het soms ‘den hangaar’ noemen, maar dat stoort ons niet”, vertellen Filip Ledure en Dominique Aps. “We hebben een goede verstandhouding met de buurt. Ieder woont op zijn manier en dat moet gerespecteerd worden.” Hun huis is zo gebouwd dat het als het ware zijn rug naar de straat toekeert. Een metalen hek houdt buitenstaanders op afstand. De donkergrijze voorgevel en de metalen zijgevel zijn zo goed als raamloos. De zijgevel naar de tuin toe daarentegen, bestaat hoofdzakelijk uit gigantische ramen, van vloer tot zoldering. Maar door de beplanting in de tuin blijven de bewoners zo goed als ongezien vanop straat.
Hoewel het huis in een klassieke verkaveling gelegen is, merk je daar binnen weinig van. De tuin grenst aan een hertenpark en aan achterliggende weilanden. “We hebben de voordelen van een verkaveling: onze kinderen spelen van ’s morgens tot ’s avonds buiten met vriendjes uit de buurt, en we zijn op wandelafstand van de scholen, het werk en de winkels. Toch kijken we uit op heel veel groen en hebben we het gevoel op het platteland te zijn. Beter kan niet.”
Voor ze in hun nieuwe woning trokken, woonde het gezin vrij traditioneel in een rijwoning. “Het verschil is immens. We herademen hier. De open ruimte waarin we leven is heerlijk. En hoewel de inrichting erg minimaal is en de kinderkamers vrij klein, wonen de kinderen ook veel liever hier.”
Het huis is eigenlijk niet zo groot, maar lijkt enorm. De grote open leefruimte beslaat praktisch de gehele gelijkvloerse verdieping, en omvat zowel de zitkamer, de eetkamer als de keuken. Alleen de kleine tv-kamer is door een glazen wand van de rest afgescheiden.
“Het grootste deel van de tijd brengen we door rond het keukenblok, terwijl we toch meegenieten van de rest van de leefruimte. Prettig wonen heeft niets te maken met de grootte van de beschikbare oppervlakte, maar met de manier waarop ermee wordt omgegaan. De kinderkamers zijn daar een mooi voorbeeld van. Ze zijn niet erg groot, maar de kinderen benutten ook de aanpalende gang die alleen doorgang biedt tot hun kamers. Ze storen de circulatie helemaal niet wanneer ze er bijvoorbeeld met hun trein aan het spelen zijn. Het is een stuk huis dat bij hun kamer hoort.”
Ieder detail van het huis heeft architect Johan Laetem bedacht. Niet alleen de structuur, maar ook de keuken, de tuin, en zelfs bij de aankleding heeft hij meebeslist. “De meubels van Mies van der Rohe die we voor het eerst in New York hadden gezien, en die wij graag wilden aanschaffen, vond hij meteen een goede keuze. Dat was ook zo voor de tafel en de stoelen van Maarten Van Severen. Als Johan het daarmee niet eens was geweest, hadden we wellicht voor iets anders gekozen. Want hoe langer we met hem werken, hoe meer we ervan overtuigd zijn dat hij als specialist beter weet wat in ons huis past dan wij. Maar het gebeurt zelden dat we het oneens zijn.”
De samenwerking tussen opdrachtgevers en architect verliep zo goed, dat ze elkaar vandaag als vrienden beschouwen. “We hadden al wat realisaties van hedendaagse architecten gezien, maar niets daarvan sprak ons aan. Tot we Johan ontmoetten. Het klikte meteen en na enige tijd hebben we hem carte blanche gegeven. Hij voelde onze wensen zeer goed aan en dat gaf vertrouwen. Zonder bezwaar hertekende hij ons huis wel tot drie keer toe, omdat er telkens iets was dat ons niet honderd procent beviel. Wij stelden voor de plannen een klein beetje te veranderen, want voor ons ging het om kleinigheden. Hij tekende echter een totaal nieuw huis, vol enthousiasme en met eindeloos geduld. Dit huis draagt zijn ziel, vandaar dat ik het een sculptuur noem.”
Dat Filip Ledure precies die term gebruikt, heeft te maken met zijn eigen passie: het maken van beelden. Zijn werk als tandarts heeft hij beperkt, zodat nog veel tijd rest voor andere dingen. “Het vergroten van mijn ‘bewustzijnscirkel’, dat houdt me op de been: reizen, andere kunstenaars ontdekken en zelf sculpturen maken. Die maak ik in de eerste plaats voor mezelf, maar erkenning door de buitenwereld is natuurlijk prettig.”
Beelden van Filip Ledure zijn te zien in de Bogard Art Gallery in Brugge, tot 5 mei. Tel. (050) 34.22.99.
1 2 3
Tekst Hilde Bouchez / Styling Marc Heldens / Foto’s Verne
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier