Hubert Van Noten, de vader van Dries, heeft het groene virus goed te pakken. Van ’s morgens tot ’s avonds is hij bezig in zijn tuin. Van het resultaat wil hij graag velen laten meegenieten.

JEAN-PIERRE GABRIEL

Toen hij vijf jaar geleden met pensioen ging, wist Hubert Van Noten heel precies wat hij ging doen. Twaalf jaar eerder was hij namelijk begonnen met de aanleg van de gronden rond Hof ter Weyden : een woonhuis met stallen, een prachtige schuur en een vier hektare grote rechthoekige lap weidegrond in het hart van het dorpje Wildert. De hoeve had ook een tuin, de gebruikelijke moestuin die vol stond met groenten en snijbloemen. Aan de straatkant is die gebleven zoals hij was. Alles straalt een landelijke rust uit. Precies dat waar Hubert en zijn echtgenote Christiane naar op zoek waren, als tegenpool voor hun drukke dagelijkse bezigheden. Zoals zijn eigen vader destijds en zijn zoon Dries na hem, koos Hubert Van Noten voor een beroep in de modesektor. Een winkel in Essen en twee winkels in Antwerpen hielden hem meer dan vijfenveertig jaar bezig.

Uiteraard wilden de nieuwe bewoners hun landelijke eigendom geen geweld aandoen en bleef het een landbouwbedrijf. Nog lang kon men de silhouetten van vier Brabantse trekpaarden langs de groene horizon zien trekken. Met de hulp van een boer uit de buurt maakte Hubert ze zelfs op voor wedstrijden. Na de paarden kwamen er de koeien, die tenslotte plaats maakten voor twee kudden van bescheidener formaat : texelschapen en witte ganzen. En als ze de jongste maanden niet tweemaal het bezoek van een hongerige vos hadden gekregen, dan zouden er nog enkele tientallen van die sympatieke vogels hebben rondgewaggeld.

Toch hebben de tuinier en de landschapsarchitekt van het begin af aan hun stempel op het domein gedrukt. Om een overzichtelijke ruimte te scheppen dichtbij het woonhuis, gescheiden van de grote weidevlakte, diende een vertikale ingreep te gebeuren. Daarom werd besloten op zo’n vijftig meter van de woning een populierendreef aan te planten.

Die populieren en de Hydrangea-massieven aan hun voeten vormen nu een echte visuele barrière die de tuin omsluit en tegelijk suggereert dat erachter nog veel meer te ontdekken valt.

Er kwamen ook gauw andere beplantingen die toevertrouwd werden aan de landschapsarchitekt. In pure Engelse stijl tekende hij hoge beukenhagen en lagere taxushagen die als het ware de muren vormen voor een tuinindeling in kamers. Die kamers werden in de loop van de jaren opgevuld, na kontakten met Robert en Jelena De Belder, die voorzagen de hele streek rond het arboretum van Kalmthout en ook hun eigen domein, Hemelrijk in Essen, van honderden onbekende plantesoorten : Prunus, Hamamelis, Hydrangea, soorten die zorgvuldig werden bestudeerd en geselekteerd.

Toen zijn pensioen dichterbij kwam, legde Hubert Van Noten zich meer en meer toe op het verzorgen van zijn tuin. Het eerste wat hij deed, was een nieuwe ruimte aanleggen achter de populierendreef : een vijver met een eilandje in het midden en een bruggetje ernaartoe, net zoals Monet deed in zijn tuin in Giverny.

De vijver werd diep genoeg gegraven, 1,80 meter op zijn diepste punt, wat het koppel de gelegenheid geeft om op warme zomerdagen een verfrissende duik te nemen en dat doen ze dan ook gretig. Ook al omdat ze van daaruit een prachtig uitzicht hebben op de bloemen en planten die de vijver omringen. Die planten haalden ze grotendeels op voorjaarse plantenmarkten in Beervelde, Celles, Kalmthout… Want Hubert Van Noten heeft wel degelijk het groene virus te pakken. Van ’s morgens tot ’s avonds is hij bezig in zijn tuin.

En daarmee is hij teruggekeerd naar een oude (kinder)liefde. Zijn ouders hadden een grote kleding- en stoffenzaak vlakbij de Groenplaats in Antwerpen, waar ze hun vijf zonen tewerkstelden. De familie bezat ook een huis in Kapellen. Toen hij nog maar zeven was, werd Hubert dikke maatjes met de tuinier van de familie. Tijdens de schoolvakanties ging hij helpen, voor 25 centiem per uur. Een beloning die ’s zondags grotendeels aan ijsjes werd gespendeerd. De kleine Hubert was geobsedeerd door planten. Hij had al vlug zijn eigen perceeltje waar hij bloemen dahlia’s , groenten en meloenen kweekte.

