Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

Als u dit leest, leven we misschien in een andere wereld dan op het moment waarop ik dit schrijf. Op een maandagochtend als deze, na een mild, zonnig, winderig voorjaarsweekend dat je bloed sneller doet stromen, zou je kunnen geloven dat er misschien toch geen oorlog komt in het Midden-Oosten.

Zaterdag, op de internationale vrouwendag, marcheerden in Washington duizenden vrouwen in het roze naar het Witte Huis. Claire Short, de Britse minister voor Ontwikkelingssamenwerking dreigt ermee uit de regering van Tony Blair te stappen als hij samen met Bush doorzet om een oorlog in Irak te beginnen tegen de Verenigde Naties in.

In de New York Times verscheen zondag een opiniestuk van ex-president en Nobelprijs voor de Vrede, Jimmy Carter, onder de titel Just War Ć» or a Just War ? Zomaar een oorlog of een gerechtvaardigde oorlog ? In een vlijmscherp rationeel betoog ontkracht hij de oorlogszuchtige argumentatie van Bush en de zijnen. Not in our name bloklettert The Independent on Sunday op zijn voorpagina, in een rechtstreeks requisitoir tegen Tony Blair. De krant wint de jongste tijd zeer veel lezers door haar consequente antioorlogsstandpunt, bijna een unicum in de Britse pers trouwens.

Op dit eigenste moment bereiden krantenredacties en televisieploegen overal ter wereld zich echter voor op het uitbreken van een oorlog in een van de donkere nachten rond de nieuwe maan halverwege maart. Dat mogen ze niet missen.

De vogels gaan als gekken tekeer, de wilgenkatjes botten langs de dijk, de stroom is van zilver in het diffuse lentelicht. Mensen groeten elkaar met een zwaai en een brede glimlach. Lange, kleurrijke linten wielertoeristen slingeren door het landschap. De breekbare klanken van het windcarillon in mijn tuin klinken door de ochtend. Mijn pas geplante helleborus staat te stralen. Alles lijkt vredig.

Marc is De Mol en het is goed dat Stijn, die edelmoedige sinoloog-in-spe, beloond wordt met een flink bedrag op zijn bankrekening. Hij wil ermee naar Tibet en Nepal. Tibet en Nepal ? Ook niet bepaald oorden van rust. Maar waar is vandaag nog rust te vinden ?

Vrijdag zag ik op VT4 Hamburger Hill, de zeer naturalistische Vietnamfilm van John Irvin.

Actuele programmatie, kun je wel zeggen. Wou iemand nog zien hoe oorlog er echt uitziet, hoe jonge lichamen aan flarden worden gereten ?

Als ik de televisie uitzet en even buiten naar de sterrenhemel ga kijken, herinner ik mij een andere sterrenhemel, die boven de steenwoestijn van Jordaniƫ waar ik negen jaar geleden doorreed tot vlak bij de Irakese grens. Het was na die vorige oorlog, iedereen had er nog de mond van vol. Mensen die door de oorlog verdreven waren, liepen over van verhalen. Wonden lijken in die regio nooit de kans te krijgen om te helen, voor er opnieuw op in wordt gehouwen.

Een gerechtvaardigde oorlog ? Oorlog is nooit gerechtvaardigd voor wie er niet om heeft gevraagd, voor wie in het pakket collateral damage terechtkomt. Oorlog is alleen gerechtvaardigd in het betoog van strategen, die kennis hebben van het echte doel.

Over een paar maanden trouwt mijn oudste zoon met zijn Amerikaanse vriendin. “Ik ben niet voor die oorlog, maar ik ben en blijf een Amerikaanse. Ik voel me onbehaaglijk in Europa op dit moment”, zei ze me vorig weekend. Ze beseft hoe mensen hier kijken naar de Amerikanen, hoe wantrouwen en afkeer veralgemeend worden. Aan tafel bij vrienden wordt er gesproken over een boycot van Amerikaanse producten. Amerikanen, allemaal Ć©Ć©n pot nat – Irakezen, allemaal terroristen. Het is hetzelfde. Zoals Chris De Stoop het schrijft in zijn jongste boek, Ze kwamen uit het Oosten : we moeten het kwaad een gezicht kunnen geven om onszelf weer bij de goeden te kunnen scharen.

In welke lente vindt een mens nog rust ? Wordt deze lente, die symbool zou moeten staan voor vernieuwing, voor herboren leven, er werkelijk een van dood en vernieling ? Wie zal het onafwendbare tegenhouden ?

TESSA VERMEIREN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content