Tuinieren was zijn leven. En dat duurde zo tot hij in zijn puberteitsjaren kwam. Hij herinnert zich nog heel goed het cadeau dat hij voor zijn tiende verjaardag kreeg. Zijn ogen twinkelen nog van de pret terwijl hij het vertelt : “Een kar vol mest ! Ik zie de boer nog met zijn paard op het erf komen. Vijfenzestig frank hadden mijn ouders ervoor betaald en het was het mooiste geschenk dat ik als kind ooit heb gekregen. “

Meer dan een halve eeuw later, nu hij op een leeftijd gekomen is dat de vakantie duurt van januari tot december, ontbreekt het niet aan werk… Tweemaal per jaar worden de hagen gesnoeid : telkens een week werk voor twee personen. Het dagelijks onderhoud vraagt nog meer inspanningen. De rozenperken, die hij zelf opnieuw heeft aangelegd, moeten opgeruimd worden. Rozen zijn voor Hubert Van Noten een echte passie geworden, een passie die hij trouwens deelt met zijn zoon Dries. Al zo’n twee, drie jaar koestert hij een immense border waar reeds een vijftigtal oude en botanische rozelaars staan. Het zijn struiken die snel in omvang toenemen en meer dan eens per jaar gesnoeid dienen te worden, een techniek die men het best al doende leert.

Deze border is op zijn mooist in juni en juli, een langgerekt planteneiland in pasteltinten, van wit naar roze om te eindigen in oudroze. De struiken harmoniëren ook met de andere vaste of jaarlijkse planten. Zo bloeien op hetzelfde moment als de rozelaars en in dezelfde tinten talloze eenjarige papavers.

Maar lang vóór dit zomers vuurwerk van kleuren komen de lentebloeiers. Op de achtergrond van deze grote border die hier en daar wel twintig meter diep is, werden kerselaren geplant, allemaal bomen geselekteerd in het arboretum van Kalmthout.

In het gazon vlakbij de woning werden honderden bollen geplant. Het ontluiken van al die narcissen is een prachtig paasgeschenk van de natuur.

Enkele sierelementen geven de tuin een bewoonde indruk. Een negentiende-eeuws prieeltje bijvoorbeeld waarop een schitterende rozelaar New Dawn groeit.

Een tuin is een wordingsproces van jaren. Het plezier dat hij schenkt, is helemaal niet egoïstisch. Het kan zelfs gemakkelijk gedeeld worden met vrienden en buren. En onder tuinliefhebbers is Hof ter Weyden een interessant adres geworden voor groepjes bezoekers.

“Na het bezoek aan de tuin hadden wij altijd de gewoonte buiten een drankje aan te bieden. Maar als het regende, was dat niet zo prettig. Dus kwamen we op het idee de schuur te renoveren om onze bezoekers beter te kunnen ontvangen. “

Een sober en funktioneel gebouw met mooie proporties én met een schitterend houten dakgebint. “Om een beetje sfeer te scheppen, speelden we cd’s. Het is zo dat we tot de ontdekking gekomen zijn dat de akoestiek er fantastisch is. “

Zo ontstond stilaan de gedachte om er koncerten te organizeren. Er werd ook een reusachtige open haard gebouwd, waarin op winterdagen grote houtblokken zorgen voor warmte en gezelligheid. Men kan er zelfs uitgebreide recepties organizeren, want Hubert, die niet houdt van half werk, liet er een keuken bouwen die menig tafelhouder doet watertanden.

Beetje bij beetje groeit Hof ter Weyden uit tot een prachtige lokatie voor diverse aktiviteiten, waarvan de opbrengst wordt geschonken aan binnen- en buitenlandse liefdadigheidswerken, waarin de heer en mevrouw Van Noten aktief zijn.

Rozen zijn voor Hubert Van Noten een echte passie geworden. Een passie die hij deelt met zijn zoon Dries.

Een diepe vijver met een eilandje in het midden. Hier wordt in de zomer entoesiast gezwommen.

Een tuinindeling in kamers : pure Engelse stijl.

Clematis Nagley en Rosa Daylight.